ผมลุกขึ้นหลังจากนั่งหมดหวังอยู่ที่ทางเดิน โดยไม่ได้ไปร่วมการชุมนุมของโรงเรียน ไม่มีใครสนใจว่าฉันหายไปแล้วหรอก ฉันอ้างว่าไม่สบายเพื่อจะได้ไปห้องพยาบาล และขออนุญาตครูพยาบาลให้นอนพักบนเตียงสักพัก
แน่นอนว่า ฉันนอนไม่หลับเลย ความอัปยศ ความกลัว และความสิ้นหวังถาโถมเข้ามาจนทำให้จิตใจและร่างกายที่แตกสลายแทบจะทนไม่ไหว ฉันนอนตัวสั่นบนเตียงสีขาว พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ
“เพื่อความแน่ใจ ครูจะบอกกับครูประจำชั้นให้เองนะ” ครูพยาบาลพูด ฉันตอบสั้น ๆ ว่า “ขอบคุณครับ” และมั่นใจว่าครูประจำชั้นจะไม่มาหาฉันแน่ เพราะท่านคงจะยุ่งกับการชุมนุม การเลือกตัวแทนห้อง และการจัดการงานเทศกาลของโรงเรียน
ทำไมไม่มีใครช่วยฉันเลย?
บางทีอาจเป็นเพราะภาพลักษณ์ที่ดีของมียูกิ เธอเป็นคนตั้งใจเรียน มีความสามารถ และเป็นรองหัวหน้าห้องครึ่งแรกของปี ทุกคนเชื่อคำพูดของเธอมากกว่าฉัน ครูต่างก็เชื่อเธอ แม้กระทั่งฉันยังไม่สามารถบอกเรื่องนี้ให้แม่และพี่ชายฟังได้
ฉันรู้สึกสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง ข้อความจากบัญชีที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ข้อความเหล่านี้ไม่มีแม้แต่คำว่า “ช่วยเหลือ” มีแต่ความเกลียดชังเท่านั้น
“ลาออกเถอะ ไอ้คนเลว” “ทำไมไม่ตายไปซะ”
และอีกข้อความก็ตามมา เป็นข้อความจากทาจิบานะ รุ่นพี่หัวหน้าชมรมวรรณกรรมของฉัน ซึ่งปกติแล้วเธอเป็นคนใจดีและมีรอยยิ้มที่อบอุ่น ฉันหวังว่าเธออาจจะช่วยฉันได้บ้าง แต่ข้อความที่ได้รับกลับเป็นคำขอให้ฉันออกจากชมรม
ทำไมถึงไม่มีใครเชื่อฉันเลย?
เสียงของเพื่อนในชมรมที่คุยกับหัวหน้าชมรมก็ลอยเข้ามา
“ต้นฉบับที่หมอนั่นเขียน จะเอาไปทิ้งเลยไหม?”
“ใช่ เอาไปทิ้งเถอะ จะได้ไม่ทำให้ชมรมเสื่อมเสีย”
น้ำตาของฉันไหลเงียบ ๆ ขณะที่ซ่อนตัวในผ้าห่มสีขาวในห้องพยาบาล ฉันค่อย ๆ เดินออกจากห้องพยาบาล พยายามจะไม่ให้ใครเห็นความเจ็บปวดของฉัน
ในที่สุด ฉันก็ขึ้นไปที่บันไดเชื่อมไปยังดาดฟ้า ที่นั่นเป็นจุดที่สงบ แต่กลับพบว่ามีคนอยู่ก่อนแล้ว เด็กผู้หญิงผมสั้นสีดำหันมามองฉันอย่างระมัดระวัง
“ใครน่ะ?” เธอถาม
