—มุมมองของเออิจิ—
ฮายาชิซังเดินเข้ามาตรงหน้า สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและดูเหมือนจะไม่กล้าสบตาฉันเลย
“ฮายาชิจัง มีอะไรอยากจะพูดใช่ไหม?” อิจิโจซังช่วยกระตุ้นให้เธอพูด ซึ่งเธอก็พยักหน้าเล็กน้อย และด้วยท่าทีที่ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอเริ่มเอ่ยปากขอโทษ
“ขอโทษค่ะรุ่นพี่เออิจิ!” เธอโค้งศีรษะต่ำด้วยความรู้สึกผิดจนฉันเกือบจะเป็นห่วงว่าเธออาจจะชนพื้น
“ตอนที่รุ่นพี่ช่วยฉันในชมรม ฉันควรจะเชื่อในตัวรุ่นพี่ แต่กลับปล่อยให้ความกลัวครอบงำ ฉันไม่สามารถปกป้องต้นฉบับของรุ่นพี่ได้ ขอโทษจริงๆ ค่ะ ที่ฉันไม่สามารถเป็นกำลังให้กับรุ่นพี่ได้”
น้ำตาของเธอหยดลงบนพื้นคอนกรีตเบื้องล่าง ฉันสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดและเสียใจในน้ำเสียงของเธอ
“ฮายาชิซัง เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก เธอช่วยอิจิโจซังไว้เยอะเลยใช่ไหม?” ฉันพยายามให้กำลังใจเธอ
“แต่…”
ท่าทางที่สั่นเทาของเธอทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด ไม่ใช่เธอที่ควรขอโทษ แต่เป็นคนอื่นที่มีส่วนเกี่ยวข้องต่างหากที่ควรทำแบบนี้ ฉันคิดว่าเธอจะปล่อยวางจากสิ่งนี้ได้ยาก
“แค่เธอขอโทษก็พอแล้ว ฉันดีใจมากที่รู้ว่ามีคนที่ยังเชื่อใจฉัน ขอบคุณจริงๆ นะ” เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอก็ร้องไห้ไม่หยุด อิจิโจซังก็เข้ามากอดและปลอบโยนเธอ
หลังจากที่ฮายาชิซังสงบลงแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างเดินทางกลับ อิจิโจซังก็พูดว่า “ฮายาชิจังจะลาออกจากชมรมค่ะ”
“งั้นเหรอ” ฉันรู้สึกโล่งใจอยู่หน่อยๆ เธอไม่ควรอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นต่อไป
“ขอบคุณนะ ที่เธอช่วยฉันไว้ทุกครั้ง” ฉันรู้สึกขอบคุณที่เธอคอยอยู่ข้างๆ มาตลอด
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่วันนั้นบนดาดฟ้า รุ่นพี่ก็ช่วยชีวิตฉันไว้เหมือนกัน”
“ขอบคุณจริงๆ นะ อิจิโจซัง” ฉันยิ้มออกมา อิจิโจซังยิ้มเขินๆ แล้วตอบว่า “พูดแบบนี้ ทำไมต้องทำให้ฉันใจเต้นด้วยล่ะ รุ่นพี่เออิจิ บ้าที่สุด!” ฉันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก(TLN: ไม่ไช่แค่นาย เออิจิ คนอ่านก็ด้วย)
——————————
—มุมมองของมิยูกิ—
ฉันกลัวจนสั่นไปหมด ทำไมพ่อแม่ถึงต้องรู้เรื่องนี้ด้วยนะ รู้สึกแย่มากจนไม่รู้จะทำยังไง สักพักเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงก็เรียกฉันเบาๆ
“คุณแม่ของหนูมาถึงแล้วนะ”
ประตูเปิดออก และแม่ที่มีใบหน้าซีดเผือดก็เดินเข้ามา ฉันไม่เคยเห็นแม่ทำหน้าเศร้าแบบนี้มาก่อนเลย รู้สึกเหมือนเป็นการลงโทษจากพระเจ้า
“นี่ มิยูกิ แม่ตามหาลูกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ ไปที่บ้านของเออิจิคุงมาแล้วด้วย แล้วผู้ชายที่ถูกจับมาด้วยกันน่ะคือใคร?”
น้ำเสียงเย็นชาของแม่ทำให้ฉันไม่กล้าสบตาและไม่รู้จะตอบยังไง…
