—มุมมองของคอนโดะ―
ให้ตายสิ พวกทรยศน่ะฉันไม่มีวันให้อภัยหรอก
พวกเราถูกพาตัวไปที่สถานีตำรวจในท้องถิ่นแล้วโดนตำรวจต่อว่า
——————————
“เธอเป็นนักเรียนมัธยมปลายแต่โดดเรียนไปอยู่ที่แบบนั้นมันไม่ถูกต้องนะ?”
“ดูเหมือนว่าแม่ของอามาดะจะยื่นเรื่องแจ้งความคนหายเพราะการค้างคืนนอกบ้านโดยไม่แจ้งใครนะ”
“เธอยังเป็นนักเรียนอยู่นะ ไม่ควรทำอะไรที่ขาดความรับผิดชอบแบบนี้”
——————————
เมื่อเจ้าหน้าที่พูดถึงการจะติดต่อผู้ปกครอง มิยูกิถึงกับแสดงท่าทีลนลาน อ้อนวอนว่า “ได้โปรดอย่าทำแบบนั้นเลยค่ะ”
แต่ตำรวจไม่มีความปรานี
“เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะแม่ของเธอยื่นแจ้งความคนหายแล้วนี่ไง เธอยังเด็กน่าจะเข้าใจว่าพวกเขาก็เป็นห่วงเหมือนกันใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินแบบนั้น มิยูกิถึงกับร้องไห้ออกมา
แต่สำหรับฉัน คำพูดนั้นคือความหวัง
คิดดูสิ ถ้าเป็นแบบนี้ ตำรวจคงไม่แจ้งเรื่องไปถึงโรงเรียนแน่ เมื่อสักครู่ฉันอาจจะตกใจจนหนีไป แต่ตอนนี้ต้องแสดงตัวเป็นเด็กดีเพื่อเอาตัวรอดเท่านั้น นี่แหละบทบาทที่ฉันจะเล่นต่อไปนี้
“มิยูกิไม่ผิดหรอกครับ ผมเองต่างหากที่ขอให้เธอไปด้วย เธอแค่ไม่กล้ากลับบ้านเพราะทะเลาะกับแม่เมื่อคืนน่ะครับ ผมเองที่พาเธอไปที่นั่นเอง ผมไม่เป็นไร ยังไงก็ช่วยอย่าแจ้งให้ผู้ปกครองของเธอทราบเลยครับ…”
ว่าไงล่ะ แบบนี้ฉันดูเหมือนเป็นเด็กดีที่พยายามปกป้องเธอไหม?
“ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พวกเราต้องติดต่อผู้ปกครองนะ ยังไงก็เป็นหน้าที่ของเรา”
ได้คำยืนยันแล้วว่า ตำรวจจะไม่แจ้งเรื่องไปถึงโรงเรียน นั่นแปลว่าทุนการศึกษาของฉันยังปลอดภัย ตอนนี้รอแค่พ่อมารับกลับเท่านั้น
“งั้นเดี๋ยวผมจะไปขอโทษผู้ปกครองของมิยูกิเองครับ ช่วยเธอหน่อยนะครับ”
พูดพลางแกล้งทำเสียงสั่นเครือ ร้องไห้นิดหน่อยเพิ่มให้ดูสมจริง
ฉันเองก็เป็นลูกชายของนักการเมือง ดังนั้นรู้ดีว่าการหลอกลวงจิตใจคนอื่นต้องทำอย่างไร
“โอเค เดี๋ยวเราจะอธิบายเรื่องนี้ให้ผู้ปกครองของเธอฟังเอง แต่ครั้งต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะ”
ฉันมั่นใจว่าฉันจะหนีรอดไปได้แล้ว
——————————
หลังจากนั้นประมาณ 1 ชั่วโมง พ่อก็มารับฉันไป
“ขอโทษจริงๆ นะครับที่ลูกชายสุดแสบของผมทำให้ต้องลำบาก”
สมเป็นนักการเมือง ขอโทษด้วยท่าทีจริงจังเหลือเกิน
แล้วพ่อก็กระซิบที่ข้างหูฉันว่า
“จำไว้แค่โดนจับแบบนี้โรงเรียนไม่รู้หรอก แต่ก็เป็นเรื่องที่อาจจะเป็นปัญหาได้อยู่ ฉันจะลงสมัครนายกเทศมนตรีครั้งหน้า ระวังตัวไว้หน่อย อีกปีหนึ่งทำตัวให้เงียบๆ ไว้ เรื่องนี้ฉันจะเคลียร์ให้ไม่ให้กระทบต่อทุนการศึกษาของแก”
โอ้ ชีวิตฉันมันง่ายอะไรขนาดนี้ ขอบคุณพ่อที่เก่งจริงๆ ที่ถูกจับนี้เป็นเสมือนเครื่องหมายแห่งความกล้าหาญเลยนะ
การได้เกิดมาเป็นลูกของคนที่มีฐานะสูงมันดีที่สุดจริงๆ แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าการที่พ่อแม่ของมิยูกิมาที่นี่จะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตจนเกินคาด
―มุมมองของเออิจิ―
วันนี้ฉันก็ได้กลับบ้านกับอิจิโจซังอีกครั้ง
“รุ่นพี่คะ!! เรียนพิเศษเป็นยังไงบ้างคะ?”
“ก็เข้าใจได้ง่ายมากเลยนะ”
จริงๆ แล้วคุณครูก็ใจดีมาก เพราะสอนแบบตัวต่อตัวด้วย ในวิชาภาษาอังกฤษ ครูใหญ่ก็เป็นคนสอนเองด้วย
——————————
“อาโอโนะคุง ฉันขอโทษจริงๆ ที่ทำให้เธอต้องลำบากอยู่ในโรงเรียนของฉัน ถ้ามีเรื่องอะไรที่เธอเป็นห่วง ไม่ว่าจะเป็นครูทาคายานางิ อาจารย์มิซึอิ หรือฉัน ก็ให้เธอเข้ามาปรึกษาได้เลยนะ นักเรียนมีสิทธิที่จะพึ่งพาครูของตัวเอง”
คุณครูพูดด้วยคำพูดที่อ่อนโยนและท่าทีอบอุ่นไปด้วยความห่วงใย
คุณครูใช้เวลาเพียงแค่ 20 นาทีอธิบายไวยากรณ์และคำศัพท์ที่สำคัญในบทเรียนให้อย่างเข้าใจง่าย
“โอเค ต่อจากนี้จะเป็นการฝึกการฟังและพูดนะ”
คุณครูยิ้มพลางใช้คอมพิวเตอร์เปิดรายการตลกจากต่างประเทศ สอนภาษาอังกฤษแบบจริงจัง เสียงจากละครต่างประเทศเร็วกว่าที่เปิดในห้องเรียนทั่วไปและมีคำแสลงอยู่ด้วย
ครูจะหยุดวิดีโอและอธิบายทันทีเมื่อถึงจุดสำคัญ
“ตรงนี้คำสองคำมันรวมกันออกเสียงแบบนี้นะ ชาวพื้นเมืองจะพูดแบบนี้”
“คำว่า ‘wanna’ ไม่ค่อยมีในไวยากรณ์ภาษาอังกฤษของโรงเรียน แต่คนอเมริกันใช้บ่อย มันมีความหมายเหมือน ‘want to’ เช่น ‘อยากจะ…’ เธอเคยดูหนังเรื่องที่ดาวเคราะห์จะชนโลกไหม? ใช่แล้ว เพลงประกอบที่ร้องว่า ‘ไม่อยากหลับ ไม่อยากพลาดช่วงเวลานั้น’ นั่นแหละคำนี้ก็มีอยู่ในเพลงนั้นด้วย”
คำอธิบายภาษาอังกฤษของครูใหญ่เข้าใจง่ายและสนุกมาก ครูเคยเป็นนักกีฬารักบี้ แต่ก็มีงานอดิเรกเป็นการดูหนัง มีแผ่น DVD และ Blu-ray เป็นร้อยๆ แผ่น
ละครที่ใช้สอนครั้งนี้ก็เป็นละครที่ครูเลือกมาเอง เป็นแนวโรแมนติกคอเมดี้ที่บอกเล่าเรื่องราวของนักวิทยาศาสตร์เนิร์ดๆ และมุกตลกที่ช่วยให้ฉันไม่รู้สึกเศร้าใจ ขอบคุณจริงๆ สำหรับการเอาใจใส่ของอาจารย์
——————————
“การเรียนกับครูใหญ่ดูสนุกจังเลยนะคะ รุ่นพี่เนี่ยโชคดีที่มีคนดีๆ รอบตัวจริงๆ นะคะ”
ใช่เลย ฉันก็คิดแบบนั้น เพราะข้างหน้าฉันตอนนี้ก็มีคนที่เข้าใจฉันได้ในไม่กี่นาทีที่เราพบกัน
“เอ่อ…ขอโทษนะคะถ้าฉันจะเสียมารยาท แต่ฉันอยากแนะนำใครบางคนให้พี่รู้จัก”
อิจิโจหันไปมองที่หน้าประตูโรงเรียน แล้วฉันก็เห็นฮายาชิซัง สมาชิกชมรมวรรณกรรมที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้
