—มุมมองของคอนโดะ—
“ฟู่”
พอลืมตาขึ้นมา ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว เราพึ่งจะหนีเรียนมา แต่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงมหาวิทยาลัยก็แทบจะให้ทุนเราแล้ว หนีแค่วันเดียวไม่ได้ทำให้ขาดเรียนอะไรนักหรอก
ใกล้จะถึงเวลาที่จะทิ้งผู้หญิงคนนี้แล้วจริงๆ นะ ช่วงนี้ยังใช้ประโยชน์จากเธอได้อยู่ แต่ถ้าจะทิ้งก็ทำได้
พูดถึงอาโอโนะ ดูเหมือนเขาจะทำให้อิจิโจ ไอ สนใจสินะ น่าหงุดหงิดจริงๆ หมอนั่นก็แค่ทาสที่ควรถูกบีบให้หนีออกจากโรงเรียน ยิ่งถ้าไล่มันให้โดดเรียนได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี ครูทาคายานางิอาจจะพูดอะไรบ้าง แต่ยังไงฉันก็แก้ตัวได้อยู่แล้ว
แล้วหลังจากทิ้งมิยูกิ เป้าหมายต่อไปคือใครดีนะ ถ้าให้อิจิโจทิ้งอาโอโนะ เขาจะยิ่งกลับมาไม่อยู่แน่ มันจะเป็นเรื่องสนุกถ้าฉันทำให้นางฟ้าของโรงเรียนตกเป็นของฉัน
“รุ่นพี่ ชอบนะคะ อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป”
มิยูกินอนหลับและพูดละเมอด้วยสีหน้ามีความสุข ผู้หญิงคนนี้มันง่ายจริงๆ(TLn: อันนี้เห็นด้วยครับ????)
ฉันลูบหัวเธอเบาๆ ทำให้เธอดูมีความสุขยิ่งขึ้น
ผู้หญิงคนนี้โด่งดังในกลุ่มผู้ชายเพราะลุคเรียบร้อย บางทีการทำลายภาพลักษณ์ให้แย่ลงด้วยการทำให้เธอกลายเป็นสาวเปรี้ยวก็น่าสนุกดีนะ ไม่มีผู้ชายหน้าไหนมองแล้วแหละ สุดท้ายก็ทิ้งเธอไปแบบไม่มีค่า มันคือความสะใจสูงสุด
ด้วยความคิดที่เต็มไปด้วยไฟมืด ฉันโอบกอดเธอแน่นเข้าไปอีก
——————————
“โดดเรียนมาด้วยกันแล้วสินะ”
บ่ายเราออกจากโรงแรม มิยูกิมองออกไปด้วยความกังวลใจเล็กน้อย อาจรู้สึกผิดที่หนีเรียน
“เธอออกมาค้างคืนที่นี่ จะไม่เป็นไรหรอ?”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันบอกที่บ้านไปว่ามาค้างบ้านเพื่อน”
แต่สายตาที่หลุกหลิกเล็กน้อย ทำให้รู้สึกแปลกใจ
“เอาเถอะ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็เย็นแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”
พอได้หนีเรียนมาวันหนึ่ง อารมณ์หงุดหงิดก็หายไปเยอะเลย การคบผู้หญิงมันเป็นวิธีระบายอารมณ์ที่ดีที่สุด
ทันทีที่ก้าวออกจากเขตโรงแรม รถตำรวจคันหนึ่งก็จอดตรงหน้าเรา
“เอ๊ะ…”
มิยูกิร้องด้วยความตกใจ เราก็เช่นกัน พูดอะไรไม่ออก
หน้าต่างรถค่อยๆ เลื่อนลง เผยให้เห็นตำรวจหนุ่มยิ้มเย็น ทักทายพวกเราด้วยท่าทางเหมือนสุภาพ แต่แฝงไปด้วยความไม่ไว้วางใจ
“ขอโทษทีนะ พอดีได้รับแจ้งว่ามีนักเรียนมัธยมปลายเข้าพักโรงแรมที่ไม่ควรเข้า พวกเธอรู้จักกฎหมายกันไหม? โรงแรมนี่สำหรับคนอายุ 18 ปีขึ้นไป ขอบัตรประชาชนได้ไหม แค่ตรวจดูนิดหน่อยน่ะ”
เราทั้งคู่ชะงัก มิยูกิตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าซีดเซียว
“ทำไงดี เราจะถูกจับเหรอ” เธอถามเสียงสั่น
แจ้งความงั้นเหรอ? ใครกันที่กล้าทำแบบนี้? พวกเราก็ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน ถ้ามองยังไงก็เหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย มันเป็นไปไม่ได้ที่คนทั่วไปจะเดาออก แสดงว่า…
มีใครบางคนที่รู้จักเรา?
เราถูกหักหลังสินะ?
จะทำไงดีล่ะ? ถ้าโดนจับแบบนี้ เสียชื่อเสียงแน่ๆ
สิ่งที่ต้องทำตอนนี้มีแค่หนึ่งทางหนีเท่านั้น
“หนีสิ มิยูกิ!”
เราวิ่งไปที่สถานีรถไฟทันที แต่มิยูกิถูกตำรวจจับได้หลังออกวิ่งไม่กี่ก้าว ตำรวจพุ่งเข้ามาหาเราแทบจะทันที
“บ้าเอ๊ย ทำไมเป็นแบบนี้! ฉัน…ฉัน…”
ฉันสะดุดล้มเพราะรีบร้อนไปหน่อย เจ็บชะมัด
ตำรวจหนุ่มที่ไล่ตามมาจับตัวเราได้ทันที
“ปล่อยนะเว้ย! ปล่อย!”
ดิ้นเท่าไหร่ก็ไร้ผล เราถูกจับอยู่กับพื้นในความสิ้นหวัง
——————————
—มุมมองของผู้แจ้ง—
ผมแอบมองจากร้านเบอร์เกอร์ใกล้ๆ โรงแรม สภาพคอนโดะที่นอนเหมือนหนอนโดนเหยียบ มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย การนั่งรอมาทั้งวันมันก็ไม่เสียเปล่าเลย
คราวนี้ทั้งสองคนคงจะถูกจับแน่ แต่แค่นั้นมันยังไม่พอ
ตามข้อมูลที่ค้นมา การที่ถูกจับกุมไม่ได้หมายความว่าจะมีการแจ้งไปถึงโรงเรียน ตำรวจจะติดต่อโรงเรียนในกรณีที่ติดต่อผู้ปกครองไม่ได้เท่านั้น เพราะงั้นแค่แจ้งความก็ยังไม่ถือว่าการแก้แค้นของผมเสร็จสิ้น
แต่หลักฐานสำคัญอยู่ในรูปภาพที่ผมถ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ตอนที่สองคนนั้นเข้าโรงแรม และตอนนี้ผมก็มีภาพของคอนโดะที่กำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่
ผมยิ้มเยือกเย็น พลางถ่ายภาพสถานการณ์น่าสมเพชนี้ไว้ในมือถือ
“ตอนนี้ได้เวลาน็อกแล้วล่ะ มาดูกันว่าพระราชาจะหนีความจริงครั้งนี้ยังไงดี?”
TLN: เฮ้~~~~ เริ่มการล่มจมครับ~~~
