—มุมมองของ ??? (ผู้แจ้งเบาะแส)—
ขอเล่าเรื่องเก่าๆ สักหน่อยนะ
ผมเคยเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้มแข็งนัก
จริงๆ แล้ว ผมมีเพื่อนสมัยเด็กคนหนึ่ง เราสนิทกันตั้งแต่อนุบาลและครอบครัวของเราก็รู้จักกันดี ตอนเด็กๆ เธอเป็นคนกล้าและชวนผมจูบครั้งแรกของเรา พอเราโตขึ้นและเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น เราต่างเริ่มรู้สึกสนใจซึ่งกันและกันจนได้คบกันเป็นแฟน
ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของผมคือช่วงมัธยมต้น ผมได้เป็นแฟนกับเพื่อนสมัยเด็กที่ทั้งสวยและน่ารัก ผมฝันว่าเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ เราคงได้แต่งงานกัน ผมเฝ้ารออนาคตที่เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ความฝันนั้นก็ถูกทำลายไปในช่วงฤดูร้อนของชั้นมัธยมปีหนึ่ง
คอนโดะเป็นรุ่นพี่ที่มีชื่อเสียงในฐานะหนุ่มเจ้าสำราญ เขาใช้โอกาสที่เรามีปัญหากันและแทรกตัวเข้าไปในใจของเธอ จนสุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไปอยู่ข้างเขา
——————————
“เขาน่ะ น่ารำคาญ”
“การคบกับเขาน่ะ น่าอายที่สุดเลย”
——————————
พอเรื่องเปิดเผย เธอตอบผมด้วยคำพูดที่โหดร้าย
“อย่ามาขัดขวางความสุขของฉันเลย เพราะงั้น เลิกกันเถอะนะ”
เธอที่เคยยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน จ้องมองผมด้วยสายตาเย็นชา และแน่นอน เธอกำลังจับแขนคอนโดะไว้
“ทำไมล่ะ? ทำไมกัน? เธอเคยสัญญาแล้วว่าจะอยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ?” ผมร้องไห้และพยายามยื้อเธอไว้โดยไม่สนใจศักดิ์ศรีของตัวเอง
เธอกลับพูดออกมาอย่างเย้ยหยัน
“เข้าใจไหม? ตอนนี้ฉันรักคอนโดะแล้ว เพราะงั้นเราเลิกกัน!”
ในขณะนั้น ทุกอย่างในชีวิตผมพังทลายลง เหลือเพียงความขุ่นเคืองที่มีต่อคอนโดะ
หลังจากนั้น ผมเลิกไปโรงเรียนและใช้เวลาถึงสองปีกว่าจะกลับไปเรียนได้อีกครั้ง ด้วยการสนับสนุนของอาจารย์ที่ไม่ละทิ้งผม ผมจึงสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายที่มีชื่อเสียงได้ แต่ที่นั่นกลับมีคอนโดะและเพื่อนสมัยเด็กของผมอยู่ด้วย ผมได้ยินข่าวว่าเธอโดนคอนโดะทิ้งไปแล้ว ผมพยายามทำตัวเป็นคนแปลกหน้ากับเธอให้มากที่สุด
ผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่เมื่อขึ้นมัธยมปลาย แต่ก็ไม่เป็นไปตามที่หวัง ทำให้ช่วงเทอมแรกของปีหนึ่งผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ ผมระแวงในคนอื่นมากจนไม่มีเพื่อนเลย
จนกระทั่งในช่วงหลังปิดเทอมฤดูร้อนเมื่อปีที่แล้ว ผมได้พบกับโชคชะตาใหม่ เขาคือคนที่ชื่อว่า “อาโอโนะ เออิจิ” ดูเหมือนว่าเขาสนใจในตัวผมตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว เพราะในช่วงเปลี่ยนที่นั่ง เรานั่งใกล้กันและเริ่มคุยกันมากขึ้น
“นายมักจะอ่านหนังสืออยู่เสมอเลยใช่ไหม? อยู่ชมรมวรรณกรรมด้วย ช่วยแนะนำหนังสือที่น่าสนใจหน่อยสิ”
เราไม่เคยไปเที่ยวหลังเลิกเรียนด้วยกัน แต่เขาก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่คุยกันง่ายๆ เรื่องหนังสือ นั่นทำให้ผมหลุดพ้นจากความเหงาในหลายปีที่ผ่านมา
การพูดคุยกับเขาเป็นจุดเริ่มต้นให้ผมเปิดใจคุยกับเพื่อนร่วมห้องคนอื่นได้บ้าง ผมได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นที่หายไปในที่สุด เขาอาจไม่รู้ตัวว่าได้ช่วยเหลือผมมากแค่ไหน แต่ผมรู้ดีว่าเขาคือฮีโร่ของผม
แม้ตอนนี้ผมจะย้ายไปเรียนในห้องวิทย์แล้วและคุยกันน้อยลง แต่ผมก็ยังคิดถึงการตอบแทนเขา เพราะชีวิตที่สนุกสนานในมัธยมปลายของผม เกิดขึ้นได้เพราะเขา
หลังจากหนึ่งปีผ่านไป ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนอีกครั้ง มีข่าวลือแพร่สะพัดในโรงเรียนว่าอาโอโนะถูกกล่าวหาว่าทำร้ายแฟนสาวของเขา อามาดะซัง ซึ่งทำให้เขาถูกแยกจากคนอื่น ผมไม่เชื่อเลยว่าฮีโร่ของผมจะทำเรื่องเลวร้ายเช่นนั้น
เมื่อสืบข่าว ผมก็พบว่ามีคอนโดะอยู่เบื้องหลัง ผมโกรธจนแทบทนไม่ได้ เขาทำร้ายคนสำคัญของผมถึงสองครั้ง!
“คอนโดะ! มันต้องเป็นแกอีกแล้ว!”
ผมเริ่มสืบเรื่องของคอนโดะ หาทางเพื่อเปิดโปงเขา ผมเห็นเขาเข้าไปในบ้านของอามาดะซังเมื่อคืน แต่มันยังไม่ใช่หลักฐานที่ชัดเจนพอ เขาอาจจะแก้ตัวว่าไปเที่ยวเล่นกันก็ได้
ผมจึงรอจังหวะที่ชัดเจนกว่านี้ และมันก็มาถึงเร็วกว่าที่คิด ผมเห็นทั้งสองนัดพบกันในย่านช้อปปิ้งกลางกรุงโตเกียว และเข้าไปในโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่ที่เด็กมัธยมไม่ควรจะเข้าไป ผมถ่ายรูปพวกเขาด้วยสมาร์ทโฟนทันที และโทรแจ้งตำรวจ
พวกเขาต้องถูกจัดการเพราะการกระทำนี้ ผมจะส่งรูปเหล่านี้ไปที่โรงเรียนด้วยเช่นกัน
หลักฐานนี้จะเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในการโค่นล้มชื่อเสียงปลอมๆ ของคอนโดะลงให้ได้!
“สวัสดีครับ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจใช่ไหมครับ? ผมอยากแจ้งว่ามีคู่รักวัยรุ่นที่ดูเหมือนเป็นนักเรียนมัธยมปลายเข้าไปในโรงแรม ผมคิดว่ามันไม่เหมาะสมนะครับ ใช่ครับ สถานที่คือ…”
ผมเดินออกจากย่านที่เต็มไปด้วยสถานบันเทิงอย่างมั่นใจ ด้วยความหวังว่าอาโอโนะจะได้สถานะที่ดีขึ้น
TLN: น่าจะเดากันได้แล้วนะครับว่าใคร
