—มุมมองของเออิจิ—
“ทำไมต้นฉบับนี้ถึงมาอยู่กับเธอได้ล่ะ อิจิโจซัง…”
ฉันกอดซองที่มีต้นฉบับนั้นไว้แน่นด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“ก็…แค่พยายามหน่อยเท่านั้นเองค่ะ”
“พยายาม? เดี๋ยวนะ เธอก็ไม่ได้อยู่ชมรมวรรณกรรมใช่ไหม?” ฉันพูดด้วยความงุนงงว่าเธอรู้ได้ยังไง
“อ้อ ตอนที่ไปบ้านรุ่นพี่ครั้งก่อน เห็นห้องพักที่มีหนังสือนิยายเยอะมากค่ะ รวมถึงวารสารของชมรมวรรณกรรมด้วย”
“แค่นั้นมันยังไม่พอหรอก” เบาะแสมันน้อยเกินไป อีกทั้งฉันอาจแค่เป็นคนชอบอ่านนิยายเฉยๆ
“ก็จริงค่ะ ถ้าเป็นในนิยายสืบสวน คงยังไม่รู้ว่าใครคือผู้กระทำ แต่ในชีวิตจริง ฉันหาหลักฐานไว้แล้วค่ะ ฉันมีเพื่อนในชั้นชื่อฮายาชิซัง เป็นสมาชิกชมรมวรรณกรรม พอสอบถามเธอก็รู้ทันทีค่ะ”
ฮายาชิคือรุ่นน้องที่ฉันแทบไม่เคยคุยด้วยเลย เธอเป็นคนเงียบๆ ใส่แว่นและรวบผม ซึ่งดูเข้ากับลุคของชมรมวรรณกรรม
“ถ้างั้น ฮายาชิคงดูถูกฉันสินะ”
เพราะข่าวลือแย่ๆ ที่โดนปล่อยออกไป ฉันคิดว่าน่าจะโดนผู้หญิงในโรงเรียนเกลียดไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นอิจิโจซังก็ยังมาช่วยฉันแบบนี้…
“ค่ะ เธอเคยได้ยินเรื่องลือเกี่ยวกับรุ่นพี่เหมือนกันค่ะ”
“ใช่ แล้วก็…เลยเป็นแบบนั้นสินะ”
“แต่เธอบอกว่า ยังไม่อยากเชื่อว่ารุ่นพี่จะทำเรื่องแบบนั้น หลังจากที่รุ่นพี่เคยช่วยสอนวิธีใช้ word ให้เธออย่างใจดีช่วงก่อนปิดเทอมหน้าร้อน เธอจำได้ว่ารุ่นพี่เป็นคนอ่อนโยนและไม่เชื่อว่ารุ่นพี่จะทำเรื่องแย่ๆ แบบนั้นได้จริงๆ”
“…”
ก็จริง ฉันเคยช่วยสอนวิธีใช้ word ให้เธอเมื่อก่อนปิดเทอม อย่างการใส่คำอ่านหรือการเพิ่มคำศัพท์ แม้มันจะเป็นแค่เรื่องง่ายๆ ก็ตาม
“ฉันได้รู้ว่า รุ่นพี่โดนกลั่นแกล้งจากเพื่อนในชมรมด้วยใช่ไหมคะ?”
“…ใช่แล้ว”
“ประธานชมรมของรุ่นพี่ก็เอาของส่วนตัวของรุ่นพี่ไปทิ้งโดยไม่ได้ขออนุญาต ฉันเลยขอให้ฮายาชิช่วยเก็บของของรุ่นพี่เอาไว้บ้างเท่าที่ทำได้…”
“…”
จะบอกว่าเป็นคนที่ดีเกินไปก็ไม่พอแล้วจริงๆ
“แต่ฮายาชิก็เป็นคนเงียบๆ ไม่กล้าขัดคำสั่งของรุ่นพี่ในชมรม เธอได้แค่ส่ายหน้าอย่างอึดอัด ฉันเลยต้อง…ลอบเข้าไปแทน และนี่คือสิ่งที่ฉันพอจะเก็บกลับมาได้ค่ะ”
“เธอแอบเข้าไปเหรอ…ในห้องชมรม?”
“ใช่ค่ะ หลังจากที่ดื่มกาแฟกับรุ่นพี่แล้ว ฉันรีบกลับไปที่โรงเรียนก่อนเวลาเลิกเรียนจะหมด”
เธอช่างเป็นคุณหนูที่กล้าทำอะไรที่เสี่ยงจริงๆ
“แล้วเข้าไปในห้องชมรมได้ยังไง ห้องชมรมมันน่าจะล็อกอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันบอกไปว่า ‘ฮายาชิให้ฉันมาเอาของลืมไว้’ ค่ะ” เธอแสดงสีหน้าเหมือนรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ทำไมถึงทำเพื่อฉันขนาดนี้ล่ะ?”
“ก็ฉันไม่ชอบนี่คะ ที่เห็นความพยายามของคนที่ฉันชอบถูกทำลายลงเพราะความอิจฉาริษยาของคนอื่น”
เธอมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าเศร้าและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“ขอบคุณมากนะ ที่เธอช่วยเก็บรักษามันเอาไว้แม้ว่ามันจะเป็นแค่งานที่ไม่ดีเท่าไหร่ก็ตาม”
ฉันนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น ตอนที่ประธานชมรมพูดจาดูถูกต้นฉบับของฉันอย่างรุนแรง
“งานที่ไม่ดี? พูดอะไรน่ะ?”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง
“หรือว่า…เธอได้อ่านมันแล้ว?”
เธอยิ้มแหยๆ เล็กน้อยและก้มศีรษะด้วยสีหน้าเขิน
“ขอโทษค่ะ มันน่าสนใจมากเลยค่ะ เมื่อคืนฉันอ่านจนจบ แทบไม่ได้นอนเลย เลยรู้สึกง่วงนิดหน่อยค่ะ”
เมื่อเธอพูดแบบนั้น ฉันสังเกตเห็นว่ามีรอยคล้ำเล็กน้อยใต้ตาของเธอ
“ว่าไงบ้าง?” ฉันถามความคิดเห็นของเธออย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็เต็มไปด้วยความคาดหวังเล็กๆ
“ยอดเยี่ยมมากค่ะ สนุกจริงๆ รุ่นพี่มีพรสวรรค์นะคะ!” เธอยิ้มและพูดอย่างมั่นใจ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกเหมือนบางสิ่งที่หายไปได้กลับคืนมา
“ขอบใจนะที่พูดแบบนั้น มันทำให้ฉันมีความมั่นใจขึ้นมานิดหน่อย”
แล้วเราก็เริ่มเดินไปข้างหน้าต่ออีกครั้ง ไปด้วยกันทีละก้าว
——————————
—มุมมองของบุคคลนิรนาม—
“สวัสดีครับ นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจใช่ไหมครับ? ผมมีเรื่องที่อยากจะแจ้ง มีคู่รักวัยรุ่นที่ดูเหมือนจะเป็นนักเรียนมัธยมปลายเข้ามาในโรงแรมแห่งหนึ่ง นี่ไม่ใช่เรื่องไม่เหมาะสมหรือครับ? ใช่ครับ สถานที่คือ…”
TLN: เริ่มแล้ว
