—มุมมองของเออิจิ—
หลังจากที่สารภาพเรื่องการโดนกลั่นแกล้งกับแม่ ฉันรู้สึกเหนื่อยล้าและเผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าเวลาล่วงเลยไปเก้าโมงแล้ว ดูเหมือนจะเหนื่อยกว่าที่คิด
หน้าห้องมีข้าวปั้นกับซุปมิโสะวางอยู่ แม่เตรียมไว้ให้พร้อมกับจดหมายสั้นๆ ว่า “พักผ่อนให้เต็มที่นะลูก เมื่อตื่นแล้วก็กินซะล่ะ”(TLN:????)
ข้าวปั้นเย็นแล้วแต่มีไส้ที่ฉันชอบสองแบบ คือ ทูน่ามายองเนสกับปลาแซลมอน ถึงจะเป็นข้าวเย็นแต่ทานคู่กับซุปมิโสะร้อนๆ ก็เป็นมื้อที่อร่อยพอดี
ฉันรู้สึกขอบคุณคนรอบตัวขึ้นมาจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นคุณครูทาคายานากิ ครูมิซึอิ หรือคุณครูใหญ่ที่คอยสนับสนุนลับๆ และยังมีอิจิโจซัง, ซาโตชิ, แม่ และพี่ชายของฉันด้วย
แม้จะรู้สึกเหมือนสูญเสียทุกอย่างไป แต่ก็ได้เรียนรู้ว่ามีคนที่คอยเฝ้าดูแลฉันอย่างมากมาย ถ้าวันนั้นไม่ได้เจอกับอิจิโจซังบนดาดฟ้า ไม่รู้เลยว่าตอนนี้จะเป็นยังไง คงทำให้คนอื่นๆ ต้องเสียใจแน่ๆ
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จำได้ว่าเราพึ่งแลกไลน์กันที่ร้านคาเฟ่เมื่อวาน
“พรุ่งนี้ไปโรงเรียนด้วยกันอีกนะคะ!” ข้อความจากเธอส่งมาประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน เป็นการนัดที่เหมือนจะเป็นกิจวัตรปกติของเราไปแล้ว
ซาโตชิก็ส่งข้อความมาเช่นกัน แม้จะเป็นข้อความธรรมดาๆ แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเขาคอยใส่ใจ
นอกจากนี้ในช่วงวันหยุดฤดูร้อนกับวันแรกที่เปิดเรียน โซเชียลที่เคยได้รับข้อความกลั่นแกล้งก็เงียบไปแล้ว อาจเป็นเพราะแผนของอิจิโจซังได้ผลก็เป็นได้
ถึงอย่างนั้น ฉันยังคงรู้สึกกลัวที่จะกลับไปในห้องเรียนอยู่ดี ฉันรู้สึกเสียใจที่นวนิยายที่เขียนลงในวารสารชมรมวรรณกรรมอาจจะถูกทิ้งไป ถึงจะมีข้อมูลในโทรศัพท์ แต่เมื่อคิดว่าเอกสารต้นฉบับอาจถูกทิ้งก็อดเศร้าไม่ได้
ถึงแม้ว่าฉันจะเสียอะไรไปมากมายจากเหตุการณ์ครั้งนี้ แต่ก็ได้รับสิ่งสำคัญกลับมาเช่นกัน
และมีสิ่งหนึ่งที่ฉันเพิ่งสังเกตเห็น ความรักที่เคยมีต่อมิยูกิได้หายไปอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่เคยเป็นเพื่อนสมัยเด็กและคนรัก ตอนนี้กลายเป็นเพียงความผิดหวังและความโกรธเท่านั้น(TLN: มูฟออนเร็วจังพี่)
และแทนที่ความรู้สึกนั้นด้วยอารมณ์บางอย่างที่เติบโตขึ้นแทน
“บางทีนี่อาจเป็นคำตอบแล้วล่ะ” ฉันคิดถึงเธอและค่อยๆ หลับตาลง
——————————
—มุมมองของมิยูกิ—
ฉันกอดรุ่นพี่และพึ่งพิงเขา เขาตอบกลับด้วยคำว่า “ฉันรักเธอนะ” คำพูดนั้นทำให้หัวใจที่แห้งแล้งของฉันชุ่มชื่นขึ้น
ความรู้สึกอบอุ่นเช่นนี้ทำให้ฉันลืมความรู้สึกผิดที่มีต่อเออิจิ รวมทั้งความหวงและอิจฉาไปได้ชั่วขณะ
“รุ่นพี่”
ฉันกระซิบขณะกอดเขาแน่น
“ว่าไง?”
“พรุ่งนี้เราหนีเรียนไปเที่ยวด้วยกันเถอะค่ะ ฉันอยากอยู่กับพี่ให้นานกว่านี้”
“ฟังดูดีนะ” เขากอดฉันแน่นขึ้น
——————————
—มุมมองของเออิจิ ณ อาโอโนะคิทเช่น—
วันนี้ฉันตั้งใจตื่นเช้ากว่าปกติเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้อิจิโจซังต้องรอ
“อ้าว วันนี้ตื่นเช้าจัง อิจิโจจังจะมาหาอีกเหรอ?” แม่ถามพร้อมกับรอยยิ้ม ส่วนพี่ชายก็แสดงท่าทีสบายๆ เพื่อไม่ให้ฉันกังวล
“ใช่ครับ”
“ถ้าอย่างนั้น บอกเธอด้วยนะว่าวันนี้มากินหอยนางรมทอดที่ร้านให้ได้เลยนะ”
“ได้ครับ จะบอกให้”
แม่ดูจะชอบอิจิโจซังมาก เพราะเธอคือคนที่ช่วยให้ฉันผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ได้อย่างชัดเจนที่สุด
ฉันเดินออกไปข้างนอก และเห็นว่าเธอรออยู่แล้ว ด้วยรอยยิ้มสดใสราวกับนางฟ้า
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ รุ่นพี่!”
ฉันคิดว่าฉันเห็นปีกสีขาวฟูๆ อยู่รอบตัวเธอ
“อรุณสวัสดิ์ อิจิโจซัง” เราเริ่มเดินไปโรงเรียนด้วยกัน และมันเริ่มกลายเป็นกิจวัตร
“รุ่นพี่! ฉันมีอะไรจะให้ค่ะ”
เธอค้นในกระเป๋านักเรียนของเธอ
“วันเกิดฉันยังไม่มาถึงนะ” ฉันพูดแหย่ด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ” เธอยิ้มด้วยท่าทางเขินๆ
ฉันเปิดซองและพบกระดาษต้นฉบับนวนิยายที่คุ้นตา ฉันรีบดูชื่อเรื่อง
มันคือต้นฉบับนวนิยายของฉันที่เคยคิดว่าถูกทิ้งไปแล้ว
“ทำไมถึงมีต้นฉบับนี้ได้ล่ะ?”
“ฉันแค่พยายามนิดหน่อยค่ะ” เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
