—มุมมองของมิยูกิ—
รุ่นพี่เรียกตัวฉัน ฉันรีบเปลี่ยนชุดเพื่อออกไปพบเขาทันที หากใส่ชุดนักเรียนไปยังจุดนัดพบ มีหวังได้ถูกตำรวจจับแน่ ฉันเลยต้องใส่ชุดที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดเท่าที่มี วันนี้ฉันใส่เดรสสีน้ำเงินเข้ม ซึ่งรุ่นพี่เป็นคนสอนฉันเอง
ตอนนี้ ฉันถูกย้อมไปด้วยสีของรุ่นพี่เรียบร้อยแล้ว แม้จะทำตัวเป็นรองประธานนักเรียนที่เคร่งครัด แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความหม่นหมอง ฉันมีแต่ความรู้สึกเลวร้ายที่เพิ่มพูนขึ้นทุกวัน และความรู้ในการหลบเลี่ยงตำรวจในยามค่ำคืนเพื่อออกไปเที่ยวอย่างลับๆ ก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย
“มิยูกิ จะไปไหนน่ะ มืดแล้วนะจ๊ะ เด็กผู้หญิงออกไปคนเดียวตอนนี้อันตรายนะ” แม่พูดขึ้น
ปกติฉันเลือกที่จะนัดเจอรุ่นพี่ในวันที่แม่ต้องเข้าเวรกลางคืน แต่วันนี้ไม่ใช่วันนั้น ฉันหวังจะออกไปอย่างเงียบๆ แต่ดันซวยจริงๆ ตั้งใจไว้ว่าจะปฏิเสธรุ่นพี่แล้ว แต่หลังจากเรื่องของเออิจิ ฉันก็รู้สึกเครียดจนอยากจะปลดปล่อยความทุกข์ใจด้วยการอยู่กับรุ่นพี่
“ขอโทษนะคะ แค่คนที่ดูแลหนูเรียกไปเท่านั้นเอง”
“มิยูกิ ช่วงนี้หนูดูแปลกๆ มีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจหรือเปล่า หรือว่าเป็นเรื่องของเออิจิคุง…”
ทันทีที่แม่เอ่ยชื่อเออิจิ ฉันรู้สึกราวกับเลือดในร่างกายเย็นลง
“มันไม่เกี่ยวกับเออิจิซักหน่อย!!” ฉันตะคอกกลับไป ทำเอาแม่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ อยู่ๆ ทำไมต้องเสียงดังใส่แม่ด้วย”
“หนูโตแล้วนะ เป็นนักเรียนมัธยมปลายแล้ว แม่ไม่ต้องมายุ่ง!” ฉันสะบัดแขนแม่ออก แล้วออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว รีบเดินไปขึ้นรถไฟเพื่อไปหาคอนโดรุ่นพี่ทันที
——————————
ฉันรีบวิ่งไปยังจุดนัดพบที่ร้านฟาสต์ฟู้ดหน้าสถานี รุ่นพี่ที่พึ่งซ้อมเสร็จยังอยู่ในชุดกีฬา แม้จะเป็นแค่เสื้อแจ็กเก็ตแต่ด้วยรูปร่างสูงใหญ่ก็ทำให้ดูเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย กระเป๋านักเรียนน่าจะถูกเก็บไว้ในล็อกเกอร์ไปแล้ว เพราะไม่ควรถือสิ่งที่มีชื่อโรงเรียนเวลาเที่ยวเล่นในย่านนี้
“มาเร็วจัง” รุ่นพี่ยิ้มหลังจากกินเบอร์เกอร์และเฟรนช์ฟรายส์หมดแล้ว ฉันดีใจที่เขาไม่ต้องรอนานเกินไป
“ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ”
“งั้นไปเล่นเกมเซ็นเตอร์กันดีไหม?” แม้จะเคยกลัวที่แบบนี้มาก่อน แต่เพราะมีรุ่นพี่อยู่ ฉันก็รู้สึกปลอดภัยขึ้น เขามีเสน่ห์ในแบบที่เอจิไม่มี
“ก็ดีนะคะ…” ฉันยิ้มอย่างดีใจแล้วตอบ
“งั้นไปกันเถอะ”
“วันนี้หนูไม่อยากกลับบ้านเลย” รุ่นพี่พยักหน้ารับด้วยสีหน้าแบบที่ดูพอใจ
——————————
—มุมมองของแม่ (อาโอโนะคิทเช่น)—
ฉันตั้งใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเออิจิ หลังจากที่ได้กำลังใจจากคนที่เชื่อถือได้ โทรศัพท์ดังขึ้น และเป็นสายจากคุณมินามิ
“สวัสดีค่ะ คุณมินามิ”
“อ่านข้อความแล้วนะ เรื่องที่เออิจิคุงโดนกลั่นแกล้งที่โรงเรียนเป็นเรื่องจริงเหรอ?” คุณมินามิเป็นเพื่อนของสามีผู้ล่วงลับของฉัน พวกเขาเชื่อใจกันมาก แม้อายุจะต่างกันมาก แต่ก็คบกันเหมือนเพื่อนสนิท
หลังจากที่สามีเสียไป คุณมินามิเปรียบเสมือนคุณปู่ที่คอยช่วยเหลือเออิจิและลูกๆ ของฉันเสมอ ฉันมั่นใจว่าเขาจะต้องช่วยเราได้แน่
“ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องจริงค่ะ พรุ่งนี้คุณครูใหญ่กับครูประจำชั้นจะมาพบฉันตอนพักกลางวันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการจัดการปัญหานี้”
“ช่างเป็นเรื่องที่น่าปวดใจจริงๆ ทำไมต้องมาแกล้งเด็กที่แสนดีอย่างเออิจิคุง ฉันรู้จักคุณครูใหญ่ของโรงเรียนนี้ดีนะ เราเป็นอาสาสมัครด้วยกันบ่อยๆ เขาเป็นครูที่น่ายกย่องมากและจะต้องช่วยเธอได้แน่นอน เออิจิคุงเป็นยังไงบ้างล่ะ? เด็กวัยนี้อ่อนไหวมาก คงเจ็บปวดไม่น้อยเลยใช่ไหม ช่างน่าหดหู่จริงๆ ไม่ให้อภัยเด็ดขาด มีอะไรก็รีบบอกฉันนะ ฉันจะช่วยทุกอย่างที่ทำได้”
ฉันรู้สึกอบอุ่นจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“ขอบคุณมากค่ะ ที่ได้ยินแบบนี้รู้สึกเหมือนมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ”
“ในฐานะอดีตนายกเทศมนตรี ฉันยังมีสายสัมพันธ์กับเจ้าหน้าที่ในส่วนการศึกษาและกรรมการโรงเรียน พวกเขาน่าจะช่วยได้มาก สามีของเธอเป็นผู้ที่ทุ่มเทให้กับเมืองนี้ เออิจิคุงคือสายเลือดเดียวที่เหลืออยู่ ฉันจะปกป้องเขาจนตัวตาย”
อดีตนายกเทศมนตรีพูดอย่างหนักแน่น
TLN: ตามที่มีคนคาดครับ พระเอกมันมีแบ็คใหญ่ แค่มันไม่รู้ตัว ส่วนมิยูกิก็….ตามนั้นแหละครับ
