—มุมมองของคอนโดะ—
ไอ้เวรนั่นมันอะไรกันวะ น่าหงุดหงิด น่าหงุดหงิดชะมัด!
ไอ้หมอนั่นกับโค้ชคุยกันอยู่หลังฉากโดยไม่สังเกตว่าฉันนั่งอยู่บนม้านั่งอยู่ด้วย
‘พรสวรรค์น่ะอาจจะมีอยู่หรอก แต่เห็นชัดว่าไม่ชอบซ้อม นั่นก็ชัดเจนแล้ว แบบนี้ไม่มีทางพัฒนาได้ แถมยังขาดความเคารพคนอื่น พออยู่ในทีมก็คงทำงานร่วมกันลำบาก แล้วถ้าโดนไล่ออกหรือโดนเตือนทีมก็เสียเปรียบอีก’
ฉันได้ยินคำวิจารณ์ที่แสนจะเยือกเย็นจนแทบจะคุมอารมณ์ไม่อยู่ จึงกระแทกขวดน้ำที่วางอยู่บนพื้นด้วยเท้า น้ำในขวดกระเด็นออกมาเลอะพื้น
‘ก็เข้าใจอยู่หรอก แต่พรสวรรค์ก็ยังมีอยู่นะ ตอนซ้อมกับทีมสองก็ทำได้ดีอยู่ ถ้าเข้ามาแล้วค่อยๆ ฝึกฝน ก็อาจจะดีขึ้นได้นะ เหมือนเพชรที่ยังไม่ได้ขัดเกลาน่ะ’
‘อ้อ ถ้าโค้ชคิดแบบนั้น ก็จะลองทำเท่าที่ทำได้ละกัน แต่คนแบบนั้นน่ะมักจะต่อต้าน แถมยังขี้เกียจซ้อม สุดท้ายก็จะไม่พัฒนาตัวเองไปไหนนั่นแหละ’
‘ถ้าเป็นแบบนั้นก็ถือว่าขาดความรับผิดชอบเอง แล้วค่อยให้ไปอยู่กับทีมสองหรือทีมสามจนหมดสภาพไป’
คำพูดเหล่านั้นมันช่างทำร้ายจิตใจ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าศักดิ์ศรีของตัวเองถูกเหยียบย่ำจนเละ ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งข้อความถึงมิยูกิ สาวที่ฉันใช้ประโยชน์ตลอด เธอคงมาหาฉันทันทีที่เรียกตัวออกมา
“เฮ้ มิยูกิ ไปเดตกันที่โตเกียวดีกว่า”
เพียงไม่กี่วินาทีที่ฉันกดส่ง ข้อความก็ขึ้นว่าอ่านแล้ว
“ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย!”
เธอตอบกลับอย่างรวดเร็ว ไอ้นี้ช่างง่ายเหลือเกิน
ฉันค่อยๆ คิดหาทางเอาคืน พวกมันจะต้องรู้สึกเสียใจที่กล้าดูถูกฉัน จำไว้นะ!
——————————
—มุมมองของเออิจิ—
ฉันยืนอยู่หน้าประตูบ้านอยู่นาน พยายามรวบรวมความกล้าก่อนที่จะเข้าไป วันนี้คงเป็นโอกาสเหมาะที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง
—————
พอเปิดประตูเข้าไป แม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำบัญชีก็เงยหน้าขึ้นมาทักฉันพร้อมรอยยิ้ม
“กลับมาแล้วเหรอ ลูกดื่มอะไรหน่อยมั้ย?”
“แม่ พอมีเวลาคุยกันหน่อยไหม?” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม่ดูแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นฉันจริงจังแบบนี้
“คือว่า… ผมมีเรื่องอยากจะเล่าครับ ผมโดนกลั่นแกล้งที่โรงเรียน มันเริ่มตั้งแต่เปิดเทอมฤดูร้อน…”
เสียงของฉันสั่นเครือขณะสารภาพ ความรู้สึกหนักอึ้งที่กดทับหัวใจมาตลอดได้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว
