ระหว่างที่เรากำลังกินแพนเค้กกันอยู่ ฉันกับอิจิโจซังก็คุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวของกันและกัน พอคุยไปคุยมา รู้สึกเหมือนเราสนิทกันมากขึ้นจนลืมไปว่าเพิ่งรู้จักกันได้แค่วันเดียว ถึงแม้จะเป็นความสัมพันธ์ที่ดูไม่ปะติดปะต่อ แต่ก็อบอุ่นใจดี
เกี่ยวกับครอบครัวของทางนั้น ฉันสังเกตเห็นว่าอิจิโจซังอาจมีปัญหาบางอย่าง แต่ฉันเลือกที่จะไม่ถามมากนัก คุยเรื่องทั่วๆ ไป เช่น ความชอบของกันและกัน และเรื่องสมัยมัธยมต้น ซึ่งทำให้ได้รู้ว่าอิจิโจซังเคยเรียนอยู่ที่โรงเรียนเอกชนในโตเกียว แต่กลับเลือกที่จะไม่เรียนต่อในระดับมัธยมปลายที่นั่น น่าจะมีเหตุผลที่เธอไม่อยากพูดถึง ฉันจึงไม่ถามต่อเกี่ยวกับเรื่องนี้
“เหตุผลที่ฉันไม่เรียนต่อในโรงเรียนเดิม เป็นเพราะปัญหาครอบครัวค่ะ” เธอยิ้มอย่างขมขื่น ซึ่งทำให้ฉันเลือกที่จะไม่เซ้าซี้อะไรอีก
ส่วนเรื่องของฉันเองก็ดูเหมือนจะทำให้เธอสนุกไปด้วย ฉันเล่าเรื่องราวตลกๆ ในช่วงที่เติบโตมาในละแวกบ้าน เช่น เรื่องการช่วยจับโจรที่ลักทรัพย์ที่ศาลเจ้า และได้เพื่อนคนใหม่ในวันนั้น แต่บางครั้งพอนึกถึงเรื่องในอดีตก็อดคิดถึงมิยูกิไม่ได้ มันเจ็บปวดนิดหน่อยที่ต้องลบภาพของเธอออกจากความทรงจำเวลาเล่าเรื่องให้คนอื่นฟัง
“รุ่นพี่คะ?” เสียงของอิจิโจซังที่เรียกฉันทำให้ตื่นจากความคิด เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมจิบชาแอปเปิ้ลของเธอ
“อืม?”
“ถ้ารู้สึกเจ็บปวดมากๆ ก็ไม่เป็นไรที่จะบอกคนอื่นบ้างนะคะ ฉันอาจจะไม่รู้ทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ทำให้ใครหลายคนคงลุกขึ้นมาใหม่ได้ยาก ฉันคิดว่ารุ่นพี่เป็นคนที่แข็งแกร่งมาก แต่ถ้าแข็งแกร่งเกินไป บางครั้งคนเราก็จะแตกหักในที่สุด ฉะนั้นอย่าลืมพึ่งพาฉันบ้างนะคะ” เธอจับหลังมือของฉันเบาๆ และส่งสายตาอ่อนโยนมาให้
“ทำไมถึงไว้ใจฉันขนาดนี้ล่ะ?” ฉันถามขึ้นมา
“เมื่อวานอาจจะเพราะฉันแค่ไม่อยากเชื่อข่าวลือ แต่ตอนนี้ต่างออกไปค่ะ แค่ได้อยู่ด้วยกันวันนี้ ฉันก็รู้แล้วว่าพี่ไม่ใช่คนที่จะทำตามข่าวลือนั่น ฉันคิดว่าพี่เป็นคนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเอง เป็นคนที่พร้อมจะเสียสละเพื่อคนอื่น ซึ่งเป็นสิ่งที่น่ายกย่องแต่ก็อันตราย ฉะนั้นถ้ามันยากเกินไป บอกฉันเถอะค่ะ ฉันพร้อมจะอยู่ข้างรุ่นพี่”
คำพูดของเธอทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณและอบอุ่นใจจนต้องเอ่ยออกไป “ขอบคุณนะ”
เธอยิ้มรับ “ขอบคุณอะไรกัน เราเพิ่งรู้จักกันแค่สองวันเองนะคะ” แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“แล้ววันนี้ที่ทานขนมไปเยอะเกินไปนิด เลยต้องเลื่อนกินหอยนางรมทอดออกไปก่อนนะคะ” เธอบอกพลางยิ้มแหยๆ “ฉันจะบอกแม่พี่เอง ไม่ต้องห่วง”
“เอ๋? มีเบอร์แม่ฉันตั้งแต่เมื่อใหร่เนี่ย?” ฉันอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย
“ก็เพราะพี่ต้องการกำลังใจจากครอบครัว ฉันไม่อยากขัดสิ่งที่พี่ตั้งใจไว้หรอกค่ะ” เธอพูดอย่างหนักแน่น
——————————
—มุมมองของอิจิโจ ไอ—
หลังจากแยกจากเขาแล้ว ฉันก็ขึ้นรถที่มารับกลับบ้าน รู้สึกอิ่มเอมใจกับช่วงเวลาที่มีความสุขในวันนี้ พอเจอเขาที่หน้าโรงเรียน เขาดูเหมือนจะตัดสินใจได้แล้วเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว ฉันรู้สึกดีใจที่เขาจะไปขอคำปรึกษากับครอบครัวตัวเองซึ่งเป็นครอบครัวที่พร้อมจะอยู่เคียงข้าง
คำพูดของฉันก่อนหน้านี้ที่ให้เขาระบายออกมา ไม่เพียงแค่สำหรับเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นการให้กำลังใจตัวฉันเองด้วย ถ้าวันนั้นเขาไม่ได้บังเอิญอยู่บนดาดฟ้า ฉันคงพังไปนานแล้ว
“ขอบคุณจริงๆ ที่คอยอยู่ข้างๆ ฉันในวันที่จะพังทลาย” ฉันพึมพำออกมาอย่างซาบซึ้งใจ
——————————
—มุมมองของคอนโดะ—
การฝึกซ้อมที่มหาวิทยาลัยในวันนี้รู้สึกว่ามันช่างไร้ความท้าทาย พวกที่เล่นกับฉันนี่แทบจะไม่ใช่คู่แข่งเลย ฉันยิงประตูได้แทบทุกครั้ง แต่อยู่ดีๆ โค้ชก็ตะโกนว่า “ไอ้พวกบ้า! ปล่อยให้เด็กมัธยมไล่ถล่มได้ไง!” นักกีฬาคนอื่นเริ่มแสดงท่าทีหงุดหงิดและพยายามจะลุกขึ้นมาสู้กับฉันอย่างดุดัน แต่ฉันรู้สึกสนุกที่ได้เห็นพวกเขาสิ้นหวังต่อหน้าฉัน
แต่ไม่นานนัก โค้ชก็เรียกผู้เล่นคนหนึ่งมามาร์คฉัน เป็นนักเตะที่ดูแข็งแกร่งกว่าคนอื่นๆ และจากนี้คือการทดสอบของจริง
เมื่อฉันพยายามเลี้ยงบอลหลบ เขาก็ปะทะเข้ามาอย่างจังจนฉันกระเด็นล้มลงนอนกับพื้นในทันที รู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของเขา ฉันพยายามจะลุกขึ้นและสู้ต่อ แต่สุดท้ายก็แพ้ทุกครั้ง การเลี้ยงหลบไม่เป็นผล การส่งบอลถูกตัดไปหมด สุดท้ายจากฮีโร่ที่เคยไล่ล่าพวกนักกีฬาระดับล่าง ฉันกลายเป็นแค่ตัวตลกที่นั่งหมดแรงอยู่ข้างสนาม
‘นายคิดยังไงกับเด็กคนนั้นจริงๆ น่ะ?’ ฉันได้ยินเสียงของโค้ชพูดกับนักเตะที่ปะทะฉัน
‘หมอนั่นไม่มีทางเข้ากับทีมได้หรอกครับ เขาทิ้งเกมง่ายไป ถอดใจเร็วเกินไป เก่งแต่ในที่เล็กๆ เท่านั้น’ คำพูดนั้นทำให้ฉันได้แต่จ้องขวดน้ำที่หล่นจากมือไปแล้ว
TLN: คู่หลักหวานขึ้นเรื่อยๆแล้ว~~ หลังจากนี้ไอหน้าหล่อ,คนรอบตัวเริ่มล่มจมแล้วครับ รอติดตามกันได้
