“ทำไมกันล่ะ!!”
“ทำไมอิจิโจไอ ถึงชวนออกไปเดทกับอาโอโนะเอจิได้ล่ะ!”
“นักฆ่าหัวใจชายหนุ่มที่เคยปฏิเสธผู้ชายมาหลายสิบคน…”
“ไม่น่าเชื่อเลย”
“แถมยังเป็นฝ่ายชวนเองด้วย”
“ทั้งที่ฉันชอบเธอก่อนแท้ๆ…”
——————————
เสียงคร่ำครวญของเพื่อนนักเรียนรอบตัวดังก้องอยู่ในอากาศ ฉันอึ้งจนแทบพูดไม่ออก ขณะที่อิจิโจซังหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ทำไมคะ ทำหน้าตกใจแบบนั้น ฉันเองก็ใช้ความกล้าในการชวนไปตั้งเยอะนะคะ พูดอะไรหน่อยสิ”
“…ก็เพราะเธอพูดว่าเป็นเดทไง”
“เอ๋ ก็มันเป็นแค่การไปกินของหวานด้วยกันหลังเลิกเรียนนะ ไม่เรียกว่าเดทแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ?”
“ก็ใช่แหละ แต่ว่าก็ต้องดูเวลาและสถานที่บ้าง อีกอย่างก็มีคนรอบๆ ด้วย…”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ ฉันแค่อยากออกไปสนุกกับรุ่นเอง จะให้คนอื่นมาขัดขวางความรู้สึกฉัน มันก็เป็นสิ่งที่ผิดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ? เพราะฉะนั้นไปด้วยกันเถอะค่ะ!”
เธอมองตรงมาที่ฉัน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แม้แต่คำว่า “ไปด้วยกันเถอะค่ะ” ก็ยังทำให้คนรอบๆ เข้าใจผิดไปไกลและพากันแตกตื่น แต่ตอนนี้ฉันคงต้องปล่อยผ่านไปก่อน
ถึงแม้ฉันจะเก็บเงินจากงานพิเศษช่วงปิดเทอมฤดูร้อนไว้บ้างแล้ว แต่การที่รุ่นน้องพยายามทำเพื่อฉันขนาดนี้ ฉันจะปล่อยให้เธอเสียหน้าก็คงไม่ดี
“อืม ก็ได้สิ ไหนๆ เธอก็ชวนมาแล้ว มีร้านที่อยากไปหรือเปล่าล่ะ?”
“เย้! จริงๆ ฉันมีร้านที่อยากไปอยู่แล้วค่ะ”
ได้เห็นรอยยิ้มใสซื่อของไอดอลอันดับหนึ่งของโรงเรียนฉันนับว่าเป็นโชคดีมาก
——————————
เราเดินมาที่คาเฟ่ใกล้สถานี เป็นร้านที่มีบรรยากาศหรูหราและดูโตเกินกว่าที่เด็กมัธยมปลายจะเข้ามานั่งเล่นได้
ภายในร้านมีหญิงสาวมหาวิทยาลัยและผู้หญิงที่ดูมีฐานะกำลังนั่งพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลิน
อิจิโจซังดูเหมาะกับบรรยากาศของคาเฟ่โบราณแบบนี้มาก แม้เธอจะใส่ชุดนักเรียน แต่ก็ยังมีความสง่างามที่ไม่อาจซ่อนเอาไว้ได้ ความรู้สึกนี้ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าถ้ามีใครมองมา พวกเขาคงคิดว่าเธอคือคุณหนูจากตระกูลสูงศักดิ์แน่ๆ
“เพื่อนในห้องบอกว่ามาเดทที่นี่กัน ฉันก็เลยอยากลองบ้างค่ะ วันนี้ฝันเป็นจริงเลย”
เธอเอียงหน้ามายิ้มเล็กๆ และพูดเหมือนบอกความลับ นี่แหละคือเสน่ห์ของเธอ ด้วยคำพูดง่ายๆ และท่าทีที่เป็นธรรมชาติแบบนี้ เธอสามารถทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่หลงใหลในตัวเธอได้ไม่ยาก
“ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย”
“อะไรเหรอคะ?”
“คือ…ไม่คิดว่าเธอจะมีฝันแบบนี้ด้วย”
จริงๆ แล้วเธอมีรูปลักษณ์และนิสัยที่ดีมาก ถ้าอยากมีแฟนคงทำได้ไม่ยาก เพราะมีผู้ชายในโรงเรียนมากมายที่เคยลองสารภาพรักกับเธอ แต่กลับโดนปฏิเสธหมด
“ถ้าบอกว่าไม่เคยฝันเลยก็คงเป็นการโกหกล่ะค่ะ ฉันเองก็เป็นวัยรุ่นเหมือนกัน แต่คนที่สารภาพรักส่วนใหญ่ เหมือนเขามองฉันเป็นแค่ของประดับ ไม่ใช่ตัวฉันจริงๆ มันค่อนข้างเจ็บเหมือนกันนะคะ”
เธอยิ้มแห้งๆ ก่อนจะกลับมาทำหน้าปกติ แค่ถูกปฏิบัติเหมือนสิ่งของโดยคนอื่นก็คงทำให้เธอรู้สึกไม่ดีมากแล้ว
“อืม ขอโทษนะ พูดอะไรแปลกๆ ไปหน่อย ว่าแต่จะสั่งอะไรดีล่ะ? วันนี้ฉันเลี้ยงเอง”
“ขอบคุณค่ะ ร้านนี้มีแพนเค้กที่อร่อยมาก ฉันอยากลองทานแพนเค้กค่ะ”
“งั้นฉันเอาเหมือนกัน แล้วจะดื่มอะไรดี?”
“ขอเป็นชาร้อนแอปเปิ้ลค่ะ”
——————————
—มุมมองของอิจิโจ ไอ—
หลังจากสั่งเสร็จ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่ ใจฉันเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน เลยอยากหาเวลาสงบสติอารมณ์สักนิด ฉันล้างมือและใช้น้ำเย็นลูบหน้าหวังจะลดความร้อนในร่างกายลง
“การชวนคนที่เราชอบไปเดทนี่ทำให้ตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ”
ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ตัวเองกลายเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งไปแล้วจริงๆ
“ความรู้สึกว่าคุณเป็นคนพิเศษสำหรับฉัน หวังว่ามันจะส่งไปถึงคุณนะคะ”
คำพูดที่หลุดออกจากใจจางหายไปพร้อมกับสายน้ำ
——————————
—มุมมองของมิยูกิ—
ทำไมกันนะ ทำไมใจฉันถึงเจ็บปวดขนาดนี้? นี่อาจจะเป็นผลกรรมที่ฉันเลือกทิ้งเออิจิ แล้วโกหกเพื่อความสุขของตัวเองก็ได้(TLN: ไม่ต้องอาจจะหรอก….)
วันนี้รุ่นพี่ต้องไปเข้าร่วมกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยที่โตเกียว ฉันจึงต้องเดินกลับบ้านคนเดียว
แต่แล้วก็เห็นเออิจิเดินอยู่กับอิจิโจซังที่หน้าโรงเรียน เขาดูมีความสุขขณะพูดคุยกับเธอ และไม่ได้สังเกตว่าฉันเดินอยู่ข้างหลัง
รอยยิ้มของเขา… รอยยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
และสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด—
คงเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของอิจิโจที่มอบให้เออิจิ ใบหน้าที่ไม่เคยให้ใครเห็นมาก่อน
ฉันเดินกลับบ้านไปอย่างเงียบๆ ท่ามกลางความเจ็บปวดที่เกิดจากความอิจฉา
TLN: หวาน~~ ยิ่งมะกี้ไปดำดิบมา ตอนที่ผมพึ่งไปอ่านมานี่หวานฉ่ำๆ เลยครับ อยากแปลให้ถึงเร็วๆแล้ว~~
