ในช่วงบ่ายฉันได้พบกับครูทากายานางิและบอกเขาว่า “ผมคิดว่าจะลองคุยกับครอบครัวดูครับ”
อาจารย์มีสีหน้าที่โล่งใจเล็กน้อยก่อนจะถามว่า “แน่ใจนะ?”
ฉันพยักหน้า การสนทนาที่ฉันได้รับจากอาจารย์มิสึอิได้ฝังลึกลงในใจของฉัน ฉันตระหนักว่าการปิดบังมันไว้ต่อไปอาจถือเป็นการเนรคุณต่อตัวพ่อแม่เอง
“ผมจะไม่หนีอีกต่อไปแล้ว ผมอยากจะต่อสู้ไปพร้อมกับทุกคน”
ฉันตัดสินใจว่าถึงเวลาแล้วที่จะขอความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่ที่ไว้ใจได้เพื่อสู้ไปด้วยกัน
“ขอบใจนะ ถ้ามันพูดยาก ฉันก็สามารถบอกให้แทนได้นะ ผู้อำนวยการเองก็อยากจะคุยกับครอบครัวของเธอและเตรียมแผนรับมือกับเรื่องนี้”
“ขอบคุณครับ แต่ผมอยากจะบอกด้วยปากของตัวเองมากกว่า”
“เข้าใจแล้ว นายเองก็แข็งแกร่งขึ้นมากในเวลาเพียงครึ่งวัน บ้านของอาโอโนะเป็นร้านอาหารใช่ไหม งั้นคงยุ่งแน่ ทางนี้จะพยายามปรับเวลาตามให้มากที่สุด ถ้าเป็นไปได้ ทางโรงเรียนจะไปเยี่ยมบ้านอาโอโนะนะ นี่เบอร์โทรของฉัน ถ้านายได้คุยกับพ่อแม่แล้ว ทิ้งเบอร์โทรไว้ได้เลย ฉันจะติดต่อกลับทันที”
“ขอบคุณครับ คงจะดึกหน่อยได้ไหมครับ?”
“ได้เลย ฉันค่อนข้างเป็นคนกลางคืนด้วยซ้ำ พูดตรง ๆ เช้า ๆ ฉันไม่ค่อยกระปรี้กระเปร่าหรอก จริง ๆ แล้วฉันไม่เหมาะกับการเป็นครูด้วยซ้ำ ถ้าพูดถึงจังหวะชีวิตนะ” เขาพูดแบบตลก ๆ จนฉันอดหัวเราะไม่ได้
“ผมขอฝากตัวด้วยนะครับ อาจารย์ทากายานางิ”
“แน่นอน ใช้ครูเป็นที่พึ่งเถอะ อาโอโนะ”
การเรียนของวันที่สองหลังจากปิดเทอมฤดูร้อนของฉันก็สิ้นสุดลง
——————————
พอออกมาถึงประตูหน้าโรงเรียน ฉันก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเด็กสาวที่สวยจนหยุดหายใจยืนรอฉันอยู่
“ช้าไปนะคะ รุ่นพี่!”
เสียงกระเซ้าของรุ่นน้องทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย
“ก็…ฉันต้องฝ่าฟันดงศัตรูมาหนักเลยนะ กว่าจะออกมาได้ช่วงนี้มันก็เลยผ่านช่วงนักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนมองมาด้วยสายตาเย็นชาเยอะแยะไปหมด”
ฉันตอบไปอย่างขำ ๆ เธอหัวเราะ
“ค่ะ ก็พอมีเรื่องลือ ๆ อยู่ แต่ที่สำคัญกว่านั้น พวกศัตรูของรุ่นพี่คงมาจากที่เดินมาด้วยกันเมื่อเช้ามากกว่านะคะ?”
“ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ”
“แต่ดีแล้วล่ะค่ะ”
“ดีแล้ว?”
“ก็…ใบหน้าของรุ่นพี่ดูมีความผ่อนคลายขึ้นกว่าเมื่อเช้ามาก ฉันก็เลยรู้สึกโล่งใจ”
ดูเหมือนว่าเธอคนนี้จะคอยสังเกตฉันเสมอ
“ขอบใจนะ”
“คะ? หนูไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ คนแรกที่เชื่อใจฉันก็คืออิจิโจเองนะ”
เพียงแค่เธอไม่ได้หลงเชื่อข่าวลือ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงความช่วยเหลืออันล้ำค่ามาก เพราะคนใกล้ตัวฉัน นอกจากซาโตชิแล้วไม่มีใครเชื่อใจฉันเลย
“จริงหรือคะ ฉันเป็นคน ‘พิเศษ’ งั้นเหรอ?”
เธอแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ แต่ฉันเองก็ไม่มีคำไหนจะโต้แย้งได้
“ใช่แล้ว พูดตรง ๆ เธอพิเศษจริง ๆ เพราะแค่วันแรกที่เป็นเพื่อนกัน เธอก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของฉันไปแล้ว”
“งั้นเหรอคะ”
เธอยิ้มทั้งที่มีสีหน้าซับซ้อนเล็กน้อยแล้วพูดพึมพำเบา ๆ ว่า “ถึงจะเป็นเพื่อนสนิท แต่รู้สึกดีจังที่เป็นคนพิเศษ”
ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันกับอิจิโจเดินคุยกันเหมือนคู่หู และแน่นอนว่าการที่เรากลับบ้านด้วยกันทำให้คนรอบ ๆ ฮือฮาไปตาม ๆ กัน ดูเหมือนว่าข่าวลือจะยิ่งแพร่กระจายไปกว้างมากขึ้น ฉันคิดว่าน่าจะเป็นแผนของนิจิโจ
“โอเคใช่ไหม?” ฉันถามขึ้นด้วยความกังวล
“เอ๊ะ มีอะไรเหรอคะ? หรือว่ารุ่นพี่กังวลเรื่องข่าวลือเรื่องความรักเหรอ?”
เสียงล้อเล่นของรุ่นน้องทำให้ฉันอดขอบคุณในความใจดีของเธอไม่ได้ แต่ฉันเลือกที่จะถามอย่างจริงจัง
“ไม่ใช่แบบนั้น…ฉันแค่กลัวว่าเธอจะโดนคนพูดถึงหรือว่าเสียชื่อเสียงเพราะเดินกลับบ้านกับฉัน”
คำว่า ไอดอลของโรงเรียน นักบุญ นางฟ้า คำพวกนี้ที่ใช้เรียกเธอ มันสะท้อนถึงความคาดหวังที่คนอื่นมีต่อเธอ
“รุ่นพี่นี่ใจดีจังเลยนะคะ ถึงขนาดช่วงเวลาที่ตัวเองลำบากที่สุด ยังอุตส่าห์มาห่วงฉันได้อีก มีคนแบบนี้ไม่เยอะหรอกค่ะ!”
“แน่นอนสิ ฉันไม่อยากให้เพื่อนสนิทเจ็บปวดเพราะฉัน”
“ใช่ค่ะ ฉันเองก็คิดว่ารุ่นพี่ต้องพูดแบบนี้แน่นอน แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ แค่มีข่าวลือว่าเราเป็นแฟนกัน ก็ไม่ได้มีผลเสียอะไรเลยค่ะ”
“อันนั้นก็ถือว่าผลเสียเหมือนกันนะ แล้วขอถามหน่อย มีคนที่ชอบหรือแฟนอยู่ไหม?”
“ต้องถามด้วยเหรอคะ? ถ้าฉันมี ตอนที่รุ่นพี่ชวนฉันหนีไปด้วยกันฉันก็คงไม่ตอบตกลงหรอกค่ะ ปกติคนชวนก็ควรเช็กเรื่องนี้ก่อนนะคะ!”
คำตอบที่ไม่มีช่องให้เถียงได้เลย มันทำให้ฉันอดขอบคุณเธออีกครั้งไม่ได้
“ขอบคุณมากนะ”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ แต่ฉันตื่นเช้ามากด้วยนะคะ ฉันเลยอยากได้รางวัลนิดหน่อย”
“เอ๊ะ?”
“ก็เลยชวนเดทด้วยไงคะ! หาอะไรหวาน ๆ กินกันไหมคะ?”
เธอพูดเสียงดังจนคนรอบ ๆ ได้ยิน ฉันทำได้แค่ยิ้มแห้ง ๆ ตอบกลับไป
เสียงโอดครวญของนักเรียนรอบ ๆ ดังสะท้อนไปทั่ว
TLN:
*ลบพรุ่งนี้: หรือตัดจบวันเลยดีนะ ลงแค่ตอนนี้แหละ ที่เหลือรอตอนเช้า????(ล้อเล่นนะ)
