—มุมมองของครูทาคายานางิ—
และแล้ว ผู้ที่ถูกนัดหมายให้สัมภาษณ์เป็นคนสุดท้ายก็มาถึง
เขาคือ คอนโดะ ชายหนุ่มนักเรียนปีสามที่น่าจะเป็นต้นเหตุของทุกเรื่องและอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดนี้
“สวัสดีครับ!”
เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา ท่าทีเช่นนี้ในสถานการณ์ที่ต้องมาห้องปกครอง ช่างน่าทึ่งจนแทบเรียกได้ว่ามีพรสวรรค์จริงๆ
“ขอโทษที่รบกวนนะ ได้ฟังเรื่องที่เกิดขึ้นมาบ้างแล้วใช่ไหม?”
“ครับ!! อยากจะคุยเรื่องเจ้าอาโอโนะที่ทำร้ายมิยูกิใช่ไหมครับ? สบายมากครับ ผมพร้อมบอกทุกอย่างเลย!”
คอนโดะทำตัวเหมือนยังพยายามชี้นำให้อาโอโนะดูเป็นฝ่ายผิด ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าเขาน่าจะเก่งมากหากทำเรื่องนี้เป็นอาชีพ
“อืม เข้าใจแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคุณอามาดะจะรู้สึกสับสนในวันนั้นนิดหน่อย ผมเลยอยากฟังจากคนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างคุณคอนโดะ”
“แน่นอนครับ! ก็พอเข้าใจว่าทำไมเธอจะรู้สึกแบบนั้น ลองคิดดูนะครับ ถ้าต้องโดนแฟนทำร้าย สาวน้อยที่ไหนจะไม่ตกใจล่ะครับ? วันนั้นมิยูกิมาปรึกษาผมเกี่ยวกับการเลิกกับแฟน ซึ่งแฟนของเธอก็ดูเหมือนจะไม่ยอมง่ายๆ แถมยังเริ่มมีท่าทีแบบสตอล์กเกอร์ซะด้วย ผมเองก็เลยพยายามช่วยปลอบใจเธออยู่ดีๆ จนกระทั่งเจ้าอาโอโนะมาเจอเราเข้าแล้วคิดว่าเธอกำลังคบชู้ เหมือนเธอกำลังถูกทำร้ายยังไงยังงั้นครับ ผมเลยต้องเข้าไปช่วยดึงตัวเธอออกมา”
เขาพูดทุกอย่างอย่างมั่นใจ ดูน่าเชื่อถือเสียจนหากไม่มีข้อมูลยืนยันก็อาจเชื่อไปแล้ว
“อาโอโนะบอกว่า เขาถูกคุณชกหน้านะ”
“คงเป็นอาการประสาทหลอนของสตอล์กเกอร์นั่นแหละครับ หมอนั่นดึงแขนเธอแรงมากจนผมอดไม่ไหวต้องเข้าไปช่วย แล้วก็เพราะท่าทีแบบนั้นน่ะ ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงหลอนคิดว่าผมไปชกหน้าเขา”
“อืมม์…”
ครั้งนี้การคุยนี้มีเป้าหมายหลักเพียงการฟังฝ่ายตรงข้ามและรวบรวมข้อมูลจากปากของเขา ทาคายานางิจึงยังต้องอดทนไปก่อน(TLN: เป็นข้าพเจ้า ข้าพเจ้าต่อยแล้ว????)
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณที่ช่วยอธิบาย งั้นขอถามอีกสักคำถามได้ไหม ทำไมคุณถึงโพสต์เรื่องนี้ลงโซเชียลล่ะ?”
“โอ้ะ ไม่ใช่ผมหรอกครับ โซเชียลที่ว่าไม่ใช่บัญชีของผม ผมแค่ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ ในชมรมให้ช่วยดูแลมิยูกิไว้ในช่วงนั้นเอง แต่เหมือนว่าคงมีใครบางคนรู้สึกทนไม่ไหว เลยใช้บัญชีปลอมโพสต์ออกไปโดยไม่บอกผมก่อน คงเป็นการกระทำด้วยความรู้สึกโกรธและสงสารมิยูกินั่นแหละครับ”
เขาแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ ถ้าไม่บอกว่าเป็นนักกีฬาฟุตบอล คงต้องไปทำอาชีพอย่างพวกสิบแปดมงกุฏแล้วแน่ๆ(TLN: จริง)
“งั้นคุณก็ไม่รู้สินะว่าใครเป็นคนโพสต์”
“ผมเองก็ไม่แน่ใจนะครับ แต่ก็อยากขอให้คุณครูเมตตาหน่อยนะครับ การแข่งขันฟุตบอลของชมรมกำลังจะเริ่มแล้ว ถ้าต้องจับคนโพสต์มาลงโทษคงทำให้หลายคนลำบาก ซึ่งจริงๆ ก็ไม่ใช่เจตนาไม่ดีอะไรหรอกครับ เพื่อนๆ คงทำไปเพราะอยากปกป้องมิยูกิทั้งนั้น”
ชายหนุ่มไม่พลาดที่จะทำให้ตัวเองดูเป็นคนดีและให้ฝ่ายตรงข้ามเกิดความเห็นใจ
“ถึงเรื่องจะเป็นยังไง ผมก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด”
“ขอบคุณครับ ครูเข้าใจผมจริงๆ ผมเองก็กลัวครูจะคิดเข้าข้างเจ้าอาโอโนะนั่นซะอีก พวกสตอล์กเกอร์นั่นน่ะ ทำให้โรงเรียนต้องอับอายขายขี้หน้าไปหมด”
*ตัวอับอายขายขี้หน้า* ควรจะเป็นเขาเองที่เดินเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ ทาคายานางิแทบอยากจะระเบิดความโกรธใส่เขา แต่ก็ยังพอควบคุมตัวเองไว้ได้ทัน(TLN: เอาเลยคับ ผมสนับสนุน)
การแสดงท่าทีเป็นปฏิปักษ์ชัดเจนเกินไปจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามต่อต้านเต็มที่ จึงจำต้องอดทนเพื่อเก็บข้อมูลและค่อยๆ รอจังหวะที่จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามจนมุมทีละเล็กละน้อย
“อีกสักนิดละกัน ถ้าอาโอโนะใช้ความรุนแรงกับมิยูกิจริง โรงเรียนก็อาจต้องลงโทษเขา รวมถึงอาจต้องขอความร่วมมือจากตำรวจในการสอบสวนก็เป็นได้ ดังนั้นผมต้องถามให้แน่ใจ คุณเองก็เห็นเรื่องทั้งหมดนี้จริงๆ ใช่ไหม?”
เขาตั้งคำถามเพื่อทดสอบว่าอีกฝ่ายจะมีความรู้สึกผิดหรือสำนึกบ้างหรือไม่ แต่คำตอบที่ได้ก็คือคำตอบที่เขาคิดไว้อยู่แล้ว
“ใช่ครับ ผมเห็นทุกอย่าง แต่ผมว่าไม่ควรให้ตำรวจเข้ามายุ่ง มิยูกิเองก็คงไม่อยากให้เรื่องใหญ่โตหรอกครับ ยิ่งถ้ามันกลายเป็นประเด็นขึ้นมา เธอเองก็จะเจ็บปวดจากความทรงจำนี้ซ้ำๆ ผมแค่ไม่อยากให้เธอต้องลำบากไปมากกว่านี้ ครูเองก็น่าจะเข้าใจนะครับ”
เมื่อได้ยิน ทาคายานางิก็ถึงกับต้องขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจ
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ?”
“ก็ยิ่งเป็นข่าวไปมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเสียชื่อเสียงมากขึ้นใช่ไหมครับ และเธอก็อาจจะไม่สบายใจที่ต้องกลับไปคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เจ็บปวด ผมก็แค่พยายามช่วยเหลือเธอ”
คำอธิบายของเขาดูสมเหตุสมผล แต่ทาคายานางิก็จับได้ถึงความไม่ปกติ คอนโดเผยสีหน้าไม่สบายใจเพียงครู่เมื่อพูดถึงตำรวจ เขารู้ว่าหากฝ่ายตรงข้ามเข้ามาตรวจสอบในระดับที่ลึกกว่า เขาคงจะหนีไม่พ้น
อีกทั้งเมื่อทาคายานางิกล่าวถึงความสับสนของเทนดะในวันนั้น คอนโดกลับรีบตอบราวกับรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ทั้งๆ ที่ควรจะต้องแสร้งทำเป็นงงบ้าง การที่เขาเผลอพูดว่า “เธอโกหก” ก็เท่ากับเผยไต๋ไปแล้ว
“เข้าใจแล้ว” ทาคายานางิพึมพำตอบกลับ หลากหลายความหมายในใจที่เขาตั้งใจใส่ลงไปในคำพูดนี้
“อาจารย์ครับ ผมไปได้แล้วใช่ไหมครับ พอดีวันนี้ทางชมรมฟุตบอลมหาวิทยาลัยในโตเกียวเชิญให้ผมเข้าร่วมซ้อมด้วย ผมต้องรีบไปจริงๆ”
“เอาเถอะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา”
คอนโดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและออกจากห้องไปอย่างสบายใจ อาจารย์ทาคายานางิแอบมองหลังเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
“ก้าวต่อไปให้สุดทางสิ…เส้นทางที่มุ่งตรงไปสู่ขุมนรกน่ะ”(TLN: จารย์หลุดมาจากเรื่องไหนเนี่ย)
——————————
—มุมมองของคอนโดะ—
“เฮ้อ ง่ายจริงๆ สุดท้ายก็เท่านั้นเอง ครูน่ะมันก็แค่นั้นแหละ!”
เขาหัวเราะไม่หยุด
