วันนี้ฉันมาที่ห้องพยาบาล แม้ว่าจะมีการจัดเตรียมคาบเรียนพิเศษไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ แต่วันนี้ยังเตรียมการไม่ทัน มันให้ความรู้สึกเหมือนความฝันที่โรงเรียนให้ความช่วยเหลือถึงเพียงนี้
การอยู่ในห้องพยาบาลทั้งวันมันรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง แถมร่างกายก็ยังปกติดีอยู่ด้วย เลยรู้สึกเกรงใจที่ต้องขอใช้เตียงที่นี่
“อาโอโนะ เธอโอเคไหม? ร่างกายยังไหวใช่ไหม?”
คุณครูมิซึอิเข้ามาดูอาการของฉัน
“ครับ ขอบคุณครับ”
“ดีแล้วนะ แม้ว่าร่างกายจะโอเคแต่ใจก็คงเหนื่อยล้าจากเรื่องที่เจอมา อย่าฝืนมากเกินไปล่ะ”
คำพูดอ่อนโยนที่คุณครูพูดกับฉันทำให้รู้สึกเหมือนฉันได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
“เอาล่ะ ถ้าอยู่ที่นี่ตลอดคงน่าเบื่อแย่เลย ลองไปยืมหนังสือจากห้องสมุดมาอ่านเล่นไหม?”
“ได้เหรอครับ?”
“ได้สิ แต่แอบๆ หน่อยล่ะ เดี๋ยวจะถูกดุเอา”
เมื่อคุณครูมิซึอิพูดอย่างนั้น ฉันก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ความอ่อนโยนและสนใจในความรู้สึกของคุณครูทำให้ที่นี่รู้สึกอบอุ่น
ครูมิซึอิกลับมาพร้อมหนังสือหลายเล่ม รวมถึงนิยายที่เป็นที่นิยมและหนังสือสัมภาษณ์จากผู้เชี่ยวชาญต่างๆ ที่ไม่หนักเกินไป ฉันอ่านไปจนจบได้ในช่วงเช้าและรู้สึกซาบซึ้งมากที่ได้อ่านหนังสือที่อยากอ่านโดยไม่ต้องเสียเงินซื้อเอง
“อ่านจบแล้วเหรอ เร็วจริง งั้นพักสักหน่อยดีไหม? เดี๋ยวฉันจะชงชาให้”
“ขอบคุณครับ”
กลิ่นหอมของชาคุณภาพดีที่ครูชงให้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายจนฉันเผลอถามออกไปว่า “คุณครูทำไมถึงอยากเป็นครูเหรอครับ?”
คุณครูยิ้มบางๆ แล้วตอบว่า “ตอนนั้นฉันเรียนด้านการศึกษาเพราะอยากมีใบรับรองติดตัวไว้ ก็เลยเรียนไปแบบไม่มีเป้าหมายอะไรเท่าไหร่”
“หมายความว่าเรียนจบแล้วครูก็ไปเป็นครูเลยเหรอครับ?”
“เปล่าหรอก ฉันเริ่มทำงานบริษัทก่อน แล้วค่อยย้ายมาเป็นครูเมื่อห้าปีก่อนนี่เอง”
ฉันรู้สึกประหลาดใจ คุณครูมิซึอิที่ทุกคนรักเคารพเคยทำงานในบริษัทมาก่อน ครูคงเห็นความประหลาดใจของฉัน เลยเล่าต่อว่า “ตอนแรกก็คิดว่าจะเป็นครู แต่พอฝึกสอนจริงๆ กลับกลัวขึ้นมาซะอย่างนั้น รู้สึกว่าครูมีอิทธิพลต่ออนาคตของเด็กๆ มากจนกลัว”
“งั้นตอนนี้ครูก็ยังกลัวอยู่เหรอครับ?”
คุณครูยิ้มให้คำตอบอย่างจริงใจ “ใช่ ฉันก็ยังกลัวอยู่ โดยเฉพาะกับเธอที่อยู่ในช่วงเวลาสำคัญของชีวิต” ครูหยุดไปนิดนึงก่อนถาม “อยากฟังเรื่องของฉันไหมล่ะ?”
“ครับ”
คุณครูเล่าต่อว่า “ตอนทำงานบริษัทฉันอยู่ในที่ทำงานที่เข้มงวดจนเหนื่อยทั้งร่างกายและใจ แต่ฉันก็ได้แต่ฝืนตัวเอง พยายามอดทน จนวันหนึ่งถูกส่งโรงพยาบาล และตื่นขึ้นมาเห็นแม่ร้องไห้อยู่ข้างเตียง”
ฉันพยักหน้าเข้าใจ อดคิดไม่ได้ว่าสถานการณ์ของครูอาจจะคล้ายกับฉัน
“แม่บอกฉันว่า ‘ทำไมไม่บอกแม่เลย? ถ้าลูกเป็นอะไรไป แม่คงเสียใจไปตลอดชีวิต’ ฉันก็เลยได้รู้ว่าความกลัวทำให้ฉันพลาดโอกาสพึ่งพาผู้ใหญ่ที่รักเราไป”
ฉันซุกหน้าลงกับเตียง รู้สึกอายแต่ก็อบอุ่น คุณครูมองดูอย่างอ่อนโยนก่อนพูดว่า “ไม่เป็นไรนะ พวกเราจะอยู่ข้างๆ เธอเสมอ”
TLN: ไม่ต้องห๊ะครับ จบตอนแล้ว(ฮา) ตอนมันสั้นมากตอนนี้ 2000 ตัวอักษรกว่าๆเอง ตอนอื่น 3000-4000 ตัวอักษร นี่ขนาดคนแปลยังรู้สึกเลยว่าตอนมันโคตรสั้น????
