“แย่แล้ว…”
ผมรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องน้ำแล้วทรุดตัวลงนั่งอย่างหดหู่
ที่จริงควรจะเคาะประตูให้เรียบร้อยก่อนแท้ ๆ ดันประมาทเพราะคำพูดของแม่ว่า
“ไอจังเพิ่งเข้าไปเอง เอาผ้าเช็ดตัวไปให้เธอหน่อยสิ”
พูดตรง ๆ เลยนะ บ้านที่มีผู้ชายเยอะ ๆ อย่างบ้านผม ไม่เคยคิดว่าจะต้องระวังตัวอะไรแบบนี้เลย แต่การประมาทนั้นก็กลายเป็นหายนะทันที
แค่คิดถึงภาพที่เห็นเมื่อกี้ ก็ทำให้ร่างกายแข็งทื่อ
มีสิ่งมีชีวิตที่ขาวสะอาดและงดงามอย่างเหลือเชื่ออยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เธอจะโกรธไหมนะ…”
ผมมองเพดานด้วยความกังวลและใจลอย แต่จู่ ๆ ใบหน้าของเธอก็โผล่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นหรอก”
เธอยิ้มบาง ๆ พร้อมกับทำท่าทีเหมือนจะมาแกล้งผม เส้นผมของเธอยังเปียกอยู่ ราวกับดึงผมเข้าสู่โลกอีกใบที่ไม่คุ้นเคย
ยิ่งไปกว่านั้น เธอกำลังใส่เสื้อเชิ้ตของผม… ใช่ เสื้อผ้าที่เธอใส่ตอนนี้ถูกส่งไปซักที่ร้านซักรีดโดยแม่ผม ก็เลยไม่มีทางเลือก
แต่ภาพที่ผู้หญิงผมเปียกใส่เสื้อหลวม ๆ ของผมแบบนี้ มันคือสิ่งที่เด็กมัธยมธรรมดาไม่ควรจะเผชิญ…
“เวลานี้จงหยุดนิ่งเถิด เจ้านั้นช่างงดงามเหลือเกิน”
ประโยคจาก Faust ของเกอเธ่ลื่นออกมาจากปากผมโดยไม่ทันคิด
“อะไรคะ? พูดจาเหมือนจะตายทั้งที่ยังไม่ได้ขอโทษเนี่ยนะ? หรือว่าจะฆ่าตัวตาย?”
คำแซวของเธอทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา เพราะมันเป็นการตอบกลับที่คนต้องอ่าน Faust จนจบถึงจะเข้าใจได้ เธอฉลาดจริง ๆ
แต่ก่อนที่จะชื่นชมเธอ ผมมีเรื่องสำคัญต้องทำก่อน
ผมหันหน้ากลับมานั่งคุกเข่าลง แล้วก้มศีรษะให้เธอ
“ขอโทษนะ ฉันไม่ทันระวังตัวเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าเป็นรุ่นพี่ ฉันก็ไม่ถือหรอก”
คำพูดของเธอที่เต็มไปด้วยความเขินอายนั้นทำให้ผมรู้สึกขอบคุณมาก
“ขอบคุณนะ เอ๊ะ… เธอไหวหรือเปล่า? หน้าแดงเชียว…”
แม้เธอเพิ่งอาบน้ำมา แต่หน้าเธอแดงยิ่งกว่าที่ควรจะเป็น
“ฉันก็อายเหมือนกันนะคะ… บ้า!”
เธอตอบกลับด้วยท่าทีขวยเขิน
“เอาไอศกรีมไหม?”
คำถามนี้หลุดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“กินค่ะ!”
เธอพยายามพัดตัวเองด้วยมือเพื่อระบายความร้อน
ผมรีบตรงไปที่ตู้เย็นทันที
—————
“บ้าไปแล้ว… ดันพูดอะไรออกไปแบบนั้นกับรุ่นพี่… ฉันนี่มันบ้า”
—————
ผมจัดไอศกรีมวานิลลาแบบพรีเมียมที่ร้านของแม่ใช้เสิร์ฟลูกค้าใส่ถ้วย แล้วเตรียมสองที่
“อ่ะนี่”
“ขอบคุณค่ะ”
จากนั้นก็มีเพียงความเงียบที่แสนอึดอัดขณะกินไอศกรีม แต่เธอพูดขึ้นมาหลังจากคำแรกว่า “อร่อยค่ะ”
ถึงจะอึดอัด แต่ก็ไม่ถึงกับไม่สบายใจ จนเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ
แม่กลับมาพร้อมกับร่มที่เปียก
“ฝนตกหนักอีกแล้วสิ อ้าว? ทำไมพวกเธอสองคนเงียบกันจัง?”
แม่ยิ้มเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
“…”
พวกเราต่างก้มหน้ากินไอศกรีมต่อไป
“เออิจิ มาช่วยแม่ตรงนี้หน่อยสิ”
แม่พูดขึ้น ผมเลยเดินไปที่ครัว
—————
“แม่แกล้งพวกเราสินะ…”
ผมบ่นด้วยความไม่พอใจ แม่ยิ้มเล็ก ๆ แต่ไม่พูดอะไร
“เออิจิ แม่ถามหน่อยนะ ไอจังไหวไหม?”
แม่เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง
“ไม่แน่ใจครับ แต่ดูเหมือนเธอจะรู้สึกแย่”
“งั้นลูกต้องอยู่ข้าง ๆ เธอให้มากกว่านี้นะ”
“เอ๊ะ?”
“ฝนก็คงไม่หยุดง่าย ๆ วันนี้ให้เธอค้างที่บ้านเราไปเลยก็แล้วกัน”
TLN:หวานนนนนนนนนนนน แม่ก็ชงงงงงงง
ชนดิบแล้วครับ จริงๆตอนนี้ดิบก็พึ่งจะลงเมื่อวานเหมือนกัน ซึ่งจากที่ดู เขาจะลงสัปดาห์ละตอนครับ เพราะงั้นผมจะคอยตามดูแล้วมาแปลลงอีกนะครับ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามครับ
