—มุมมองของอิจิโจ ไอ—
หลังจากเข้ามาในบ้านของรุ่นพี่ ทุกอย่างก็ดูวุ่นวายไปหมด
คุณแม่ของเขาแทบจะร้องไห้พลางพูดว่า “ไอจัง ไม่เป็นไรนะ หนาวใช่ไหม? เดี๋ยวแม่เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ เข้าไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวน้ำร้อนจะพร้อมแล้ว” พร้อมกับยื่นผ้าขนหนูมาถึงสิบผืนและชาร้อนอีกแก้ว
แค่ได้ดื่มชาร้อนก็รู้สึกอบอุ่นจนเกือบจะร้องไห้อีกครั้ง แต่เมื่อเห็นคุณแม่ทำหน้าตาวิตก ฉันก็พยายามฝืนยิ้มออกมา จนในที่สุดเธอก็ดูเบาใจลง
หลังจากนั้นฉันก็เข้าไปอาบน้ำ
เสื้อผ้าที่เปียกโชก คุณแม่รีบเอาไปส่งซักที่ร้านทันที
“นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันนะ…”
เมื่อลงไปแช่น้ำอุ่น หายใจลึก ๆ ก็รู้สึกอับอายขึ้นมา
ทำให้ทุกคนเป็นห่วงจนวุ่นวาย ทั้งยังปล่อยให้ตัวเองทำอะไรตามอารมณ์โดยไม่คิด
ฉันรีบสลัดความคิดด้านลบออกไป
ไม่ได้สิ… มีคนที่มอบความปรารถนาดีให้ฉันทั้งรุ่นพี่และคุณแม่ ฉันจะมานั่งดูถูกตัวเองไม่ได้ เพราะนั่นจะเหมือนกับการปฏิเสธความหวังดีของพวกเขาไปด้วย
ฉันล้างหน้าด้วยน้ำอุ่น ความร้อนจากน้ำทำให้รู้สึกปลอดภัยและสบายใจมากขึ้น
“ที่นี่สินะ…ที่เขามักจะอาบน้ำเป็นประจำ”
อาจเพราะเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย จึงคิดอะไรแปลก ๆ แบบนี้ หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
สบู่เหลวและแชมพูที่ฉันใช้เมื่อครู่นี้… หรือว่าเขาเองก็ใช้ของพวกนี้เหมือนกัน? ฉันลองดมกลิ่นตัวเองดูเล็กน้อย
“กลิ่นเดียวกันเลย”
แค่พูดออกมาก็หน้าแดงทันที
นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย! ฉันขยับขาในน้ำอย่างกระวนกระวาย แต่ก็ต้องหยุดเมื่อคิดได้ว่ากำลังยืมห้องน้ำคนอื่นอยู่ พอหยุดขยับ ความร้อนจากความเขินอายก็ไม่มีทางระบายออกไป ทำให้ตัวร้อนยิ่งกว่าเดิม
รีบล้างหน้าด้วยน้ำเย็นอีกรอบ
“ไอจัง?”
“ค-ค่ะ!”
จู่ ๆ เสียงคุณแม่ก็ดังมาจากห้องแต่งตัว ฉันตกใจจนเผลอเสียงดังเกินไป
“แม่วางเสื้อผ้าไว้ให้ตรงนี้นะ เลือกใส่ตามสบายเลย”
“ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจนะ ไอจังเป็นเหมือนคนในครอบครัวแล้ว เวลาลำบากก็ต้องช่วยกันสิ”
“แต่ค่าซักรีด ฉันจะจ่ายคืนให้นะคะ”
“เด็กอย่างเธอไม่ต้องกังวลหรอก บางครั้งก็อ่อนแอบ้างก็ได้”
“แต่ฉันอ่อนแอบ่อยมากเลยค่ะ…”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด แต่เธอกลับดูมีความสุขเล็กน้อยและตอบว่า
“งั้นไว้คราวหน้าเราไปช้อปปิ้งด้วยกันดีไหม? ไปแบบสาว ๆ สองคน”
คุณแม่พูดพร้อมรอยยิ้มและเดินออกไป
ฉันรีบออกจากอ่างน้ำก่อนจะรู้สึกร้อนเกินไป
เมื่อใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดตัวจนแห้ง กลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มก็ลอยมาอีกครั้ง ทำให้หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง
แต่แล้ว…เมื่อฉันมองเสื้อผ้าที่คุณแม่เตรียมไว้ให้
“เอ๊ะ…”
ฉันพูดไม่ออก เพราะเสื้อที่วางไว้คือเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ชัดเจน และฉันจำได้ว่าเคยเห็นรุ่นพี่ใส่มาก่อน…
หัวใจกระตุกวูบจนตัวร้อนขึ้นมาในทันที แต่ก่อนจะได้ตั้งสติ เสียงเปิดประตูดังขึ้นจากข้างนอก
