—มุมมองของอิจิโจ ไอ—
ฉันขึ้นรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่ได้รับการกำหนดไว้ รู้สึกราวกับถูกจับกลับเข้าไปในกรงอีกครั้ง ความแตกต่างระหว่างช่วงเวลาที่อิสระและมีความสุขเมื่อครู่กับตอนนี้ช่างมากมายเหลือเกิน แม้แต่คุโรอิที่ปกติจะคุยเล่นกับฉันก็เหมือนจะสังเกตเห็นความตึงเครียดในตัวฉัน เขาจึงขับรถเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร
ร้านอาหารที่เลือกไว้เป็นร้านอาหารจีนที่ครอบครัวเราเคยใช้บริการอยู่บ่อยครั้ง เป็นร้านที่แม่ของฉันชอบมาก มีห้องส่วนตัวซึ่งทำให้พ่อสามารถกินข้าวได้อย่างสบายใจ ร้านนี้เต็มไปด้วยความทรงจำสำคัญในอดีต
เมื่อไปถึง ฉันสังเกตว่ารถของพ่อยังมาไม่ถึง ฉันมาถึงก่อน
“จองไว้ในนาม *อุกากิ* ค่ะ”
สกุลนี้ที่ฉันต้องใช้ แม้จะเป็นสิ่งที่ควรจะรู้สึกผูกพันและสำคัญ แต่ตอนนี้มันกลับให้ความรู้สึกหนักหน่วงเหมือนตะกั่ว
ในห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ มีเก้าอี้จัดไว้เพียงสองตัวเท่านั้น
สถานที่ที่ควรจะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่นของครอบครัว กลับกลายเป็นที่ที่ฉันต้องนั่งรอพ่อเพียงลำพัง
ฉันพยายามข่มความรู้สึกหนักอึ้งด้วยการนึกถึงช่วงเวลาที่เคยมีความสุขในอดีต แต่สิ่งที่เคยชัดเจนกลับเลือนรางลงทีละนิด โดยเฉพาะภาพที่พ่อเคยยิ้ม ตั้งแต่แม่จากไป พ่อก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย พ่อที่เคยสงบนิ่งและชาญฉลาดกลายเป็น…
คนที่เหมือนปีศาจแห่งการแก้แค้น
เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลังฉัน พ่อมาแล้ว
ประตูถูกเปิดออกช้า ๆ ทั้งที่อากาศยังร้อนอบอ้าว แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนลมเย็นแทรกเข้ามาในห้อง บรรยากาศหนักอึ้งจนฉันแทบหายใจไม่ออก สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือบุคคลที่ใช้สติปัญญาที่เยี่ยมยอดเพียงอย่างเดียวในการดำรงชีวิต โดยละทิ้งความอ่อนโยนและความรู้สึกทั้งหมด
ฉันไม่สามารถเรียกเขาว่า “คุณพ่อ” ได้ เพราะคนที่ฉันเคยรู้จักนั้นแตกต่างจากคนตรงหน้านี้เกินไป
“ปีศาจ” ที่สวมผิวของพ่อผู้แสนรักของฉันค่อย ๆ นั่งลงตรงหน้า
“ไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีไหม”
คำพูดที่ดูเหมือนไม่ได้สนใจฉันจริง ๆ
“ค่ะ”
“งั้นเหรอ”
บทสนทนาของเราที่ควรจะดูเหมือนพ่อกับลูกหยุดลงเพียงเท่านี้ ความเงียบงันที่หนักหน่วงเข้ามาแทนที่
“จะกินอะไรดีคะ?”
ฉันทนต่อความเงียบไม่ไหวจึงเปิดเมนูขึ้นถาม
พ่อในความทรงจำของฉันมักจะยิ้มและให้ฉันเลือกเมนูก่อนเสมอ เขาจำได้ทุกครั้งว่าฉันชอบอะไร และยังคอยสั่งอาหารที่แม่ชอบอย่างใส่ใจ แต่ตอนนี้…
“กินตามใจเธอเลย ฉันมีประชุมต่อ ขอแค่ของว่างก็พอ”
“…ค่ะ”
พ่อเป็นคนกำหนดนัดทานข้าวครั้งนี้เอง แต่กลับให้ความสำคัญกับงานที่ตามมาหลังจากนี้มากกว่า ฉันรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก นี่คือสิ่งที่พ่อคนเดิมของฉันไม่มีวันทำ ความห่างไกลของหัวใจระหว่างเราทำให้รู้สึกเหมือนเขาอยู่ไกลออกไปทั้งที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“โรงเรียนของเธอมีข่าวใหญ่เรื่องการกลั่นแกล้งสินะ”
ฉันสะดุ้งทันทีที่ได้ยิน คำถามนี้หมายความว่ายังไง? หรือว่า…หัวข้อหลักของมื้อนี้คือรุ่นพี่เออิจิ?
“ค่ะ ที่โรงเรียนกำลังพูดถึงเรื่องนี้กัน”
“เป็นเรื่องอื้อฉาวที่สุดตั้งแต่โรงเรียนก่อตั้งมา การที่ฉันให้เธอเข้าเรียนโรงเรียนนี้คงเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด สร้างรอยด่างพร้อยในประวัติการศึกษาเธอเสียเปล่า ๆ”
“…”
ฉันหายใจติดขัดทันที อย่ามาพูดลดทอนคุณค่าของโรงเรียนที่ฉันรักแบบนี้ ถ้าฉันไม่ได้เข้าเรียนที่นี่…
บางที…ฉันอาจไม่มีชีวิตอยู่แล้ว
ฉันเผลอมองพ่อด้วยสายตาตำหนิ แต่รีบกลับมาทำหน้านิ่งในทันที
นี่อาจจะเป็นกับดักเพื่อให้ฉันเสียสมาธิหรือเปล่า? ด้วยอิทธิพลของพ่อ คงไม่มีข้อมูลอะไรที่เขาไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องการสอบสวนปัญหานี้
เขาเพียงแต่มองมาที่ฉันโดยไม่พูดอะไร เหมือนกับว่าเขามองทะลุทุกสิ่ง
“เอาเถอะ ฉันคงยุ่งอีกสักพัก หากมีอะไรเกิดขึ้นก็ปรึกษาคุโรอิเอาแล้วกัน”
หลังจากนั้น การรับประทานอาหารที่แทบไม่มีคำพูดสนทนาก็ผ่านไปอย่างเงียบงัน
