—มุมมองของอิจิโจ ไอ—
คืนนี้ พ่อของฉันติดต่อมาบอกว่าจะมาหา ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เกิดขึ้นบ่อยนัก
แค่ได้ยินเรื่องนี้ ใจฉันก็เจ็บปวดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ทำไมฉันถึงไม่อยากเจอหน้าพ่อตัวเองนะ? ฉันช่างเป็นลูกที่เนรคุณจริงๆ ไม่เพียงแต่ฉันได้พรากคนที่พ่อรักที่สุดไปจากเขา แต่ยังไม่สามารถตอบสนองความคาดหวังใด ๆ ของเขาได้เลย
วันนี้ ไม่มีนัดกับรุ่นพี่เหมือนทุกที
ฉันไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ ฉันจึงตัดสินใจที่จะรับมือกับการทานข้าวกับพ่อ แม้ว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะเป็นอะไรที่ต้องเตรียมใจมากมายขนาดนั้น แต่สำหรับฉัน มันกลับเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันรู้สึกสิ้นหวังในใจ เมื่อคิดว่าความสัมพันธ์ของครอบครัวเราได้กลายเป็นอะไรที่บิดเบี้ยวไปแล้ว
ตลอดทั้งวัน ฉันแทบไม่ได้ใส่ใจกับบทเรียนในชั้นเรียนเลย คิดย้อนกลับไป ฉันก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อนที่จะได้พบกับรุ่นพี่ ชีวิตที่เหมือนอยู่ในโลกสีซีเปีย เฝ้ารอเวลาให้ผ่านไปเท่านั้น
ฉันเคยเป็นเหมือนเครื่องจักรที่ยิ้มให้กับคนอื่นอย่างไม่มีความรู้สึก เครื่องจักรที่ละเลยความรู้สึกของตัวเอง และแสวงหาความสมเหตุสมผลอย่างเดียว จนสุดท้ายก็ตัดสินใจปฏิเสธแม้กระทั่งการมีตัวตนของตัวเอง
“อิจิโจซัง เข้าใจโจทย์ข้อนี้ไหม?”
เสียงของครูทำให้ฉันสะดุ้ง เพราะมัวเหม่ออยู่ เลยกลายเป็นเป้าหมายพอดี
ฉันมองไปที่โจทย์บนกระดาน เป็นโจทย์เรขาคณิต
“ค่ะ ใช้ทฤษฎีพลังงานควบคู่ (Power of a Point) ในกรณีนี้สมการคือ PA × PB = PC × PD แล้วแก้สมการ…คำตอบคือ 3 ค่ะ”
“เก่งมาก ถูกต้องแล้ว ทุกคน ดูอิจิโจซังเป็นตัวอย่าง แล้วตั้งใจทบทวนบทเรียนกันด้วยนะ”
ครูพูดพร้อมรอยยิ้มขื่น ส่วนเพื่อนร่วมชั้นต่างส่งเสียง “โอ้” ออกมา ฉันเพิ่งรู้ว่าทฤษฎีนี้ยังไม่ได้สอนในห้องเรียน โชคดีที่เป็นโจทย์พื้นฐาน เพราะฉันเคยอ่านมาก่อน มันน่าจะเป็นบทเรียนที่ครูกำลังจะสอนวันนี้
จากนั้นฉันก็กลับไปจมอยู่ในความคิดของตัวเองอีกครั้ง ฝนที่ตกเมื่อครู่ได้หยุดลงแล้ว แสงอาทิตย์สะท้อนกับน้ำขังบนพื้นสนาม ทำให้เกิดภาพที่งดงาม ฉันนึกถึงวันที่ได้เจอรุ่นพี่ครั้งแรก วันนั้นโลกก็สวยงามแบบนี้เหมือนกัน
—————
ในวันนั้น ฉันรีบออกจากโรงเรียนด้วยใจที่สับสนและไม่มีเวลามองดูสิ่งรอบตัว
“สนุกจังเลยนะ ไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นแบบนั้นมาก่อนเลย”
ฉันตั้งใจจะพูดในใจ แต่กลับเผลอพูดออกมาดัง ๆ ฉันรีบมองไปรอบตัว โชคดีที่ไม่มีใครได้ยิน ฉันจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วกลับไปจมในความทรงจำของวันนั้นอีกครั้ง
รุ่นพี่อาโอโนะ เออิจิ เขาทุ่มตัวเองกับรั้วเหล็กเพื่อปกป้องฉัน ถ้าจังหวะนั้นเขาเคราะห์ร้ายกว่านี้ หรือรั้วเหล็กนั้นเก่าเกินไป…
เขาคือคนที่เสี่ยงชีวิตเพื่อฉัน คนที่เขาเพิ่งได้เจอกันครั้งแรก มันทำให้ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก รุ่นพี่พูดให้ฉันฟังว่าเขาอยากให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปแทนแม่ของฉัน
บางที ฉันคงเผลอเอารุ่นพี่ไปเปรียบเทียบกับแม่ ถึงจะรู้ว่ามันเสียมารยาท แต่ฉันก็อดที่จะสนใจเขาไม่ได้
เพราะเหตุนี้เอง ฉันถึงไม่ปฏิเสธข้อเสนอที่ดูแปลกประหลาดในตอนนั้น มันเหมือนเขาสามารถทำลายเปลือกที่กักขังฉันไว้ออกได้
ตั้งแต่นั้นมา ฉันที่เคยเป็นเด็กดีมาตลอด กลับยอมแหกกฎโรงเรียนในเวลากลางวันแสก ๆ มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดออกจากกรงขังนั้น
และเพราะสิ่งนี้เอง ทำให้ฉันไม่คิดที่จะตายอีกเลย แม้แต่ในวันที่ต้องเผชิญหน้ากับพ่อ ฉันก็ยังไม่คิดแบบนั้น
ถึงแม้พ่อจะไม่ได้รักฉัน แต่ฉันก็รู้ว่ามีคนที่รักฉันอยู่ ความจริงข้อนี้ทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น
ตอนนี้ฉันสามารถเปิดเผยด้านที่อ่อนแอและเห็นแก่ตัวของตัวเองให้เขาเห็นได้ รวมถึงการพึ่งพาใครสักคนด้วย
และฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าฉันจะอธิบายเรื่องของฉันให้ครอบครัวของรุ่นพี่ฟังโดยไม่โกหกอีกต่อไป
—————
หลังเลิกเรียน ฉันเดินกลับบ้านพร้อมกับรุ่นพี่ตามปกติ และบอกเขาว่า “วันนี้ฉันต้องไปทานข้าวกับพ่อค่ะ” รุ่นพี่ทำสีหน้าลำบากใจ และพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนยิ่งกว่าปกติ
“ไหวไหม?”
“ก็แค่ทานข้าวกับพ่อแท้ ๆ เองค่ะ ไม่มีปัญหาแน่นอน และฉันก็อยากเริ่มเผชิญหน้ากับเขาทีละนิดแล้วด้วย”
“งั้นเหรอ อิจิโจซังนี่เข้มแข็งจริง ๆ”
ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นกันล่ะ ก็เพราะคุณนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นมาได้
“ฮิๆ ไม่รู้สิคะ” ฉันพูดอย่างติดตลกเล็กน้อย
“แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น บอกฉันทันทีเลยนะ อิจิโจซังไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองเพื่อให้ดูเข้มแข็งหรอก”
“ขี้โกงจังเลยนะคะ พูดแบบนี้…”
ฉันพูดด้วยเสียงสั่น และเดินนำหน้าเขาไป รุ่นพี่พูดและทำในสิ่งที่ฉันต้องการได้อย่างน่าอัศจรรย์ แม้บางครั้งจะเกินความคาดหมายของฉันไป แต่ทุกครั้งเขาก็ทำเพื่อฉันเสมอ
ฉันหันกลับไปสบตาเขา และพูดออกมาด้วยความจริงใจ
“เพราะแบบนี้ ฉันถึงได้รักรุ่นพี่มากไงล่ะคะ”
