—มุมมองของเอ็นโดะ—
ยูมิมองมาที่ผมด้วยสายตาที่มั่นคงมาก
แสงอาทิตย์ยามเย็นที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ หรือบางที ผมอาจโทษแสงอาทิตย์เพื่อปิดบังความรู้สึกที่ยังไม่กล้าสารภาพ
ในช่วงมัธยมต้น ผมถูกคนรักนอกใจ จนไม่สามารถเชื่อใจใครได้อีก ความมั่นใจในตัวเองในฐานะผู้ชายก็พังทลาย ผมคิดเสมอว่าผมคงไม่มีวันได้รับความรักจากใครอีกแล้ว
แม้แต่เรื่องของคอนโดะและพวกในครั้งนี้ ก็เป็นเพียงการแก้แค้นส่วนตัว ผมไม่ต้องการให้ใครต้องมาเกี่ยวข้อง
ดังนั้น สถานการณ์ที่ผมอยู่ในตอนนี้…
มันคือสิ่งที่ผมไม่คู่ควร ผมที่เคยย่ำอยู่กับความแค้น จะมีสิทธิ์ได้รับความสุขแบบนี้หรือ?
ผมอ่อนแอมาก ทั้งที่ตั้งใจจะยอมรับชะตากรรมอันเลวร้ายนี้แล้ว แต่…
ผมอยากกลับไปหายูมิ
—————
“ลาก่อนนะ คาซึกิ ฉันชอบเธอ…จริงๆนะ ถึงแม้จะต้องอดทนมาตลอด เพราะเธอเป็นแฟนของเอริ เพื่อนสนิทของฉันก็ตาม”
—————
คำพูดที่เธอเอ่ยในวันนั้น ตอนที่เราจากกัน ผมเลือกที่จะไม่ตอบกลับไป นั่นคือความขลาดเขลาของผมเอง
ผมเอาแต่หนีมาตลอด นับตั้งแต่วันนั้น
แต่แล้ว…
“คาซึกิ นายยอดเยี่ยมมากเลยนะ ถึงจะเคยหยุดไป แต่ก็ยังกลับมาเดินต่อได้ ฉันนับถือในตัวนายเสมอ”
ยูมิยอมรับในตัวผม เธอบอกว่าเธอนับถือในตัวผม
หลังจากที่แก้แค้นเสร็จ ความว่างเปล่ากำลังกลืนกินหัวใจของผม แต่คำพูดของเธอเติมเต็มมันอย่างช้าๆ
“ฉันพยายามมาจนถึงวันนี้ ก็เพื่อที่จะได้เจอนายอีกครั้ง…คาซึกิ”
ผมจะยอมแพ้กับชีวิตตัวเองไม่ได้
เมื่อเธอพูดมาขนาดนี้ ผมไม่มีทางที่จะหนีไปอีกแล้ว
เด็กผู้หญิงที่พยายามแสดงความจริงใจออกมา ทั้งที่ตัวเองแทบจะร้องไห้ ผมควรเผชิญหน้ากับเธออย่างจริงจังสักที
“ขอบคุณนะ ยูมิ แล้วก็…ขอโทษด้วย”
ผมกล่าวคำขอบคุณ พร้อมกับขอโทษในสิ่งที่เคยทำผิด
เธอดูอึ้งไปชั่วขณะ ใบหน้าของเธอเหมือนกำลังจะร้องไห้ ผมเผลอคิดไปว่า ผมอาจทำให้เธอเข้าใจผิด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็หยุดตัวเองไม่ได้
“ขอโทษที่ผมเอาแต่หนีมาตลอด ขอโทษที่ทำให้เธอต้องรอ ผมขอโทษจริงๆ”
ผมโค้งหัวลงพร้อมเอ่ยคำขอโทษอย่างจริงใจ
“ไม่…ไม่ใช่แบบนั้น ตอนนั้นฉันแค่อยากบอกความรู้สึกของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ฉันไม่ได้คาดหวังคำตอบอะไรจากนายเลย ฉันต่างหากที่เห็นแก่ตัว ที่พูดแบบนั้นอาจทำให้นายลำบากใจ ฉันกลัวมาตลอดว่าฉันจะเป็นสาเหตุที่ทำให้นายทุกข์ใจ”
ทั้งผมและยูมิ ต่างก็พูดถึงความเสียใจที่เก็บไว้ในใจตั้งแต่วันนั้น แต่ความจริงคือ ยูมิไม่ควรต้องโทษตัวเอง เพราะคำพูดในวันนั้น… สำหรับผมแล้วมันสำคัญมาก
“ไม่ใช่เลย คำพูดของเธอในวันนั้น คือสิ่งเดียวที่ช่วยให้ผมยืนหยัดต่อไปได้ ถ้าไม่มีเธอ…ผมคงหลงทางไปแล้ว”
บางที อาจเป็นเพราะอย่างนั้น ผมถึงพยายามหลีกหนีความรู้สึกตัวเอง
“ดีใจจัง อย่างน้อยฉันก็ได้ช่วยนาย”
ยูมิยิ้มด้วยความโล่งใจ
“ไม่ใช่แค่นิดหน่อย สำหรับผม เธอคือทุกสิ่งทุกอย่าง”
ผมอยากถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างถูกต้อง แต่กลับรู้สึกอึดอัดที่ไม่สามารถทำได้เต็มที่ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะควบคุมไม่ได้ เพราะนี่คือช่วงเวลาที่ผมรอคอยมาตลอด
“ดีใจจัง”
เธอยิ้มออกมา แต่ในแววตากลับดูเหมือนกำลังร้องไห้
ผมอยากจะเป็นคนที่สามารถเช็ดน้ำตาให้เธอได้ โดยไม่ต้องมีข้ออ้างใดๆ อีกต่อไป
ไม่ใช่แค่ในฐานะเพื่อนในวัยเด็กอีกแล้ว…
แต่ก้าวไปไกลกว่านั้น
“ยูมิ บางทีสิ่งที่ผมจะพูดอาจช้าเกินไปแล้ว แต่ได้โปรดฟังผมเถอะ”
ยูมิจ้องตาผมอย่างแน่วแน่ ก่อนพยักหน้าเบาๆ
“ผมชอบเธอ ได้โปรดคบกับผมนะ”
ในที่สุดผมก็พูดออกไป เธอดูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าและตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม
“ค่ะ ด้วยความยินดี”
TLN: คบแล้ว 1 คู่~~~
