—มุมมองของโดโมโตะ ยูมิ—
คดีที่พ่อของฉันกำลังทำอยู่ เกิดขึ้นที่โรงเรียนที่คาซึกิเรียนอยู่
เพื่อนร่วมชั้นมัธยมต้นของเราก็พูดถึงเรื่องของคุณคอนโดะและคุณทาจิบานะกันให้วุ่น
“ดูเหมือนเรื่องจะยุ่งยากใหญ่โตจริงๆ”
ฉันรู้สึกอยากรู้ความคืบหน้าของการสืบสวน แต่ถ้าจะไปถามพ่อ ก็คงไม่ได้คำตอบ พ่อที่จริงจังกับงานขนาดนั้นไม่มีทางบอกอะไรแน่นอน
ในช่วงเวลายุ่งยากแบบนี้ ถ้าฉันส่งข้อความไปหาคาซึกิจะรบกวนเขาไหมนะ?
ลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายฉันก็ส่งข้อความว่า “อยากเจอ” ไป และไม่นานเขาก็ตอบกลับทันที
“พรุ่งนี้เจอกันที่หน้าสถานีเลยนะ!”
ข้อความที่สดใสผิดปกติทำให้ฉันยิ้มกว้าง รู้สึกเหมือนความกังวลทั้งหมดหายไป
ฉันตอบข้อความกลับทันที พรุ่งนี้มีประชุมผู้ปกครองเรื่องแนวทางการศึกษาต่อ ทำให้ฉันเลิกเรียนเร็ว เราจึงนัดพบกันให้ตรงกับเวลาที่เขาเสร็จจากโรงเรียน
ช่วงนี้ฉันกับคาซึกิมักพบกันบ่อย ราวกับพยายามเติมเต็มเวลาหลายปีที่เราห่างกัน จนคาซึกิเองยังอดเป็นห่วงเรื่องการอ่านหนังสือสอบของฉันไม่ได้
แต่สำหรับวันพรุ่งนี้ ฉันมีข่าวดีที่จะบอกเขา
หวังว่าเขาจะดีใจนะ
ด้วยความตื่นเต้น ฉันเปิดสมุดคำศัพท์ภาษาอังกฤษเพื่ออ่านต่อ วันนี้ต้องทบทวนให้เต็มที่
—————
วันต่อมา ที่หน้าสถานี
พ่อที่มาร่วมประชุมผู้ปกครองด้วย ต้องรีบกลับไปทำงานต่อ ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจที่ถึงพ่อจะยุ่งแค่ไหน แต่ยังให้ความสำคัญกับครอบครัว
“รอนานไหม? มาเร็วกว่าที่คิดนะ”
คาซึกิดูประหลาดใจที่ฉันมาถึงก่อน
“ไม่เลย วันนี้ฉันมีประชุมผู้ปกครอง เลิกเรียนเร็วก็เลยมาได้ไว”
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง”
เขายิ้มและพาฉันเข้าไปในร้านคาเฟ่ประจำ ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องแพนเค้ก แต่เพราะช่วงนี้อากาศร้อน คาซึกิมักจะสั่งน้ำแข็งไส และเขาก็ทำแบบนั้นจริงๆ ฉันยิ้มเมื่อสิ่งที่คิดไว้ถูกต้อง
“มีอะไรเหรอ?”
“เปล่า ก็แค่คิดว่า คาซึกิยังไงก็ต้องสั่งน้ำแข็งไส นิสัยแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนเลย”
“แย่เหรอ ที่ไม่เปลี่ยนแปลงน่ะ?”
ตั้งแต่เรากลับมาพบกัน คาซึกิมักจะแสดงสีหน้าที่เย็นชา เหมือนเขาตัดสินใจว่าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองมีความสุข
แต่พักหลังนี้ เขายิ้มแบบอบอุ่นมากขึ้น ราวกับบางสิ่งที่เคยพันธนาการเขาได้หายไป
“ไม่เลย เพราะมันคือคาซึกิในแบบที่ฉันชอบ ฉันดีใจนะ”
ฉันตอบกลับไป เขายิ้มแบบเขินๆ
“แล้วประชุมผู้ปกครองเป็นยังไงบ้าง?”
“อืม อาจารย์บอกว่าฉันอาจได้สิทธิ์แนะนำตรงสำหรับมหาวิทยาลัยหญิงที่เป็นตัวเลือกอันดับหนึ่ง ถ้ารักษาผลการเรียนไว้ก็ไม่น่ามีปัญหา”
ฉันพูดอย่างมีความสุข คาซึกิแสดงสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะยิ้มออกมา
“ยอดไปเลย ยินดีด้วยนะ”
คำแสดงความยินดีของเขามาจากใจจริง แต่ฉันก็สังเกตเห็นเงาของความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่
อิทสึกิมักจะมองตัวเองในแง่ลบ เพราะสิ่งที่เคยเกิดขึ้น แต่ก็ยังคิดว่าเขาคิดแบบนี้มากเกินไป
“คาซึกิ แอบรู้สึกเศร้าอยู่ใช่ไหม? ที่ฉันอาจต้องไปไกลอีกแล้ว”
คำถามตรงๆ ทำให้เขาชะงัก ขณะถือแก้วน้ำ
“ไม่ใช่เลย”
“จริงเหรอ? ฉันว่าแอบคิดแบบนั้นแน่ๆ”
ฉันล้อเลียนเบาๆ เขาเบือนหน้าหนีเหมือนกำลังงอน แต่ฉันรู้ว่าเขากำลังเขิน เรารู้จักกันดีเกินไป
“ฟังนะ คาซึกิ ฉันไม่มีทางไปไกลหรอก เราเคยแยกจากกัน 3 ปี ฉันรู้แล้วว่ามันทรมานแค่ไหน ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นอีก”
“ยูมิ?”
เขามองฉันด้วยความกังวล น้ำเสียงเขาแสดงถึงความเป็นห่วง
“คาซึกิ นายยอดเยี่ยมมากเลยนะ ถึงแม้จะหยุดไปชั่วคราว แต่ก็กลับมาเดินหน้าต่อ ฉันนับถือในตัวนายเสมอ รุ่นพี่หรือรุ่นน้องมันไม่สำคัญเลย เพราะฉันเคารพนายมาตลอด”
ตอนนี้แหละ เป็นเวลาที่ฉันควรพูดทุกอย่างออกไป
ความรู้สึกของฉันที่เก็บไว้ทั้งหมดมันเอ่อล้น ฉันไม่อยากหยุดมันเลย
“ที่ฉันพยายามมาตลอด ก็เพราะอยากเจอนายอีกครั้งนะ…คาซึกิ”
