—มุมมองของอุกากิ—
ให้อภัย?
ถ้าฉันสามารถกลับไปยังที่ที่เต็มไปด้วยแสงสว่างนั้นได้ ตำแหน่งในปัจจุบันคงไม่มีค่าอะไรเลย แต่ฉันรู้ว่านั่นเป็นเพียงความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ต้องเดินหน้าต่อไป
“มันสายเกินกว่าจะหยุดแล้ว เพราะฉันสูญเสียมามากเกินไป”
เสียงของฉันกลายเป็นเสียงที่มืดมนอย่างน่าประหลาด แม้แต่ตัวฉันเองยังตกใจ คุณมินามิมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย
“ร้านอาโอโนะคิทเช่นยังคงรักษารสชาติของคุณมามาโมรุไว้ได้อย่างดี”
ความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปอยู่ในใจ ทั้งความยินดีและความรู้สึกผิด
“งั้นเหรอครับ ถ้าเช่นนั้น ผมขอตัวก่อน”
ฉันไม่ได้หันกลับไปมองคุณมินามิ หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้ว ฉันก็ขึ้นรถที่รออยู่หน้าร้านเพื่อกลับโตเกียว
“คุณจะไม่ไปพบกับคุณหนูสักหน่อยหรือครับ?”
เลขาคนขับถามด้วยความใส่ใจ แต่ฉันตอบกลับไปเพียงว่า “ไม่เป็นไร”
ฤทธิ์ของเหล้าเริ่มทำให้ฉันรู้สึกมึนเล็กน้อย ฉันพยายามหลับตาลง แต่รู้ดีว่าถ้าหลับไป ฉันคงฝันร้าย
“คุณอุกากิ ตอนนี้ท่านนายกฯ กำลังถูกกดดันมากทีเดียว คุณคิดว่าเขาจะเริ่มเคลื่อนไหวหรือยัง?”
“น่าจะเป็นเช่นนั้น ฉันเตรียมการไว้บ้างแล้ว”
“เตรียมการ?”
“ใช่ ท่านนายกฯ คงพยายามดึงฉันเข้าร่วมฝ่ายเขา หากรัฐบาลเริ่มสั่นคลอน คะแนนนิยมของเขาจะลดลง ท่านนายกฯ มองว่าคนที่มีอิทธิพลอย่างฉัน อาจกลายเป็นศัตรูในอนาคต ถ้าเป็นฉัน ฉันจะมอบตำแหน่งที่ดูสำคัญแต่ไร้อำนาจ เช่น รองนายกฯ หรืออะไรที่คล้ายกัน”
ตำแหน่งรองนายกฯ หรือรองหัวหน้าพรรค เป็นเพียงตำแหน่งเชิงสัญลักษณ์เท่านั้น ไม่มีอำนาจจริง และเป็นเหมือนปลายทางของอาชีพการเมือง ไม่มีความก้าวหน้าไปได้อีก ฉันเดินทางมาไกลเกินกว่าจะหยุดเพียงเท่านี้ เป้าหมายของฉันอยู่ใกล้แค่เอื้อม
“งั้นคุณจะเริ่มเคลื่อนไหวเร็วๆ นี้?”
“ใช่ เรามีไพ่สำคัญอยู่ ยังใช้คุณคอนโดะได้อีกมาก สงครามใหญ่กำลังใกล้เข้ามา”
การโค่นล้มผู้นำสูงสุดที่ครองอำนาจมายาวนานจะไม่ใช่เรื่องง่าย เขาเป็นเหมือนปีศาจที่ยึดมั่นในอำนาจ ไม่ว่าแพ้เลือกตั้งกี่ครั้ง ก็ยังลุกขึ้นมาใหม่ เขาจะใช้ทุกวิถีทางเพื่อรักษาตำแหน่งไว้ และฉันต้องหาทางจบเรื่องนี้ให้ได้
รถเคลื่อนตัวเข้าสู่ใจกลางกรุงโตเกียวช้าๆ
——————————
—มุมมองของเออิจิ—
ฉันนอนไม่หลับ เพราะมีหลายเรื่องวนเวียนอยู่ในหัว
ฉันหยิบมือถือขึ้นมาปรับแต่งต้นฉบับนิยาย แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ฉันตื่นเต็มตา ฉันตัดสินใจออกจากห้องไปชั้นล่าง เพื่อหาน้ำดื่ม คิดว่าแม่กับพี่คงหลับไปแล้ว เลยพยายามเดินให้เงียบที่สุด
แต่เมื่อมาถึงครัว กลับพบว่าไฟยังเปิดอยู่
“เออิจิ ทำไมยังไม่นอนล่ะ?”
พี่ชายของฉันกำลังนั่งดื่มคนเดียว
“ผมนอนไม่หลับครับ เลยคิดว่าจะมาหาน้ำดื่ม”
“งั้นเหรอ”
พี่ชายกำลังดื่มวิสกี้ที่ใส่ขวดทรงตุ๊กตาดารุมะ พ่อเคยดื่มยี่ห้อนี้บ่อยๆ ตอนกินข้าวเย็น ข้างๆ ขวดวิสกี้มีน้ำแร่ไว้สำหรับผสม คงเป็นวิสกี้ผสมน้ำนั่นเอง ฉันหยิบแก้วแล้วรินน้ำเปล่าข้างพี่ชาย
บนโต๊ะมีมันฝรั่งอบเนยโรยหน้าด้วยไข่ปลาเค็ม เป็นอาหารทานเล่นที่พ่อชอบทำบ่อยๆ ดูเหมือนพี่ชายเองก็กำลังอยู่ในอารมณ์คิดถึงพ่อ
“ลองกินดูไหม? รสชาติคุ้นเคยดีนะ”
“ครับ พ่อชอบทำแบบนี้บ่อยๆ”
“บางครั้ง เวลาคิดอะไรไม่ออก ฉันก็ทำเมนูนี้ รู้สึกเหมือนพ่อกำลังช่วยบอกใบ้”
“พี่ก็มีปัญหาเรื่องทำอาหารด้วยเหรอ?”
สำหรับฉัน พี่ชายดูเหมือนอัจฉริยะด้านการทำอาหาร เขาสามารถทำอาหารที่รสชาติใกล้เคียงกับพ่อได้ทุกครั้ง ลูกค้าก็ชอบเมนูใหม่ๆ ของเขามาก
“แน่นอน ทุกคนมีเรื่องให้คิดหนักทั้งนั้นแหละ”
“เข้าใจแล้วครับ”
ฉันยิ่งรู้สึกซาบซึ้งในตัวพี่ชายมากขึ้น ที่เขาเสียสละเพื่อทำหน้าที่แทนพ่อ
“อีกไม่นาน นายก็จะได้ดื่มกับฉันแล้ว”
“ครับ”
“ขอโทษด้วยนะ เรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าเป็นพ่อ เขาคงจัดการได้ดีกว่านี้”
คำขอโทษกะทันหันทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าพี่ชายนั้นซื่อตรงและอ่อนโยน
“พี่พูดอะไรน่ะ? ผมเคยบอกแล้วไงว่านั่นไม่ใช่ความผิดของพี่ ผมรู้สึกขอบคุณพี่มากจริงๆ ที่คอยทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว ขอบคุณเสมอนะครับ ผมเองก็รอคอยวันที่เราจะได้นั่งดื่มด้วยกัน”
ฉันหยิบมันฝรั่งอบเนยที่พี่ทำขึ้นมากิน รสชาติอร่อยจนเต็มปากเต็มคำ ความอบอุ่นจากอาหารและบทสนทนานี้ยังคงลอยอยู่ในใจของฉัน
