—มุมมองของคอนโดะ—
ให้ตายสิ น่ารำคาญชะมัด
เพราะใกล้จะมีแข่งซ้อม ก็เลยโดนบังคับให้เข้าร่วมฝึกตอนเช้า ทั้งๆ ที่ปกติฉันหนีซ้อมตลอด แบบนี้มันทำให้อารมณ์เสียสุดๆ
“ไอ้ซานาดะ อย่าถูกหลอกแค่ลูกหลอกเด็ก สิวะ! แล้วยังเปิดช่องว่างมากเกินไปอีก ตำแหน่งแบ็คขวาปีหนึ่งอย่างแก แบบนี้ไม่มีทางชนะได้หรอก ไอ้บ้าเอ๊ย”
ฉันระบายอารมณ์ใส่เพื่อนร่วมทีมไปทั่ว ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าแพ้ในการแข่งซ้อม ครอบครัวที่สวยงามของฉันจะพังลงได้ยังไง
แน่นอนว่าฉันไม่ต้องเป็นฝ่ายป้องกันเลย โค้ชและเพื่อนร่วมทีมก็รู้กันดีว่าฉันแสดงฝีมือได้ดีที่สุดตอนบุก ดังนั้นไม่จำเป็นต้องพยายามตามลูกเมื่อเสียบอล เพราะพวกกองกลางและกองหลังด้านหลังฉันจะคอยช่วยตามให้เอง
ฉันส่งลูกบอลไปยังที่ว่างอย่างแม่นยำ การสัมผัสลูกบอลอันแสนประณีตนี้คือจุดเด่นของฉัน พวกคนทั่วไปจะพยายามป้องกันสุดกำลัง แต่มันก็ไร้ประโยชน์ เพราะฉันมีพรสวรรค์ที่สูงส่งไม่เหมือนใคร
แค่คิดถึงหน้าอันน่าอนาถของไอ้อาโอโนะที่โดนฉันเล่นงาน ก็ตลกแล้ว ไม่รู้ว่ามันยังกล้าไปโรงเรียนได้อีกหรือเปล่า ยิ่งตอนนี้ข่าวเรื่องพฤติกรรมรุนแรงของมันแพร่กระจายไปทั่วโรงเรียนแล้ว ชื่อเสียงมันตกต่ำขนาดนี้ อีกไม่นานก็คงจะไม่กล้ามาโรงเรียนแล้วล่ะ
ยิ่งกว่านั้น ยังมีเรื่องที่สนุกยิ่งกว่านั้นอีก
ดูเหมือนว่ามิยูกิเริ่มหลบหนีความจริงแล้ว
เมื่อคืนนี้ เธอเชิญฉันไปบ้านที่ไม่มีผู้ใหญ่ของเธอเอง เราก็เลยได้สนุกกัน
‘ช่วยทำให้ฉันลืมทุกอย่างที’ ‘ฉันรู้แล้วว่าย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้ว’ ‘มีแค่คุณคนเดียวที่ฉันพึ่งพาได้’
ฉันพยายามกลั้นหัวเราะสุดกำลัง และเราก็กอดกัน
“ฉันจะอยู่กับเธอไปตลอดนะ เราสองคนเหมือนกันเลย” ฉันพูดกระซิบบอกเธอเบาๆ และเธอก็พูดขอบคุณซ้ำๆ ด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ
เมื่อไหร่ที่ฉันทำลายไอ้อาโอโนะจนสิ้นซากแล้ว ฉันจะทิ้งมิยูกิ แล้วไปหาเหยื่อรายต่อไป มันคงสนุกน่าดูที่จะได้เห็นหน้าสวยๆ ของเธอพังทลายด้วยความสิ้นหวัง
“นายต้องการให้ฉันไปแล้วจริงๆ เหรอ…” “ไม่เอานะ อย่าทิ้งฉันเลย” “ฉันยอมทำทุกอย่างให้ก็ได้!”
เธอร้องไห้ทรุดลงกับพื้นเหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา ให้ตายสิ มันทำให้ฉันรู้สึกดีสุดๆ
อ่า ฉันอยากเห็นพวกนั้นพังทลายเร็วๆ จัง
หลังจากซ้อมเสร็จ ฉันกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องล็อกเกอร์
“รุ่นพี่ครับๆ มาดูนี่สิครับ พวกเขาแชร์อะไรบางอย่างที่โคตรจะฮาเลย” ซานาดะจากปีสองยื่นมือถือให้ฉันดู เป็นแชทกลุ่มของห้องเรียน
“อะไรน่ะ…เฮ้ย!”
ฉันจ้องหน้าจอแล้วตกตะลึง
ในนั้นมีภาพถ่ายของฉันที่จับได้ชัดเจน เป็นภาพอาโอโนะเดินไปโรงเรียนกับสาวฮอตประจำโรงเรียนพร้อมรอยยิ้ม
เพื่อนๆ ในห้องเริ่มหัวเราะกัน
“นั่นมันอิจิโจ ไอ ใช่ไหม แล้วทำไมเธอถึงไปเดินกับไอ้ผู้ชายขี้เกียจนั่นได้ แถมดูสนิทกันซะด้วย”
“ใช่จริงด้วย พี่ดูสิ มันตลกชะมัด อิจิโจที่ใครๆ ก็คิดว่ามีแต่ความสมบูรณ์แบบกลับมาอยู่กับผู้ชายแย่ๆ แบบนั้นได้ แย่จริงๆ”
แต่ฉันโกรธจนตัวสั่น
อิจิโจ ไอ น่ะเหรอ…
ผู้หญิงที่ตอนนั้นฉันเคยชวนไปเที่ยวแต่กลับปฏิเสธฉันอย่างเย็นชาว่า “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ค่อยชอบไปไหนมาไหนกับคนที่ไม่สนิทค่ะ” แล้วทำไมกันถึงได้ไปกับไอ้คนขี้แพ้นั่นได้!
