แม่ยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำถามของฉัน ราวกับเข้าใจทุกอย่างแล้ว สีหน้าของเธออ่อนโยนและอบอุ่น
“งั้นเหรอ ถ้าเออิจิมาถามเรื่องนี้ แปลว่าเป็นแบบนั้นสินะ”
แม่ยิ้มด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นดูเหมือนแม่ที่คิดถึงลูกสาว ด้วยความรู้สึกที่ปนเศร้านิดๆ
“แม่ครับ?”
“เดี๋ยวรอให้แม่ทำงานเสร็จก่อน แล้วแม่จะเล่าให้ฟังนะ ขอเวลาแป๊บเดียว”
“ครับ”
ฉันกลับไปในบ้าน เตรียมน้ำอุ่นสำหรับอาบน้ำ แล้วนั่งรอ จนเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยล้าในวันนี้
—————
“เออิจิ?”
เสียงของแม่ปลุกฉันให้ตื่นขึ้น ดูเหมือนฉันจะหลับไปจริงๆ
“ขอโทษครับ ผมเผลอหลับไป”
ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะในห้องนั่งเล่น รู้สึกปวดเมื่อยนิดหน่อย
“ลูกคงเหนื่อยสินะ จะเลื่อนเรื่องนี้ไปพรุ่งนี้ดีไหม?”
“ไม่ครับ ผมอยากคุยวันนี้”
แม่พยักหน้าและนั่งลงตรงหน้าฉัน
“โอเค งั้นแม่ขอไปเอาน้ำชาข้าวบาร์เลย์ก่อนนะ”
แม่เดินไปที่ตู้เย็น เทน้ำชาใส่แก้วสองใบ และนำมาวางตรงหน้าฉัน
“ขอบคุณครับ”
เราดื่มน้ำชากันคนละอึก เป็นสัญญาณเริ่มต้นบทสนทนา
“แม่รู้เรื่องนี้อยู่แล้วเหรอครับ?”
“จะบอกว่ารู้ก็คงไม่ใช่หรอก แค่คิดไว้บ้างเท่านั้นเอง ไอจังคล้ายฮิโตมิซังมาก แม่เคยเจอไอจังตอนเธอยังเป็นเด็กทารก เลยไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด อีกอย่าง เธอไม่ได้ใช้นามสกุลอุกากิ แม่เลยคิดว่าอาจจะคนละคน หรืออาจมีเหตุผลบางอย่างที่ซับซ้อน แม่เลยไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม”
“…เข้าใจแล้วครับ”
แม่มักจะเคารพการตัดสินใจของเด็กเสมอ เธอคงปฏิบัติต่อไอจังเหมือนที่ปฏิบัติต่อฉัน
“ถ้าพูดถึงคำถามเมื่อกี้ คุณอุกากิไม่ได้มาที่ร้านเลยตั้งแต่งานศพของพ่อ เขารู้สึกผิดมากกว่าคุณมินามิซังเสียอีก”
จริงสินะ พ่อกับพวกเขาสนิทกันมาก ทั้งไปดื่มด้วยกันหลังเลิกงานและทำกิจกรรมอาสาสมัครในวันหยุด
“แล้วอุบัติเหตุก็เกิดขึ้นสินะครับ?”
“ใช่ แม่ไปร่วมงานศพ แต่ตอนนั้นลูกสาวของเขายังอยู่ในโรงพยาบาล เลยไม่ได้เจอ ส่วนคุณอุกากิที่เป็นเจ้าภาพก็ยุ่งมากจนแทบไม่ได้คุยกัน หลังจากนั้นแม่ก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย คุณมินามิเล่าว่าเขาทุ่มเททำงานหนักจนเหมือนพยายามลืมอะไรบางอย่าง”
การสูญเสียทั้งภรรยาสุดที่รักและเพื่อนสนิทในเวลาเดียวกัน คงทำให้บางอย่างในตัวคุณอุคากิแตกสลาย ฉันคิดเช่นนั้น
“แม่ครับ สิ่งที่ผมเล่าวันนี้ ช่วยเก็บเป็นความลับจากไอจังได้ไหมครับ? ผมคิดว่าเธอคงอยากบอกแม่ด้วยตัวเอง เธอรู้สึกผิดที่ต้องโกหกแม่อยู่พอสมควร”
“ได้สิ แม่จะไม่พูดเรื่องนี้”
ไอจังคงรู้สึกผิดมากแน่ๆ ด้วยนิสัยของเธอ เธอคงอยากอธิบายเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เรื่องครั้งนี้ ฉันอาจจะรีบเร่งเกินไป เมื่อฉันมองหน้าแม่ เธอดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของฉันและยิ้มอย่างอ่อนโยน
“เก่งมากเลยนะ เออิจิ”
“เอ๊ะ?”
“ลูกเข้าไปอยู่เคียงข้างไอจัง จนสามารถเปิดประตูหัวใจที่หนักอึ้งของเธอได้ เก่งมากจริงๆ”
เมื่อแม่พูดแบบนั้น ฉันรู้สึกเขินเล็กน้อย
“ไม่หรอกครับ ผมต่างหากที่ได้รับความช่วยเหลือมาตลอด”
“อืม อาจจะจริงนะ แต่เออิจิ ฟังแม่นะ แค่มีคนอยู่ใกล้ๆ ตอนที่หัวใจอ่อนแอ ก็ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นได้ เหมือนที่ลูกกับพี่ชายทำให้แม่ หลังจากพ่อเสียไป การที่มีใครสักคนใช้เวลาอยู่ด้วยกัน…มันมีความหมายมากจริงๆ”
“ครับ ขอบคุณนะครับ”
ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นหลังจากงีบหลับไปเล็กน้อย คิดว่าจะลองเขียนนิยายต่ออีกสักหน่อย
——————————
—มุมมองของเลขาธิการอุกากิ—
ฉันกลับมาที่บ้านเกิดในรอบหลายปี
ในบาร์ที่คุ้นเคย ฉันสั่งวิสกี้มาดื่มเบาๆ
“น่าแปลกนะ ที่มอลต์ตัวนี้ไม่ได้ใช้ถังเชอร์รี่ แต่กลับใช้ถังเบอร์เบิน”
ฉันพูดขึ้น และบาร์เทนเดอร์คนเดิมก็ยิ้ม
“ใช่ครับ เป็นสินค้าพิเศษจากร้านปลอดภาษี ผมสั่งมาพิเศษเลย”
“รสชาติหวานนุ่ม เข้าใจได้ง่ายถึงคุณภาพของเหล้าต้นกำเนิด”
ฉันพูดสั้นๆ และเขายิ้มอีกครั้ง
“งั้นฉันก็ขอเหมือนกันละกัน”
เสียงจากข้างหลังดังขึ้น เป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคยและคิดถึง
“คุณมินามิ?”
“ใช่ ไม่เจอกันนานเลยนะ อุกากิ”
