หลังจากส่งคุณอิจิโจกลับบ้าน ฉันก็เดินกลับมาที่บ้านตัวเอง
วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายจริงๆ ทั้งการออกเดทดูหนังและการไปเยี่ยมสุสานของแม่ไอ เราค่อยๆ เข้าใกล้หัวใจของกันและกันมากขึ้นเรื่อยๆ
ฉันรู้สึกดีใจที่เธอเปิดใจเล่าเรื่องที่เธอไม่อยากพูดกับใครให้ฉันฟัง มันเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกขอบคุณจากใจจริง และเมื่อได้รู้ถึงความสิ้นหวังลึกๆ ที่เธอเคยเผชิญ มันทำให้ฉันเจ็บปวดแทนเธอ อาจจะเป็นความสิ้นหวังที่หนักหนากว่าฉันเคยเจอเสียอีก
อุบัติเหตุที่พรากแม่ไป และความรู้สึกผิดที่เกิดจากการที่แม่เสียชีวิตเพื่อปกป้องเธอ ไหนจะการกลั่นแกล้งที่เธอต้องเผชิญจากเรื่องนี้ และการพลัดพรากจากพ่อ
แค่จินตนาการก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะพังทลาย
“เธอช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ”
ทั้งที่ต้องแบกรับความเจ็บปวดเหล่านั้น เธอก็ไม่เคยหยุดพยายาม
เธอสอบเข้ามัธยมปลายโรงเรียนของเราได้เป็นอันดับหนึ่งหลังจากเรียนในโรงเรียนเอกชนชื่อดังในโตเกียว และหลังจากเข้ามา เธอก็ยังรักษาผลการเรียนที่ยอดเยี่ยมเอาไว้ ไหนจะความสามารถทางกีฬาอีก
เธอคงต้องพยายามมากแค่ไหนกัน…
แม้จะเจอความยากลำบากเพียงใด เธอก็ไม่เคยหยุดเดินไปข้างหน้า
ความพยายามที่เกินขีดจำกัดทำให้เธอแทบพังจนต้องไปอยู่บนดาดฟ้าของอาคารวันนั้น
ทั้งๆ ที่เป็นแบบนั้น…
“เธอยังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยฉัน”
ในตอนที่ฉันตกอยู่ในความสิ้นหวัง เธอกลับยื่นมือเข้ามาช่วย
มันเป็นสิ่งที่มีค่าเกินกว่าฉันจะตอบแทนได้หมดในชีวิตนี้
เพราะฉะนั้น ฉันจะไม่มีวันปล่อยมือที่เราจับไว้ด้วยกันนี้
ฉันจะไม่มีวันยอมให้มันหลุดออกจากกัน
ฉันนั่งลงบนม้านั่งในสวนใกล้บ้าน เพื่อสงบจิตใจ
แล้วเริ่มค้นคว้าเกี่ยวกับอุบัติเหตุนั้น
บทความข่าวออนไลน์หลายบทความปรากฏขึ้น
อุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนเลวร้ายกว่าที่ฉันจำได้
จำนวนผู้เสียชีวิตมากกว่าที่ฉันคาดไว้ และข่าวเกี่ยวกับเด็กนักเรียนมัธยมต้นที่รอดชีวิตอย่างปาฏิหาริย์นั้นเต็มไปด้วยคำวิจารณ์
ในรายชื่อผู้เสียชีวิตมีชื่อของ อุคากิ ฮิโตมิ อยู่ด้วย และเพียงแค่คิดว่าเรื่องนี้กลายเป็นต้นเหตุให้เธอถูกกลั่นแกล้ง มันก็ทำให้ฉันรู้สึกแย่
ในรายชื่อเหยื่อคนอื่นๆ ไม่มีชื่อใครที่ฉันรู้จัก
สาเหตุของอุบัติเหตุเกิดจากความเสื่อมสภาพของอุโมงค์ บทความยังเน้นย้ำถึงปัญหาการจัดการโครงสร้างพื้นฐานอีกด้วย
“ในที่สุดก็เข้าใจ…”
หลังจากตั้งสติได้ ฉันจึงลุกขึ้นแล้วเดินกลับบ้าน
—————
ฉันกลับถึงบ้านช้ากว่าปกติ
ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาปิดรับออเดอร์ที่อาโอโนะคิทเช่น แล้ว
“กลับมาแล้วครับ”
ฉันเปิดประตูร้านทักทายแม่และคนในร้าน
วันนี้มีลูกค้าเพียงแค่ครอบครัวอิซึมิที่เป็นลูกค้าประจำ
“อ๊ะ! พี่เออิจิ!”
หลานสาวของครอบครัวอิซึมิที่อยู่ชั้นประถมปี 1 วิ่งมาทักทาย
“ไม่เจอกันนานเลยนะ มายุจัง วันนี้มาเลี้ยงวันเกิดใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ! หนูอยากกินชุดอาหารเด็ก เลยขอให้คุณตาคุณยายพามา”
ครอบครัวอิซึมิมักจะพากันมาฉลองวันสำคัญที่นี่
“เออิจิคุง โตขึ้นเยอะเลยนะ ได้ข่าวว่าถูกยกย่องเรื่องช่วยเหลือคนอื่นด้วย ป้าดีใจจริงๆ”
“ใช่ๆ”
เพราะฉันโตมากับร้านนี้ตั้งแต่เด็ก ลูกค้าประจำหลายคนก็ดูแลฉันเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง
แม่เดินออกมาจากครัว พร้อมแซวด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“กลับมาแล้วเหรอ สนุกไหมจ๊ะ เดทกับไอจัง?”
“สนุกครับ”
“ดีแล้วล่ะ แม่ยังนึกว่าคืนนี้จะไม่กลับมาเสียอีก”
“อะ…!”
ฉันแทบสำลักน้ำที่เพิ่งดื่ม
ถ้าครอบครัวอิซึมิได้ยิน…
ฉันรีบหันไปดู แต่โชคดีที่ทุกคนกำลังสนใจเค้กกันอยู่
“ล้อเล่นน่ะจ้ะ แต่เออิจิ ฟังแม่นะ ไอจังเป็นคนดีมาก อย่าทำให้เธอเสียใจล่ะ เด็กแบบเธอน่ะหาได้ยากนะ”
“ครับ ผมรู้”
แม่ยิ้มอย่างพอใจ แล้วเดินกลับเข้าครัว
“แม่ครับ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
แม่หันมาด้วยสีหน้าสงสัย “อะไรกัน อยู่ดีๆ ทำไมดูจริงจังจัง”
“พักนี้ คุณลุงอุกากิไม่มาที่ร้านเลยเหรอครับ?”
