ไม่มีทางที่พวกเขาจะมองเห็นแรงจูงใจของฉันได้หรอก เพราะมันเป็นปัญหาที่อยู่ภายในใจของฉันเอง ต่อให้มีพลังพิเศษก็ไม่มีวันทำได้
“ก็แค่คิดไปเองแล้วมองมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมล่ะ”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา พยายามอย่างยิ่งที่จะหาจุดที่ฉันจะเหนือกว่า เพื่อรักษาความสงบของจิตใจ
“ใช่ครับ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเรามาเฉลยกันดีกว่า”
เสียงของเขาดังก้องในห้องเล็กๆ แห่งนี้
“จริงอยู่ว่าดูเผินๆ แล้ว คุณไม่มีแรงจูงใจที่จะรังแกอาโอโนะ เออิจิ เด็กหนุ่มรุ่นน้องในชมรมของคุณเลย คนอื่นๆ ในชมรมก็พูดเหมือนกันว่าคุณสองคนสนิทกันเหมือนพี่น้อง แต่เพราะอย่างนั้น คุณเลยรู้สึกเหมือนถูกเขาหักหลัง และพยายามกำจัดเขาออกไปไม่ใช่หรือ”
คำพูดนั้นเหมือนจะทำให้ฉันอยู่ในจุดที่เหนือกว่าในทันที ฉันแอบหวังลึกๆ ว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
“แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น”
คำพูดของเขาดึงฉันลงจากสวรรค์สู่ขุมนรกในพริบตาเดียว
“ทำไม…ล่ะ?”
“เริ่มจากสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ก่อนก็แล้วกัน การกระทำของคุณที่มีต่ออาโอโนะ เออิจิ ถ้ามองว่าเป็นการแก้แค้นเพราะถูกหักหลังก็พอมีเหตุผลอยู่ แต่คุณยึดติดกับเขามากเกินไป”
เขาอธิบายเหมือนนักมายากลที่เปิดเผยกลลวงทีละขั้นตอน
“ต้นฉบับที่คุณพยายามจะทำลายนั้น มันเป็นการกระทำที่เกิดจากความรู้สึกบางอย่างใช่ไหม ผมคิดแบบนั้นในทันที แล้วมันเป็นการทำเพราะรู้สึกอะไรล่ะ? ในกรณีแบบนี้ สิ่งที่ทำให้มนุษย์สูญเสียความยับยั้งชั่งใจได้ มักจะมาจากความแค้นหรือความอิจฉาริษยา และคุณเองก็มีทั้งสองอย่างกับอาโอโนะ เออิจิ ใช่ไหมล่ะ? อย่างเช่น คุณอิจฉาความสามารถในการเขียนนิยายของเขา แล้วกลายเป็นโทษเขาแทน?”
“…”
ฉันกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ทำไม…ทำไมเขาถึงรู้ลึกขนาดนี้?
“เมื่อมองแบบนี้ การกระทำของคุณก็เริ่มมีเหตุผลขึ้นมาทันที คุณเป็นหญิงสาวที่มีความสามารถ เขียนเรื่องราวจนได้รับรางวัลหลายครั้ง ความมั่นใจในตัวเองในด้านนี้ต้องมีมากแน่นอน แต่พอคุณพ่ายแพ้ให้กับรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่า ความมั่นใจนั้นกลับถูกทำลายจนหมดสิ้น มันต้องเจ็บปวดมากสำหรับคุณ”
หยุดพูดเถอะ ความเห็นอกเห็นใจแบบตื้นเขินพวกนั้นฉันไม่ต้องการ
“เพราะอย่างนั้น คุณเลยยึดติดกับต้นฉบับของเขาอย่างมาก ถึงขนาดอยากจะทำลายมันให้หมดสิ้น”
“แค่เรื่องที่คุณคิดไปเอง…”
“ใช่ครับ มันอาจเป็นแค่เรื่องที่ผมคิดไปเอง แต่มีหลักฐานอีกชิ้นที่ยืนยันคำพูดผมได้”
เขาหยิบเอกสารออกมา “ต้นฉบับของอาโอโนะ เออิจิ มีหนึ่งชิ้นที่ยังเหลือรอดอยู่ นี่คือสำเนาของมัน ผมเชื่อว่าคุณในฐานะหัวหน้าชมรมต้องเคยอ่านมันแน่ๆ”
มันคือต้นแบบของนิยายที่เขาลงในเว็บไซต์ ฉันเกลียดมัน…ทำไมมันถึงยัง…
“ดีใจใช่ไหมล่ะที่ยังเหลืออยู่สักชิ้น”
“ใช่ครับ เพราะมันคือสิ่งที่เปิดโปงตัวคุณได้ทั้งหมด”
เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “บัญชีของคุณในเว็บไซต์นิยายนั่นถูกระบุเรียบร้อยแล้ว คุณเพิ่งโพสต์เรื่องสั้นไปไม่กี่เรื่องในช่วงสองสามวันนี้ใช่ไหม?”
“คุณอ่านมันเหรอ”
ฉันรู้สึกเหมือนเขาเดินเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต หยุดเถอะ
“ครับ ผมอ่านแล้ว แม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญ แต่ผมก็เห็นได้ชัดว่าคุณได้รับอิทธิพลจากนิยายของอาโอโนะ เออิจิอย่างมาก”
“…”
“ที่น่าสนใจคือ ทุกครั้งที่เขาโพสต์นิยาย คุณก็ดูเหมือนจะโพสต์เรื่องใหม่ตามหลังเหมือนเป็นการตอบโต้ หรืออาจจะเป็นการพยายามเกาะเขาไว้ก็ได้”
ภายในใจของฉันปั่นป่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“อย่าประมาทความจริงจังของผู้ใหญ่ดีกว่า เรารู้ว่าคุณแอบตามอาโอโนะ เออิจิมาหลายวัน รวมถึงไปที่ร้านกาแฟที่เขาใช้ประชุม ข้อมูล GPS ในมือถือ การชำระเงินทางอิเล็กทรอนิกส์ รวมถึงคำให้การของพนักงานร้าน ล้วนเป็นหลักฐานที่บ่งชี้ถึงการยึดติดของคุณกับเขา คุณอิจฉาความสามารถของรุ่นน้อง และพยายามทำลายมัน แต่สุดท้ายคุณก็แพ้เพราะการกระทำของตัวเอง ทุกอย่างเริ่มต้นจากความอิจฉาของคุณ ใช่ไหมล่ะ?”
ฉันเคยคิดว่าตัวเองสามารถควบคุมคนอื่นได้ตามใจชอบ
แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าความคิดแบบนั้นมันเป็นแค่ความไร้เดียงสาของเด็ก
แม้แต่นิยายของฉันก็ถูกปฏิเสธ ไม่มีอะไรเหลือสำหรับฉันอีกแล้ว
“…”
เสียงร้องไห้สะอื้นและกรีดร้องของฉันดังสะท้อนในห้องสอบสวน ฉันดูน่าสมเพชเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ร้องไห้เพราะโดนดุ พยายามจะโต้ตอบกลับไป แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
ฉันถูกบังคับให้ยอมรับว่าตัวเองเป็นเพียงเด็กที่ไม่โตเสียที ฉันจมอยู่ในความอับอายและความพ่ายแพ้ที่หมุนวนไปเรื่อยๆ
ใจของฉันกำลังพังทลายลงอย่างช้าๆ
“จบแล้วล่ะ เรามาพักกันสักหน่อยดีกว่า”
เจ้าหน้าที่พูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป
TLN: เหมือนผมอ่านนิยายโคนั—
แปลตามดิบทันละครับ เดี๋ยวจะทยอยลงครับ พอดีครูสั่งงานแล้วปล่อย ผมทำเสร็จเร็วเลยมีเวลา
