—มุมมองของหัวหน้าชมรม ทาจิบานะ—
ทำไม… ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงเป็นแบบนี้?
ทำไมฉันถึงเหมือนถูกต้อนจนมุม?
“อย่าดูถูกผู้ใหญ่” เขาพูดอย่างนั้นเหรอ? ฉันไม่มีทางยอมรับมันเด็ดขาด ถ้าฉันไม่ผ่านสถานการณ์นี้ไปให้ได้ ทุกอย่างคงจบสิ้น…
“ถ้างั้น ขอถามอีกรอบนะ ทาจิบานะซัง คุณเป็นคนวางแผนเรื่องการกลั่นแกล้งและเหตุการณ์โจมตีใช่ไหม? คุณกับคุณคอนโดะคุง ไม่ใช่เหรอ?”
เสียงแหบๆ ของเขาค่อยๆ กดดันฉันทีละน้อย
“ไม่ใช่! ไม่ใช่แน่นอน! ฉันไม่มีทางทำแบบนั้น!”
ฉันปฏิเสธสุดกำลัง แม้ความรู้สึกจะเริ่มปั่นป่วน
“งั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้น ช่วยอธิบายหน่อยว่าทำไมคุณถึงอยู่ที่เกิดเหตุในวันที่อาโอโนะคุงถูกทำร้าย?”
“มันเป็นแค่ความบังเอิญ! ฉันได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเลยเดินไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นแบบคนทั่วไป…”
“แค่เดินไปดูเหรอ? แต่คุณถ่ายรูปไว้ด้วยใช่ไหม? คุณรู้ว่านั่นคือการทะเลาะกันระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้องในชมรม ทำไมถึงไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะเดินหนีไปล่ะ? แปลกนะ”
“ก็แค่ไม่อยากยุ่งกับเรื่องวุ่นวายน่ะค่ะ ส่วนรูปที่ถ่ายก็… มันเป็นการกระทำโดยไม่ทันคิด”
ฉันรู้ดีว่าคำพูดเหล่านี้เป็นข้อแก้ตัวที่ไร้เหตุผล
“โอ้ งั้นคุณแค่หนีเพราะขี้เกียจยุ่ง แต่ก็ยังถ่ายรูปไว้อยู่ดี ฟังดูขัดแย้งกันนิดหน่อยนะ”
“เพราะมันเป็นการกระทำตามสัญชาตญาณค่ะ มนุษย์เรามีความขัดแย้งอยู่ในตัวเองเสมอใช่ไหมคะ?”
“นั่นสินะ มนุษย์เราก็เป็นแบบนั้น”
เขาหัวเราะเบาๆ แต่ฉันรู้สึกได้ว่าความกดดันเริ่มกัดกินฉันทีละน้อย หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบจะระเบิด ผู้ชายคนนี้… อันตรายเกินไป
“แต่นะ ทาจิบานะซัง คุณทำพลาดไปแล้ว แถมเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงเสียด้วย รู้ตัวไหม?”
เขาต้องโกหกแน่ๆ ไม่มีทางที่ฉันจะพลาดอะไรแบบนั้น
“ไม่รู้สิ แต่พวกเราเป็นตำรวจนะ คุณอาจคิดว่าปกปิดได้อย่างแนบเนียน แต่จริงๆ แล้ว รูปถ่ายตอนที่อาโอโนะคุงล้มลงนั่นที่อยู่ในโทรศัพท์ของคุณ ถูกเผยแพร่บน SNS ด้วยนะ”
เขาพูดช้าๆ เหมือนรอให้ฉันตอบโต้
“ภาพนั้นถูกเผยแพร่จากบัญชี SNS ที่ถูกลบไปแล้ว เราตรวจสอบข้อมูลจากแหล่งอื่นจนเจอว่าโพสต์นั้นเขียนว่า ‘ข่าวด่วน: อาโอโนะ เออิจิ ผู้ใช้ความรุนแรงกับแฟน ถูกซ้อมจนเละ’ มันแปลกนะ คุณถึงได้โพสต์แบบนั้น ทั้งๆ ที่ในที่เกิดเหตุคุณเห็นแค่เขาล้มลงเฉยๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันไม่รู้จักบัญชีนั้นเลยค่ะ”
“แน่นอน คุณคงจะพูดแบบนั้นอยู่แล้ว แต่เราตรวจสอบ IP Address ของการโพสต์และสถานที่ล็อกอิน พบว่ามันมาจากใกล้บ้านของคุณนะ ถึงบัญชีจะถูกลบไป แต่ข้อมูลการล็อกอินยังคงอยู่ และทางบริษัทผู้ให้บริการ SNS ก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เราได้ข้อมูลเบื้องต้นแล้ว และกำลังจะกู้ข้อมูลทั้งหมดในเร็วๆ นี้”
เลือดในตัวฉันเย็นเฉียบ ฉันรู้สึกว่าตัวเองถูกต้อนจนมุมไปหมด
“…”
“อีกอย่างนะ มัตสึดะซังบอกว่าพวกเขาคุยกันที่สวนสาธารณะหน้า สถานีใช่ไหม? เราตรวจสอบกล้องวงจรปิดแถวนั้น รวมถึงสอบถามพยานในบริเวณนั้นด้วย การที่แค่เด็กมัธยมจะทำอะไรแบบนี้ได้มันไม่ธรรมดา ต้องมีการวางแผนที่ซับซ้อน และมีขั้นตอนที่เป็นเหตุเป็นผล”
“…”
ฉันเริ่มหวาดกลัว ไม่ใช่แค่เพราะเขารู้เรื่อง แต่เพราะเขาวิเคราะห์ตัวฉันได้อย่างถูกต้องจนไม่น่าเชื่อ
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน แต่ทาจิบานะซังนะ พฤติกรรมของคุณที่ผ่านมาทั้งหมด มันชัดเจนว่าไม่ใช่เรื่องเล็ก คุณไม่มีทางหนีความผิดได้ง่ายๆ และถ้าปล่อยไว้ คุณอาจทำเรื่องที่แย่กว่านี้ในอนาคต ฉันนี่แหละ จะทำให้ทุกความจริงเปิดเผย และเชื่อเถอะว่าฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ”
เขายิ้มบางๆ แล้วเดินออกไป แต่สำหรับฉัน มันคือรอยยิ้มของปีศาจ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ฉันรู้สึกเหมือนจิตใจของฉันแตกสลาย และไม่รู้ว่าฉันต้องเผชิญหน้ากับการสอบสวนที่โหดร้ายแบบนี้อีกกี่ครั้ง
นรก…เริ่มต้นขึ้นแล้ว
