—มุมมองของตำรวจนายหนึ่ง—
ฉันก้าวเข้าไปในห้องสอบสวน ที่นั่นมีเด็กนักเรียนสาวที่ดูเหมือนเป็นตัวอย่างของเด็กดีในตำรา นั่งรออยู่ เธอเป็นคนที่ยากจะเชื่อว่าจะเป็นตัวการสำคัญในคดีอาชญากรรมร้ายแรงได้ เข้าใจล่ะ…ภาพลักษณ์แบบนี้คงช่วยปกปิดความผิดของเธอมาตลอด
ฉันตรวจสอบข้อมูลล่วงหน้ามาแล้วทั้งหมด
การยุยงลูกชายของสมาชิกสภาเมืองคนหนึ่งให้กลั่นแกล้งรุ่นน้อง
การใช้แอปพลิเคชัน SNS ต่างประเทศที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักเพื่อซ่อนร่องรอยของเธอ
และการวางแผนโจมตีเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่มีข้อมูลเกี่ยวกับเธอ โดยใช้สมาชิกทีมฟุตบอลเป็นเครื่องมือ
ถ้านี่เป็นยุคอดีต เธอคงถูกเรียกว่า หญิงงามผู้ทำลายล้างบ้านเมือง
ในฐานะตำรวจที่ทำงานมาเกือบ 30 ปี ฉันยังไม่เคยเห็นนักเรียนมัธยมปลายที่เป็นนักวางแผนระดับนี้มาก่อน ความฉลาดของเธอ หากใช้ในทางที่ถูกคงสร้างคุณประโยชน์ได้มากทีเดียว
ฉันถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว เธอมองฉันอย่างไม่พอใจ ดูเหมือนจิตใจของเธอยังไม่ถูกทำลายโดยสิ้นเชิง วันนี้คงต้องใช้เวลานานหน่อย
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุณทาจิบานะ วันนี้ผมเป็นคนสอบสวนคุณ ผมชื่อฟุรุตะ ได้ยินมาว่าคุณบอกว่าตัวเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ใช่ไหม? ไหนลองเล่าให้ผมฟังละเอียดหน่อยสิ”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พยายามสร้างบรรยากาศที่เอื้อให้เธอยอมเปิดปากพูด
“ฉันบอกหลายครั้งแล้วว่ามันแค่ล้อเล่นค่ะ แต่คุณคอนโดะกลับเชื่อจริงจัง ส่วนเรื่องการใช้ความรุนแรงของทีมฟุตบอล ฉันไม่รู้เรื่องเลย อาจเป็นรุ่นน้องที่วางแผนเองด้วยความกลัว มีหลักฐานอะไรแน่ชัดหรือเปล่าคะ?”
แม้จะพยายามทำตัวเหมือนสัตว์เล็กที่หวาดกลัว แต่คำพูดของเธอกลับดูแข็งกร้าวและแสดงอำนาจในตัวเอง นี่แหละคงเป็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ
ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวชนชั้นสูง คุณแม่เน้นเรื่องการศึกษา คุณพ่อเป็นคนบ้างาน ไม่แปลกเลยที่เธอจะมีแนวคิดแบบชนชั้นสูง
“อย่างนั้นหรือ งั้นขอถามหน่อย ทำไมคุณถึงเลือกใช้แอป SNS ต่างประเทศที่คนไม่ค่อยรู้จักสำหรับติดต่อกับคุณคอนโดะ?”
คนแบบนี้ต้องใช้การพูดคุยแบบเจาะลึกเพื่อดึงความจริงออกมา
“นั่นก็เพราะ…ฉันเคยมีความสัมพันธ์แบบคนคุยกับคอนโดะคุงค่ะ แอปนี้มันช่วยลบข้อความที่น่าอายได้ง่ายเลยสะดวก”
คำตอบของเธอฉลาดทีเดียว
“เข้าใจละ แล้วเรื่องข้าวของส่วนตัวและต้นฉบับนิยายของคุณอาโอโนะ เออิจิ ที่ถูกขโมยไปล่ะ? รุ่นน้องของคุณบอกว่าเธอทำตามคำสั่งของคุณ”
พฤติกรรมของเธอเป็นไปตามคาด ทุกการตอบโต้ดูเหมือนบทละครที่เธอเตรียมมา
“ไม่จริงค่ะ พวกเขาพยายามป้ายความผิดให้ฉันต่างหาก จะมีหลักฐานอะไรที่บอกว่าฉันสั่งพวกเขา?”
“แต่มีพยานหลายคนบอกว่าคุณเป็นคนสั่งการ คนในทีมฟุตบอลหลายคนให้การตรงกัน”
“นั่นมัน…”
แม้จะพยายามฉลาด แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลาย
“อีกอย่าง วันเกิดเหตุที่คุณอาโอโนะคุงถูกทำร้าย คุณก็อยู่ใกล้ที่เกิดเหตุ กล้องวงจรปิดจับภาพคุณได้ ช่างเป็นความบังเอิญที่แปลกเหลือเกิน”
ฉันหัวเราะเล็กน้อยกับความ บังเอิญ ที่เธอพยายามอ้าง
“แต่ว่า…เรื่องของอิเคโนบุซัง…มันคือฝีมือของมัตสึดะซังกับทีมฟุตบอล…”
เธอเริ่มสะดุด
“ใช่เลย มัตสึดะซังร่วมมือกับทีมฟุตบอลจริง แต่เธอให้การว่าได้รับคำสั่งทางวาจาจากคุณ ถึงคำให้การนี้จะไม่ใช่หลักฐานที่ตัดสินโทษคุณได้ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะรู้เรื่องนี้ล่วงหน้า”
ฉันค่อย ๆ กดดัน
“ใช่…มัตสึดะซังอาจพยายามโยนความผิดให้ฉันก็ได้…”
เธอเริ่มพยายามแก้ตัว
“แต่แปลกนะ คุณรู้ได้ยังไงว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้อง? คุณเป็นคนแรกที่เอ่ยชื่อเธอ ทั้งที่ไม่มีใครพูดถึงมาก่อน”
สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดเผือด
“ฉันเห็นในข่าว…”
เธอกำลังขุดหลุมฝังตัวเอง
“แต่ชื่อของเยาวชนไม่ได้ถูกเปิดเผยในข่าวนะ”
“งั้นอาจเป็นข่าวลือใน SNS…”
“แล้วคุณเห็นข่าวลือตอนไหน? ดูเหมือนว่าคุณจะรู้เรื่องก่อนข่าวลือจะแพร่เสียอีก”
เธอนิ่งเงียบ เริ่มพูดพึมพำกับตัวเอง
เธอ ตกหลุมพราง แล้ว
“คุณทาจิบานะ คุณฉลาดมากก็จริง แต่การแก้ตัวลอย ๆ นั้นไม่ช่วยอะไรหรอก ในโลกของผู้ใหญ่ ไม่มีอะไรหวานเหมือนในนิยายหรอก จำไว้”
