—มุมมองของอาโอโนะ เออิจิ—
อิจิโจซังดูเหมือนจะโล่งใจเมื่อกลับมานั่งในรถ เธอจับมือฉันเบา ๆ แล้วผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนล้า ไม่แปลกเลย เธอพยายามอย่างหนักมาโดยตลอด
“ขอบคุณมากครับ คุณอาโอโนะ”
จู่ ๆ คุณคุโรอิ คนขับรถก็พูดขึ้น
“คุณอิจิโจ ไอ เป็นที่รู้จักในโรงเรียนว่าเป็นนางฟ้าหรือไอดอลครับ เธอดูเปราะบาง งดงาม และมีความสง่างามในตัว แต่ภายใต้รูปลักษณ์ที่ดูบอบบางนั้น เธอแบกรับสิ่งที่หนักเกินไปสำหรับใครหลายคนมาตลอด ถ้าเป็นคนธรรมดาคงพังทลายไปนานแล้ว”
มือเล็ก ๆ ของเธอที่ฉันจับอยู่นั้นอบอุ่น
“ทั้งหมดนี้ก็เพราะคุณครับ ตั้งแต่วันที่เธอได้พบคุณ เธอเปลี่ยนไป เธอเริ่มเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา หลังจากที่เคยพยายามแสดงบทบาทของเด็กสาวผู้สมบูรณ์แบบมาตลอด คุณนำตัวตนที่เธอเคยเป็นกลับมา คนรับใช้ที่คอยเฝ้าดูเธออย่างผมเองก็รู้สึกดีใจอย่างยิ่งที่ได้เห็นคุณหนูกลับมาสู่โลกที่มีความสุขอีกครั้ง”
คุณคุโรอิที่ปกติเป็นคนเงียบขรึม กลับพูดถึงความรู้สึกที่มีต่ออิจิโจซังอย่างลึกซึ้ง ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะเฝ้าห่วงใยเธอมากขนาดนี้
“ขอบคุณครับ แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพราะพวกคุณที่อยู่เคียงข้างเธอ คุณแม่ของเธอเองก็เป็นส่วนหนึ่งของความเข้มแข็งที่อิจิโจซังมี เธอเป็นคนที่อ่อนโยนเพราะได้รับการสนับสนุนจากทุกคน และนั่นทำให้เธอช่วยเหลือผมที่เคยจมอยู่ในความมืดได้”
ฉันพูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ผมขอโทษที่พูดเหมือนเป็นผู้ใหญ่ ทั้งที่ยังเป็นแค่นักเรียนมัธยมปลาย”
“ไม่เลยครับ คุณอาโอโนะ คุณทำในสิ่งที่พวกเราในฐานะผู้ใหญ่ไม่สามารถทำได้ ผมฝากคุณดูแลคุณหนูด้วยนะครับ”
หลังจากนั้น คุณคุโรอิก็กลับไปเงียบเหมือนเดิม ขณะที่มือของอิจิโจซังก็ยังจับมือฉันไว้แน่น น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากดวงตาที่หลับสนิท
เธอได้ยินสินะ
แต่ฉันไม่พูดอะไร แค่จับมือของเธอไว้แน่นขึ้น เพื่อให้มือของเธอไม่เย็นไป
—————
—มุมมองของอิจิโจ ไอ—
ฉันหลับไปทั้งที่ยังได้ยินบทสนทนาของรุ่นพี่กับคุณคุโรอิ
ฉันเผลอได้ยินสิ่งที่ไม่ควรได้ยิน คุณคุโรอิพูดสิ่งนั้นเพราะคิดว่าฉันหลับอยู่ ฉันไม่ควรได้ยิน
ฉันจึงพยายามหลับตาแน่น ๆ
คำพูดที่ได้ยินเต็มไปด้วยความห่วงใยของทั้งสอง
คุณคุโรอิเป็นคนที่ช่วยฉันไว้เสมอในวันที่ฉันพังทลาย แม้ฉันจะรู้สึกขอบคุณเขาอยู่เสมอ แต่ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าฉันทำพลาดไปในวันนั้นบนดาดฟ้า อะไรจะเกิดขึ้นกับเขา
ฉันคิดว่าตัวเองมันโง่เขลาที่เคยทำให้คนรอบข้างเจ็บปวด
“ขอบคุณนะคะ รุ่นพี่…ที่เจอฉันในวันนั้น”
ฉันบีบมือเขาแน่นขึ้นเล็กน้อย รุ่นพี่เข้าใจและตอบกลับด้วยการจับมือฉันแน่นขึ้น
“แบบนี้เรียกว่าความสุขได้หรือเปล่านะ?”
ความอบอุ่นจากมือของเขาส่งผ่านมาถึงฉัน
ฉันหลับตาลงอย่างสงบและพบกับการหลับฝันดีครั้งแรกในรอบหลายปี
——————————
—มุมมองของอามาดะ มิยูกิ—
แม้จะไม่ได้ทำอะไร ความหิวก็ยังคงมาเยือน
ในตู้เย็นไม่มีอะไรเหลือ ฉันจึงต้องลากตัวเองไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตหน้าโรงเรียน ซื้อข้าวปั้นและขนมปังที่พอจะให้พลังงานได้
“ฉันมีชีวิตอยู่ทำไมกัน?”
ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวขณะที่ฉันเดินช้า ๆ เหมือนซอมบี้
ขณะที่เดินผ่านถนนสายหนึ่ง รถยนต์คันหรูสีดำจอดอยู่ และฉันเห็นคนที่รู้จักดีเดินออกมา
“เออิจิ?”
เหมือนฉันกำลังเห็นภาพหลอน เขาดูมีความสุข และใช่…อิจิโจ ไอ ก็อยู่ข้างเขา ฉันตัวสั่นจนหยุดไม่ได้
“ทำไมฉันถึงไม่ได้อยู่ข้างเออิจิ?”
“ทำไมรอยยิ้มของเขาถึงไม่ใช่ของฉัน?”
ทั้งสองจับมือกัน เดินไปด้วยกันอย่างมีความสุข
ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอ่ยทักพวกเขา ภาพนั้นเหมือนเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ฉันไม่มีสิทธิ์ล่วงล้ำ
“ฉันทรยศเขาเองแท้ ๆ”
“เออิจิแค่กำลังใช้ชีวิตกับคนรักใหม่ มันเป็นเพียงความสุขธรรมดาของเขาเอง”
แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกสิ้นหวังและสูญเสียขนาดนี้?
อีกเสียงหนึ่งในหัวของฉันตอกย้ำความจริง
“เธอแยกทางกับเออิจิเองไม่ใช่เหรอ? นั่นทำให้เขาและเธอมีความสุขได้ เธอไม่มีสิทธิ์จะรู้สึกแบบนี้”
ฉันหันหลังเดินหนีจากที่นั่น ราวกับกำลังหลบหนีจากตัวเอง
