—มุมมองของอิจิโจ ไอ—
ฉันรู้สึกไม่สบายใจมาตลอด
มันเป็นเพราะฉันต้องโกหกรุ่นพี่มาตลอด
เรื่องที่ฉันไม่บอกชื่อจริงของตัวเอง ที่ควรจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด
และ…
ถึงจะมั่นใจว่าเขาจะยอมรับตัวตนของฉันได้ แต่ฉันก็ยังกลัว
การพูดถึงเรื่องของแม่ก็ยิ่งทำให้ฉันกลัว
หลังจากที่แม่จากไป แม้แต่พ่อแท้ ๆ ของฉันก็ยังถอยห่างออกไปจากฉัน
ฉันกลัวว่ารุ่นพี่จะกลายเป็นอีกคนที่ทำแบบนั้น
—————
หลังจากแม่เสียชีวิต พ่อก็แทบไม่กลับบ้านอีกเลย
เขาส่งข่าวมาผ่านเลขาว่าเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ฉันควรย้ายไปเรียนที่โรงเรียนอื่น และใช้ “อิจิโจ” ซึ่งเป็นนามสกุลเดิมของแม่แทน
คำสั่งสำคัญขนาดนี้ แต่เขาเลือกจะไม่พูดเอง
มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเขาพูดว่า “เธอเป็นลูกที่ฉันไม่ต้องการ”
ความอบอุ่นในครอบครัวหายไปหมดสิ้น ราวกับมันไม่เคยมีอยู่เลย
ฉันตอบเลขาว่า “เข้าใจแล้ว” จากนั้นก็ย้ายออกจากโรงเรียนเอกชนในโตเกียว ไปอยู่โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งในชิบะ
เริ่มต้นใช้ชีวิตลำพัง
—————
ฉันหวังว่าการเปลี่ยนแปลงนี้อาจช่วยให้ชีวิตดีขึ้นบ้าง
ชิบะเป็นที่ที่พ่อกับแม่เกิดและเติบโต
บางที…ฉันอาจได้พบความหวังที่นี่
แต่ความจริงมันโหดร้าย
“ไม่ว่าไปที่ไหน คนก็สนใจแต่หน้าตาของฉัน หรือบ้านที่ร่ำรวยของฉัน”
มันน่าเบื่อหน่าย
การกลายเป็นเป้าสายตา มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด
ทุกคนพากันเข้าหาฉันเพียงเพราะภาพลักษณ์ โดยไม่ได้พยายามจะเข้าใจตัวตนที่แท้จริง
ความไม่ไว้วางใจที่เริ่มต้นจากการถูกกลั่นแกล้งในอดีต กลับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
—————
ถึงจะย้ายโรงเรียน แต่ในห้องเรียน ฉันก็ไม่ได้อะไรใหม่
การเรียนก็เป็นเพียงการทบทวนสิ่งที่ฉันรู้แล้ว
สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกสงบคือเวลาอยู่คนเดียวที่บ้าน
อ่านหนังสือ ดูหนัง หรือแค่ปล่อยให้วันผ่านไป
—————
ฉันได้เจอกับรุ่นพี่ครั้งแรกในฤดูร้อนปีนั้น
ฤดูร้อนที่ปกติจะเต็มไปด้วยความทรงจำอันแสนสุข แต่ปีนั้นกลับแตกต่าง
แม่เคยพาครอบครัวไปเที่ยวในช่วงฤดูร้อน แต่หลังจากเธอจากไป ฉันอยู่เพียงลำพัง
หวังลึก ๆ ว่าพ่อจะติดต่อมา แต่โทรศัพท์ก็นิ่งเงียบ
ฉันรู้ตัวว่ากำลังพยายามต่อสู้กับความสิ้นหวัง
และในที่สุด…
ฉันคิดว่าคงไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว
—————
ในช่วงเวลานั้น ฉันได้ยินเรื่องของรุ่นพี่อาโอโนะ เออิจิ
มีข่าวลือว่าเขาทำร้ายผู้หญิงที่เขาคบหา แต่ฉันสังเกตเห็นว่าหลักฐานทั้งหมดนั้นดูคลุมเครือ
ไม่มีอะไรยืนยันได้จริง ๆ
สิ่งนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าสังคมเต็มไปด้วยความโหดร้าย
คนเราชอบสร้างข่าวลือเพื่อทำลายคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล
ฉันเริ่มตัดสินใจทำในสิ่งที่คิดว่าเป็นทางออก
—————
ฉันเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงเรียน
ประตูถูกล็อกแต่ฉันรู้วิธีเปิด เพราะฉันเคยขึ้นไปคนเดียวเวลาที่อยากหลบหนีจากทุกอย่าง
ณ ตอนนั้น ฉันคิดว่า ถ้าจบชีวิตลงที่นี่ ฉันก็จะได้พบแม่อีกครั้ง
—————
แต่แทนที่จะพบกับความสิ้นหวัง ฉันกลับพบแสงแห่งความหวัง
—————
หลังจากฉันเล่าทุกอย่างให้รุ่นพี่ฟัง น้ำตาของเขาก็ไหลออกมา
“รุ่นพี่? ทำไมคุณถึงร้องไห้ล่ะคะ?”
ทั้งที่ฉันรู้อยู่แล้ว แต่ฉันถามไป เพื่อจะได้ยืนยันในความรู้สึกของเขา
“ใครจะไม่โกรธล่ะ เมื่อรู้ว่าคนสำคัญของตัวเองถูกปฏิบัติแบบนั้น”
เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ
หัวใจของฉันเบาโหวงอย่างประหลาด ความกลัวหายไปหมด
—————
“…ใจดีจังเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“แต่ฉันมีเรื่องต้องขอโทษรุ่นพี่ ฉันไม่ได้ชื่ออิจิโจ ไอหรอกค่ะ จริงๆ นามสกุลนี้เป็นของแม่”
—————
รุ่นพี่พยักหน้า พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะไม่ว่ายังไง คนที่ฉันชอบก็ยังเป็นเธออยู่ดี”
เขายิ้มอย่างอบอุ่น
คำพูดของเขาทำให้ฉันยิ้มทั้งน้ำตา
—————
ฉันขอให้เขาเรียกชื่อจริงของฉันตั้งแต่วันนี้
“ช่วยเรียกฉันว่า ไอ ได้ไหมคะ? ฉันอยากเป็นตัวของตัวเองจริง ๆ ค่ะ”
เขาพยักหน้ารับ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไอจัง”
—————
น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้ม
ฉันกอดเขาแน่น พร้อมกับรู้ว่าในที่สุด ฉันได้พบคนที่ฉันรอคอยมาตลอด
“แม่คะ…หนูเจอคนสำคัญของหนูแล้วค่ะ”
และฉันสัญญากับตัวเองว่าจะพาเขาไปแนะนำให้แม่ได้รู้จักในสักวันหนึ่ง(TLN:ซึ้งนะ แต่แปลกๆ?)
