เธอเริ่มพูดถึงเรื่องราวของตัวเองอย่างช้าๆ
“พ่อแม่ของฉันแต่งงานกันด้วยเหตุผลทางการเมือง พ่อมาจากตระกูลเศรษฐีใหม่ที่มีอิทธิพล ส่วนแม่มาจากตระกูลผู้ดีที่มีชื่อเสียง การแต่งงานของทั้งคู่เป็นการรวมผลประโยชน์ระหว่างตระกูล แต่จริงๆ แล้ว ทั้งคู่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก แม่เคยเล่าว่า พวกเขาน่าจะเป็นรักแรกของกันและกัน เพราะฉะนั้น แม้จะเป็นการแต่งงานที่มีเหตุผลทางการเมือง แต่ทั้งคู่ก็มีความสุข พอแม่พูดถึงพ่อทีไร แม่จะดูเหมือนหญิงสาวที่กำลังตกหลุมรักเสมอ”
เธอเล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง แต่ซ่อนความรู้สึกหลากหลายไว้
“ฉันเติบโตขึ้นมาโดยได้รับความรักจากทั้งสองคน เรื่องนี้ฉันไม่อาจปฏิเสธได้ ก่อนหน้านี้ฉันเคยเล่าแล้วใช่ไหมว่าฉันเคยเรียนในโรงเรียนชื่อดังในโตเกียว ฉันพยายามทั้งเรียนและกีฬา พอฉันทำได้ดี ทั้งสองคนก็จะชมเชย แม้ว่าพ่อจะยุ่งกับงานจนไม่ค่อยได้อยู่บ้าน แต่พ่อก็เป็นคนอ่อนโยนที่พยายามหาเวลามาอยู่กับครอบครัว”
มันฟังดูเหมือนครอบครัวชนชั้นสูงที่มีความสุข
ฉันไม่ค่อยเข้าใจนักเรื่องเศรษฐีหรือผู้ดี เพราะมันเหมือนเรื่องที่พบในนิยายมากกว่า แต่จากคำพูดของเธอ ฉันรู้ว่าความสุขของครอบครัวนั้นต้องถูกทำลายเพราะเหตุการณ์บางอย่าง และมันคงเป็นเหตุการณ์ที่โหดร้ายมาก
“แต่วันเวลาแห่งความสุขนั้นก็จบลงเมื่อสองปีก่อน… โดยไม่มีวี่แววอะไรเลย… มันเกิดขึ้นกะทันหัน”
น้ำเสียงของเธอเริ่มหนักอึ้งขึ้น
“อิจิโจซัง ถ้ามันลำบากเกินไป ไม่ต้องเล่าก็ได้นะ”
ฉันเอ่ยออกไปเพราะอดทนดูเธอที่ดูเจ็บปวดไม่ได้
“ขอบคุณนะ อีกไม่นานเราจะถึงจุดหมายแล้ว ฉันจะเล่าต่อระหว่างเดิน น่าจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น”
ดูเหมือนเธอจะฝืนตัวเองอยู่ รถจอดใกล้ชายทะเล ฉันลงจากรถก่อนเธอแล้วยื่นมือให้
ใบหน้าของเธอดูซีดจนน่าตกใจ ทั้งที่ผิวเธอขาวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนคนป่วย
“ขอบคุณค่ะ”
เธอจับมือฉันเบาๆ
“อีกไกลไหม”
ฉันถามเพราะไม่อยากให้เธอฝืน
“อีกประมาณสิบนาที เดินขึ้นเนินตรงนั้นก็ถึงแล้วค่ะ”
“ถ้ารู้สึกไม่ไหวก็บอกนะ”
ฉันพูดออกไปโดยตั้งใจจะให้เธอรู้ว่า หากจำเป็น ฉันจะช่วยพาเธอไปเอง เธอยิ้มน้อยๆ เหมือนเข้าใจสิ่งที่ฉันจะสื่อ
“ค่ะ ฉันจะพึ่งพารุ่นพี่นะคะ”
เราเริ่มเดินอย่างช้าๆ ฉันพยายามปรับจังหวะการเดินให้ช้าลงเพื่อเธอ
“ฤดูร้อนเมื่อสองปีก่อน ฉันกับแม่ประสบอุบัติเหตุ รถที่เรานั่งอยู่ประสบเหตุการณ์อุโมงค์ถล่ม คุณคงเคยเห็นข่าวนั้นใช่ไหม”
“…ใช่”
ฉันจำข่าวนั้นได้ มันเป็นเหตุการณ์ใหญ่ มีผู้เสียชีวิตหลายราย พ่อฉันเคยเล่าว่า คนรู้จักของเขาก็อยู่ในเหตุการณ์นั้น
“ในตอนที่อยู่ในรถ ฉันเหมือนถูกอะไรบางอย่างเหวี่ยงออกไป ฉันอาจหมดสติไปชั่วขณะ ความทรงจำช่วงนั้นค่อนข้างคลุมเครือ แต่คิดว่าแม่คงปกป้องฉันไว้ ตอนที่ลืมตาขึ้น ฉันอยู่ในอ้อมกอดของแม่ แม่ถามฉันว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
เธอเล่าด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
“ตอนแรกฉันโล่งใจ แต่ความโล่งใจนั้นก็กลายเป็นความเสียใจทันที เพราะขาของแม่ติดอยู่ใต้เศษซากและมีเลือดไหลออกมาเยอะมาก…”
คำพูดของเธอทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดแทน
“ฉันร้องขอความช่วยเหลือ แม่คงรู้ตัวอยู่แล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม้ว่าเธอจะเจ็บปวดที่สุด แต่เธอก็พยายามพูดปลอบฉัน เธอบอกว่าไม่เป็นไร แต่น้ำเสียงเธอกลับอ่อนแรงลงเรื่อยๆ มือของแม่ที่ฉันจับไว้เริ่มเย็นลง”
เธอหยุดเดิน
“…กลับกันเถอะ” ฉันพยายามพูดเพราะไม่อยากให้เธอฝืนต่อ
แต่ก่อนที่ฉันจะพูดจบ เธอกลับเข้ามากอดฉัน เธอซบหน้าลงที่ไหล่ของฉันและร้องไห้ออกมา
“ขอโทษนะ ขอเวลาแค่นิดเดียว”
ความรู้สึกหนักอึ้งของเธอส่งมาถึงฉัน
“ไม่เป็นไร ลองหายใจลึกๆ ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ”
ฉันรอจนเธอสงบลง
