—มุมมองของอิจิโจ ไอ—
หลังจากแยกกับรุ่นพี่ ฉันก็เดินไปที่ห้องเรียน เมื่อวานฉันแอบออกจากห้องเรียนและโดดเรียนไปโดยไม่มีใครรู้ เพื่อนร่วมชั้นจึงมองมาที่ฉันด้วยความสงสัย แต่ฉันได้บอกกับครูประจำชั้นไปล่วงหน้าแล้วว่ารู้สึกไม่สบายและขอหยุดเรียน ดังนั้นมันจึงน่าจะถูกบันทึกว่าเป็นการลาออกจากโรงเรียนเพราะเหตุผลทางสุขภาพ(TLN: หรือลาป่วยนั่นแหละ)
“อิจิโจซัง ได้ยินมาว่าเธอไม่สบาย เป็นอะไรหรือเปล่า?”
หัวหน้าห้องถามด้วยความเป็นห่วง ท่าทางของเธอทำให้ฉันรู้สึกถึงความอุ่นใจ
“ฉันดีขึ้นแล้ว เมื่อวานได้พักผ่อน เลยหายดีแล้ว ดูเหมือนจะเพลียจากความร้อนเล็กน้อยน่ะ” ฉันตอบกลับอย่างสบายๆ
“เข้าใจแล้ว ตอนนี้อากาศยังร้อนอยู่ ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง”
นี่คือหน้ากากที่ฉันใช้ในห้องเรียน ฉันทำตัวเป็นมิตรกับทุกคน แต่เว้นระยะห่างเล็กน้อยแบบนี้ จะได้ไม่โดดเดี่ยวหรือทำให้ใครเข้าใจผิดไปเอง
การที่มีรูปลักษณ์ที่ดีก็เป็นเหมือนดาบสองคมในสถานที่ปิดอย่างโรงเรียน เพราะอาจทำให้เกิดปัญหาเกี่ยวกับความรักได้ง่ายและมักทำให้คนอิจฉา ดังนั้นฉันพยายามไม่สร้างศัตรู แต่ก็ไม่เข้าไปเกี่ยวข้องลึกเกินไป
ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่ยุ่งยากจริงๆ แม้ว่าอยากจะพึ่งพาใครสักคน แต่ก็พึ่งพาไม่ได้ ทำให้ต้องกดดันตัวเองเหมือนเมื่อวาน
ฉันรู้สึกท้อแท้ที่ต้องทนกับความขัดแย้งในตัวเอง แล้วยังต้องแสดงเป็น “อิจิโจ ไอ” ที่ทุกคนคาดหวังอีก ไม่มีใครเลยที่มองเห็นตัวตนที่แท้จริงของฉัน ไม่ว่าจะเป็นครู เพื่อน คนรับใช้ หรือแม้แต่พ่อแม่ของฉันเอง
เพราะแบบนั้น รุ่นพี่ที่ฉันเพิ่งพบเมื่อวานและกลายเป็นเพื่อนสนิทได้อย่างรวดเร็วจึงเป็นเหมือนจุดเปลี่ยนในชีวิตฉัน
เขาเป็นคนที่ฉันสามารถเปิดเผยทั้งตัวตนที่น่าอาย ความเป็นตัวเอง และแม้แต่ตัวตนที่แท้จริงที่ฉันเองยังไม่เคยรู้
“(ตัวตนที่แท้จริงของฉัน มันก็มีรอยยิ้มแบบนี้ด้วยสินะ)” ฉันคิดในใจ
แปลกดีนะ เวลาที่อยู่กับเขา ฉันไม่รู้สึกอึดอัด เขาคงคิดว่าฉันปกป้องเขาจากทุกคน แต่ที่จริงแล้วเป็นเขาที่ปกป้องใจฉันไว้ต่างหาก ฉันจึงรู้สึกอยากใช้เวลากับเขาให้นานขึ้นอีกสักนิด
ผู้หญิงก็คงตกหลุมรักแบบนี้สินะ ถึงฉันอาจจะเป็นกรณีพิเศษหน่อยก็เถอะ…
“อิจิโจซัง ขอโทษนะ ขอถามอีกเรื่องได้ไหม?” หัวหน้าห้องถามฉันอีกครั้ง
“มีอะไรหรือ?”
“เอ่อ…ขอโทษนะ ฉันเห็นเข้า…”
“เห็นอะไรเหรอ?”
ฉันถามเพื่อยืนยัน แม้ว่าจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าเป็นเรื่องแบบนี้จึงไม่รู้สึกตื่นตกใจนัก
“คือ…เช้านี้ ฉันเห็นอิจิโจซังเดินมากับรุ่นพี่ที่เป็นข่าวน่ะ”
อย่างที่คิดไว้เลย
“อ๋อ รุ่นพี่อาโอโนะใช่ไหม?” ฉันพูดชื่อของเขาออกไปเสียงดัง ให้เพื่อนๆ ในห้องได้ยิน
แน่นอนว่า พอทุกคนได้ยินชื่อนั้นก็เริ่มพูดคุยกันเสียงดัง
——————————
“ทำไมอิจิโจซังถึง…”
“อาโอโนะน่ะหรอ? คนที่มีข่าวเรื่องใช้ความรุนแรงนั่นน่ะนะ?”
“เป็นไปไม่ได้หรอก น่าจะมีการเข้าใจผิดกันแน่ๆ”
——————————
“ใช่” หัวหน้าห้องดูจะรู้สึกผิดเล็กน้อย คงตั้งใจจะถามฉันแบบเงียบๆ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น และไม่ให้ฉันต้องเดือดร้อน แต่กลับกลายเป็นว่าเรื่องนี้ดึงความสนใจของคนทั้งห้อง
“ใช่แล้ว ฉันไปที่บ้านของรุ่นพี่แล้วเราเดินมาโรงเรียนด้วยกันน่ะ” ฉันพูดอย่างชัดเจนเพื่อให้ทุกคนในห้องได้ยิน หวังว่าจะเป็นการป้องกันตัวเองด้วยเช่นกัน
“มาจากบ้านเดียวกันเลยเหรอ!? อิจิโจซังสนิทกับรุ่นพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ??”
“ใช่ค่ะ ถึงขนาดที่แม่ของเขาชวนฉันไปทานข้าวด้วยกันเลยล่ะ”
เพื่อนร่วมชั้นที่ไม่เคยได้ยินข่าวแบบนี้จากฉันมาก่อนก็ตกใจและเริ่มกระซิบกระซาบกันใหญ่
ในทางหนึ่ง การบอกออกไปว่าได้รับการยอมรับจากทางบ้านก็คงเพราะความรู้สึกหวงเล็กน้อยที่ฉันมีต่อเขา แต่มันก็ไม่ใช่คำโกหกเสียทีเดียว
“นี่ เธอรู้เรื่องข่าวลือของอาโอโนะไหม!? ที่ว่าเขาไม่ใช่คนดีน่ะ!” มาเอฮิระ หนึ่งในสมาชิกชมรมฟุตบอล เข้ามาร่วมวงสนทนาอย่างกระตือรือร้น เขาเป็นเด็กชายที่ค่อนข้างทะลึ่งอยู่นิดหน่อย คงอดไม่ได้ที่จะเข้ามาแสดงความคิดเห็น
“อืม รู้สิ” ฉันยอมรับไปตรงๆ
“ถ้างั้นทำไมถึง…เขาไม่เหมาะสมกับอิจิโจซังเลยนี่…”
ฉันจ้องมองเขาด้วยสายตาที่แสดงถึงความไม่พอใจเล็กน้อย ซึ่งปกติฉันไม่ทำแบบนี้มาก่อน
“นี่ มาเอฮิระ เธอเคยคุยกับรุ่นพี่อาโอโนะหรือเปล่า?”
“ไม่เคย…”
“แล้วเคยเห็นเรื่องที่เป็นข่าวด้วยตาของตัวเองไหม?”
“…ไม่เคย”
ฉันถามอย่างต่อเนื่องจนเขารู้สึกเหมือนถูกกดดัน เพื่อนร่วมชั้นที่เคยซุบซิบกันก็เงียบไป เหมือนบรรยากาศงานศพ
“รุ่นพี่ไม่ใช่คนอย่างที่ข่าวลือว่าไว้หรอก ฉันรู้ดี เพราะฉันเป็นเพื่อนสนิทของเขา เขาเป็นคนที่ช่วยเหลือฉัน ดังนั้นขอให้เลิกพูดเรื่องที่ไร้ความรับผิดชอบเถอะนะ”
แม้ว่าจะอยากบอกอย่างตรงไปตรงมา แต่ถ้ากดดันเกินไปอาจส่งผลเสีย ฉันจึงใช้คำพูดนุ่มนวลเพื่ออธิบาย
“อืม ขอโทษนะ ฉันพูดเรื่องไร้สาระโดยไม่รู้เรื่องจริงเลย ขอโทษด้วย” มาเอฮิระขอโทษอย่างคาดไม่ถึง แม้ว่าเขาจะดูเจ้าชู้ไปบ้าง แต่ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนดี ฉันจึงรู้สึกโล่งใจ
“ไม่เป็นไร ฉันเองก็ขอโทษที่พูดแรงไปหน่อย”
ฉันยิ้มแบบที่ใช้กับคนอื่นเพื่อทำให้เรื่องจบลง
“ขอโทษนะ ที่ฉันพูดเรื่องแปลกๆ ขึ้นมา” หัวหน้าห้องเองก็ขอโทษ
“ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังอะไรด้วยซ้ำ”
แต่ความรู้สึกผิดก็ยังมีเล็กน้อย เพราะฉันดึงเธอเข้ามาในแผนการเล็กๆ ของฉัน
แม้ว่ารุ่นพี่จะถูกใส่ร้ายแม้เขาจะเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่การล้างภาพลักษณ์แย่ๆ ออกไปนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และข่าวลือจะกลายเป็นภาระในอนาคต ซึ่งฉันไม่อยากเห็นเขาต้องเจ็บปวดแบบนั้น
ดังนั้น ฉันจะพยายามเปลี่ยนข่าวลือแย่ๆ ให้กลายเป็นข่าวดีเพื่อเขา
ถ้าหากเป็นเรื่องที่ฉันสามารถทำเพื่อรุ่นพี่ได้ ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ฉันตัดสินใจแน่วแน่
TLN: แค่คุยกันวันเดียวเป็นเพื่อนสนิทกัน ผมกับเพื่อนในห้องบางคนอยู่ด้วยกันมา 3 ปียังไม่สนิทขนาดนี้????
