หลังจากเดินออกจากสวน เราสองคนมุ่งหน้าไปยังคาเฟ่ที่จองไว้
อากาศยังคงร้อนจัด ทำให้ฉันรู้สึกกระหายน้ำจนแทบไม่ไหว
“เลือกยากจังค่ะ เมนูดูน่าทานไปหมด”
อิจิโจซังดูครุ่นคิดพลางเปิดเมนูไปมาอย่างจริงจัง
“ที่นี่พาสต้าดังใช่ไหม?”
“ค่ะ เมนูยอดนิยมคือคาร์โบนาร่า แต่เมนูลับที่เป็นนโปลิตันก็มีชื่อเสียงเหมือนกันค่ะ เขาบอกว่าให้บรรยากาศแบบย้อนยุคเก่าแก่”
“ฟังดูน่าอร่อยนะ”
ฉันอดนึกถึงเมนู “นโปลิตันสูตรโบราณ” ของร้านอาหารที่บ้านไม่ได้ คนญี่ปุ่นชอบนโปลิตันแบบดั้งเดิมจริง ๆ ฉันคิดเล่น ๆ ในใจ
“เอาเป็นว่าฉันจะเลือกคาร์โบนาร่าค่ะ!”
“ถ้างั้น ฉันจะเอานโปลิตัน”
ทันทีที่พูดจบ เธอก็มองฉันด้วยสายตาสงสัย
“จริงเหรอคะ?”
ท่าทางแบบนั้นดูน่ารัก ต่างจากบุคลิกปกติของเธอจนฉันอดยิ้มไม่ได้
“ใช่ ฉันชอบนโปลิตัน แล้วถ้าเป็นเมนูลับของร้านดังแบบนี้ก็น่าสนใจ ถือเป็นการเรียนรู้สำหรับร้านที่บ้านด้วย”
“รุ่นพี่จะสั่งแบบนั้นเพื่อให้ฉันได้ลองชิมทั้งสองอย่างใช่ไหมล่ะคะ?”
โดนจับได้เต็ม ๆ ฉันพยายามตอบกลับแบบไม่ให้โป๊ะแตก
“ไม่ใช่สักหน่อย”
แต่คำพูดที่ออกมาก็ดูไม่น่าเชื่อเอาเสียเลย
“เฮ้อ… เวลารุ่นพี่อยากกินอะไรจริง ๆ ก็เลือกตามใจตัวเองบ้างเถอะค่ะ ถึงจะดีใจที่รุ่นพี่ใจดีแบบนี้ก็เถอะ…”
“ขอบคุณนะ แต่คราวนี้ฉันก็อยากลองทั้งสองเมนูเหมือนกัน งั้นแชร์กันเถอะ”
“คนที่ต้องขอบคุณควรเป็นฉันมากกว่าสิ”
เธอยิ้มออกมาอย่างร่าเริง รอยยิ้มของเธอดูสดใสขึ้นมาก เราเริ่มพูดคุยเล่นกันอย่างเป็นธรรมชาติ แบบที่เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนยังแทบไม่เคยเกิดขึ้น
—————
“นโปลิตันอร่อยมากเลยค่ะ”
หลังมื้ออาหาร เธอยิ้มอย่างพอใจขณะดื่มชาร้อน
“คาร์โบนาร่าก็อร่อยเหมือนกัน”
ฉันพูดพลางดื่มชาแอปเปิ้ลเย็นจนหมด
การใช้เวลาร่วมกันแบบนี้เริ่มกลายเป็นสิ่งปกติสำหรับพวกเรา
เธอวางถ้วยชาลงแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังเล็กน้อย “รุ่นพี่คะ หลังจากนี้พอจะมีเวลาบ้างไหม? ฉันอยากพารุ่นพี่ไปที่หนึ่งค่ะ”
ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว ฉันจึงตอบสั้น ๆ
“ได้สิ ไปกันเถอะ”
คำตอบง่าย ๆ แต่ดูเหมือนจะเพียงพอสำหรับเธอ
“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวพลางหยิบมือถือขึ้นมาติดต่อใครบางคน น่าจะเป็นการเรียกรถ
—————
เรามุ่งหน้าไปยังที่จอดรถใกล้คาเฟ่ ที่นั่นมีรถยนต์หรูสีดำจอดอยู่ รถคันนี้ให้ความรู้สึกน่าเกรงขามจนคนทั่วไปคงไม่กล้าเข้าใกล้ แต่เธอกลับขึ้นรถไปอย่างสงบนิ่ง
“รุ่นพี่เชิญค่ะ”
เธอเชิญฉันขึ้นไปนั่งเบาะหลัง ฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่ก็ทำตาม
รถเริ่มเคลื่อนตัวออกไป
“น่าจะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงค่ะ รุ่นพี่พักผ่อนตามสบายได้นะคะ”
เธอพูดเหมือนจะให้ฉันผ่อนคลาย แต่บรรยากาศแบบนี้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายยากจริง ๆ
“ขอโทษนะคะที่ทำให้การเดินทางดูเป็นทางการขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก การเดินทางแบบนี้สบายกว่าไปเองเยอะเลย”
ฉันพูดทีเล่นทีจริง เธอยิ้มออกมา
“รุ่นพี่นี่ใจกว้างกว่าที่คิดนะคะ”
เธอเริ่มกลับมาดูเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
“แต่พออยู่กับรุ่นพี่แล้ว ฉันกลับเป็นตัวเองมากเกินไป ทั้งที่คนรอบตัวคาดหวังให้ฉันเป็นอิจิโจ ไอที่เข้มแข็ง นี่มันวันหยุดเดทของเราแท้ ๆ ฉันขอโทษนะคะ…”
“ไม่เป็นไรเลย ฉันอยากรู้จักเธอให้มากขึ้นต่างหาก ขอบคุณที่เล่าให้ฟัง”
เธอหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าเบา ๆ
หลังจากนั้น ความเงียบเข้ามาแทนที่ ขณะที่รถเข้าสู่ทางอุโมงค์ใต้ทะเล ความมืดทำให้ฉันมองสีหน้าของเธอไม่ออก
ไม่นาน รถพ้นอุโมงค์ออกมาบนสะพานกลางทะเล แสงสว่างกลับคืนมา เธอหันหน้ามาทางฉันด้วยแววตาจริงจัง
“อีกไม่นานก็ถึงแล้วค่ะ รุ่นพี่ช่วยฟังเรื่องของครอบครัวฉันได้ไหม?”
TLN: ปล่อยค้างครับ เจอกันตอนเย็น…..หยอกเล่นนะ
