— มุมมองของอิเคโนบุ เอริ —
ทำไมกันนะ… ทำไมมันถึงไม่เป็นไปตามที่คาดหวังเลย?
ฉันอยากตาย แต่กลับต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปในสภาพที่ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย
เมื่อครู่นี้ ฉันถูกชายกลุ่มหนึ่งล้อมไว้ จากคำพูดและท่าทางของพวกเขา ทำให้รู้ได้ทันทีว่าพวกนั้นมาจากชมรมฟุตบอล ทุกอย่างน่าจะดำเนินไปได้อย่างราบรื่น ฉันตั้งใจจะลากพวกเขาลงสู่ขุมนรกไปด้วยกัน และหลังจากนั้นแค่ทนรับความเจ็บปวดจากร่างกายเล็กน้อยก็พอ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันยอมรับว่าเป็นบทลงโทษของตัวเองแล้ว
แต่…
เสียงของใครบางคนที่ตะโกนขึ้นว่า “หยุดอยู่ตรงนั้น!” ทำให้ตำรวจกลุ่มใหญ่กรูกันเข้ามา ชมรมฟุตบอลที่ดูเหมือนจะแข็งแกร่ง แต่กลับไม่มีทางต่อกรกับตำรวจได้ พวกเขาถูกจับไปหมด และฉันก็ถูกช่วยเหลือมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ
ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องสอบสวนของสถานีตำรวจ
แม้จะเป็นเพียงการสอบสวนเบื้องต้นในฐานะผู้เสียหาย แต่กลับมีคนมากมายที่แสดงความห่วงใยฉัน ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น? ฉันไม่มีคุณค่าพอที่จะได้รับความเห็นใจแบบนี้ พวกในชมรมฟุตบอลก็เหมือนกัน พวกเขาไม่ควรสร้างเรื่องแบบนี้ขึ้นมา ถ้าไม่มีเรื่องนี้ หลายคนคงจบแค่การพักการเรียนหรือถูกภาคทัณฑ์ แต่พวกเขากลับทำลายเส้นทางชีวิตตัวเองอย่างสิ้นเชิง
มันเหมือนกับฉันเลยใช่ไหม? ฉันก็เคยถูกใครบางคนชักใยจนสูญเสียทุกอย่างไปเหมือนกัน
…ช่างโง่เขลาอะไรอย่างนี้
——————————
ตอนนี้ตำรวจบอกว่าจะมีเจ้าหน้าที่ดูแลความปลอดภัยให้ฉันในช่วงนี้ ซึ่งก็หมายความว่าฉันไม่สามารถทำเรื่องโง่ ๆ อีกต่อไป ความสิ้นหวังจากการต้องมีชีวิตต่อไปด้วยร่างกายที่ไร้คุณค่าเหมือนอยู่ในนรกทั้งเป็นช่างโหดร้าย การที่ฉันไม่สามารถแม้แต่จะเป็นคนที่หุนหันพลันแล่นได้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด ฉันแทบไม่สามารถตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองได้เลยตั้งแต่วันนั้น
ตำรวจบอกว่าพร้อมจะส่งฉันกลับบ้าน ฉันเลยถูกปล่อยให้รออยู่ในห้องเงียบ ๆ เพียงลำพัง
ความคิดที่ตำรวจจะเห็นห้องพักของฉันมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจเหลือเกิน ในระหว่างการสอบสวน พวกเขาสงสัยเกี่ยวกับการที่ฉันอาศัยอยู่คนเดียวใกล้บ้านพ่อแม่ ฉันรู้ว่าพวกเขาเห็นใจเมื่อรู้ว่าฉันถูกครอบครัวทอดทิ้ง แต่มันก็ยิ่งตอกย้ำความภาคภูมิใจในตัวเองที่เหลือน้อยอยู่แล้วให้แตกสลาย
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างนุ่มนวล ฉันเดาว่ารถที่เตรียมไว้คงพร้อมแล้ว
แต่สิ่งที่ฉันเจอกลับไม่ใช่ตำรวจ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เอริ”
คนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทตอนมัธยมต้นยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เธอมองฉันด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน
“ยูมิ… ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”
ยูมิเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางที่สง่างาม ฉันรู้สึกตกใจที่เห็นเธอเปลี่ยนแปลงไปมาก เธอดูเป็นผู้หญิงที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูงขึ้นมาก
ฉันคิดว่า… คงเป็นเพราะพ่อของเธอ ยูมิเล่าเมื่อก่อนว่าพ่อของเธอเป็นตำรวจ บางทีการที่เธอมาที่นี่คงเกี่ยวข้องกับสายสัมพันธ์ของเขา
จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกท้อแท้ขึ้นมา ถ้าเป็นแบบนี้ บางทีเขาอาจจะมาด้วยก็ได้ แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังคิดเข้าข้างตัวเอง
แต่… คนที่ฉันหวังจะเจอกลับไม่มา
—————
ยูมิเริ่มพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“อย่างน้อยก็ดีใจที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บ”
“ขอบใจนะ ฉันไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีก”
ยูมิหรี่ตาลงราวกับพยายามควบคุมอารมณ์บางอย่างที่อยู่ข้างใน
“จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้อยากเจอเธออีกหรอก และความรู้สึกนั้นก็ยังไม่เปลี่ยน”
คำพูดของเธอเหมือนค้อนที่ฟาดลงมา มันทำให้ฉันรู้สึกถึงสิ่งที่สูญเสียไปอย่างชัดเจน
แต่แล้วเธอก็พูดต่อว่า
“แต่เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ฉันต้องพูดกับเธอ”
—————
ฉันนิ่งเงียบขณะฟังยูมิพูด ยูมิมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่มั่นคง แข็งแกร่งกว่าที่ฉันจำได้
“เธอพยายามจะจบชีวิตตัวเองใช่ไหม?”
ฉันพยักหน้า แม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา
ยูมิสบตาฉันอย่างตรงไปตรงมา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“พวกเราจะไม่มีวันยอมให้เธอหนีไปจากความรับผิดชอบแบบนี้เด็ดขาด”
