―มุมมองของทาคายานางิ―
ทาจิบานะดูเหมือนจะยอมแพ้หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายเมื่อครู่ เธอกลายเป็นคนไร้เรี่ยวแรง ต้องมีคนคอยประคองจึงจะขยับตัวได้
ในอีกห้องหนึ่ง มีการสอบถามข้อเท็จจริงจากฮายาชิ นักเรียนปีหนึ่ง เธอตอบคำถามอย่างชัดเจนและมั่นใจ รายงานคำให้การของเธอถูกส่งมาถึงมือฉันในรูปแบบบันทึก
—————
“คนเลวที่ทำร้ายคนรักของตัวเอง ไม่มีสิทธิ์จะได้รับความเห็นใจ เหตุการณ์ครั้งนี้คือความเสื่อมเสียที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ชมรมวรรณกรรม เราต้องลบเขาออกไป”
“ลบตัวตนของเขาให้หมดทุกอย่าง ทุกคนต้องร่วมมือกัน”
“กับคนเลว เราไม่ต้องมีเมตตาใด ๆ ทั้งสิ้น”
—————
ในฐานะหัวหน้าชมรม ทาจิบานะเคยปลุกระดมสมาชิกชมรมด้วยคำพูดแบบนี้
หากคำให้การเหล่านี้ถูกบอกต่อให้มัตสึดะและสมาชิกคนอื่น ๆ ฟัง ฉันมั่นใจว่าพยานหลักฐานในชมรมจะผุดขึ้นมาไม่หยุด เหมือนเขื่อนที่พังทลาย
“ไม่มีอะไรจะแก้ตัวหน่อยหรือ?”
ฉันถามเพื่อความแน่ใจ แต่ทาจิบานะก้มหน้า บ่นพึมพำจนจับใจความไม่ได้
“เข้าใจหรือเปล่าว่า ผู้ปกครองของอาโอโนะได้แจ้งความเรื่องการขโมยและทำลายทรัพย์สินกับตำรวจแล้ว ชมรมวรรณกรรมของพวกเธอไม่เพียงต้องรับผิดในโรงเรียน แต่ยังต้องเผชิญบทลงโทษทางกฎหมายด้วย”
คำพูดนี้ทำให้ทาจิบานะที่ดูเหมือนจะล่มสลายทางจิตใจเริ่มมีปฏิกิริยาขึ้นมา เธอสะดุ้งและเริ่มตัวสั่น
“โกหก…”
ทาจิบานะดูเหมือนจะตกใจที่รู้ว่าตนเองอาจต้องรับโทษทางกฎหมาย
“น่าเสียดาย แต่มันคือความจริง ฉันบอกเธอแล้วว่า การกลั่นแกล้งคืออาชญากรรม”
“ไม่จริง… ฉันไม่มีทางพลาด แผนของฉันสมบูรณ์แบบ…”
น่าสงสารที่การวางแผนของเด็กมัธยมปลาย เป็นเพียงการกระทำที่ไร้เดียงสา แต่เมื่อเรื่องบานปลายถึงขั้นตำรวจต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง…
สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแผนการก่ออาชญากรรมที่หละหลวมของเด็กเท่านั้น
ในฐานะครู หน้าที่ของฉันคือสอนให้เธอรู้ถึงน้ำหนักของความผิดที่ตนได้ก่อ
“ทำไมถึงวางแผนแบบนี้? ทั้งที่คนที่ชื่นชมพรสวรรค์ของอาโอโนะที่สุดคือเธอไม่ใช่หรือ?”
แรงจูงใจของทาจิบานะในครั้งนี้คือความอิจฉาต่อพรสวรรค์ด้านวรรณกรรมของอาโอโนะ
“…”
เธอไม่ตอบอะไร ความอิจฉาคือสิ่งที่ทำลายชีวิตมนุษย์ มันเป็นรากเหง้าของการลักขโมย การกลั่นแกล้ง และแม้กระทั่งการฆาตกรรม
ถ้าทาจิบานะสามารถยอมรับพรสวรรค์ของอาโอโนะได้อย่างบริสุทธิ์ใจ เธอคงได้เป็นทั้งเพื่อนคนแรกและคนสำคัญที่สุดของเขา และพรสวรรค์ของเธอเองก็คงเติบโตไปด้วย แต่การมีอัจฉริยะอย่างอาโอโนะอยู่ใกล้ตัว อาจทำให้เธอตาบอดด้วยความริษยา
“ทาจิบานะ ฉันจะบอกเธอไว้เพื่ออนาคต การห้ามไม่ให้อิจฉาอาจเป็นไปไม่ได้ แต่การปล่อยให้อิจฉานำไปสู่การทำร้ายผู้อื่นเป็นสิ่งที่ต้องห้ามเด็ดขาด การทำเช่นนั้นเท่ากับเธอปฏิเสธความพยายามและพรสวรรค์ของตัวเองทั้งหมด เธอทำลายสิ่งที่สร้างมาตลอดด้วยมือของเธอเอง เธอรู้ไหมว่าฉันเสียใจกับเรื่องนี้มากแค่ไหน?”
ฉันพูดในสิ่งที่ควรพูด แม้จะรู้ว่ามันอาจไม่ถึงใจเธอก็ตาม
“พรสวรรค์? ไม่จริง ไม่ใช่! ฉันไม่รู้อะไรเลย ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น มันโกหก… ไม่เอา… ไม่ใช่! มันเป็นความผิดของชมรมฟุตบอลและพวกมัตสึดะต่างหาก!”
บทสนทนาที่ไม่มีวันบรรจบกันได้จบลงเช่นนี้
——————————
―มุมมองของอิจิโจ ไอ―
ฉันยืนรอฮายาชิที่ออกมาจากห้องพยาบาล ทุกอย่างได้จบลงแล้ว
ด้วยความช่วยเหลือจากคุโรอิ ฉันสามารถดึงข้อความใน SNS ของคอนโดะที่ผู้เชี่ยวชาญกู้คืนมาได้ และเผยแพร่ในโรงเรียน แผนการทำร้ายอิเคโนบุ เอริ ของกลุ่มอดีตสมาชิกชมรมฟุตบอลก็ถูกหยุดไว้ และตอนนี้เธอได้รับการคุ้มครองจากตำรวจ
ความชั่วร้ายของหัวหน้าชมรมทาจิบานะถูกเปิดโปงด้วยความกล้าหาญของฮายาชิ
เมื่อฉันเล่าทุกอย่างให้ฮายาชิฟัง เธอบอกว่า “ถ้าเป็นเพื่อรุ่นพี่อาโอโนะ ฉันก็อยากสู้เหมือนกัน”
ฉันจึงวางแผนให้เธอเผชิญหน้ากับทาจิบานะเพียงลำพัง แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็อดรู้สึกผิดไม่ได้
แม้จะอยู่ใกล้เธอพอที่จะช่วยได้ทันที…
เมื่อเธอออกมาจากห้องพยาบาลและเห็นฉัน เธอยิ้มด้วยความโล่งใจ ฉันรีบเข้าไปกอดเธอ
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ฉันไม่บาดเจ็บ ครูใจดีมาก และเพราะคุณอิจิโจ ฉันถึงได้รวบรวมความกล้าได้ ถ้าคุณไม่คอยผลักดันฉัน ฉันคงเสียใจไปตลอด ขอบคุณจริง ๆ นะคะ”
แม้ฉันจะพูดอะไรไม่ออก แต่เธอเข้าใจความรู้สึกของฉันและปลอบด้วยคำพูดอันอ่อนโยน ฉันเอนกายพึ่งพาความใจดีของเธอ
“เหมือนเราสลับบทบาทกันเลย”
เมื่อฉันพูดเช่นนั้น ฮายาชิก็หัวเราะออกมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น…
