―มุมมองของหัวหน้าชมรมทาจิบานะ―
ฉันโกรธจนสุดขีด เผลอยกมือขึ้นจะฟาดใส่ฮายาชิ แต่ในวินาทีที่คิดว่าทำพลาดไปแล้ว มือของฉันก็ถูกหยุดไว้เสียก่อน
รอบข้างเริ่มวุ่นวายขึ้น ฉันรับรู้ได้ว่าสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉัน
“ถึงยังไงก็ห้ามใช้ความรุนแรงนะ ทาจิบานะ”
เสียงผู้ชายดังขึ้น ก่อนที่ข้อมือขวาของฉันจะถูกดึงด้วยแรงมหาศาล ความเจ็บปวดและความหวาดกลัวแล่นเข้ามาในหัวใจของฉันทันที มือที่กำลังจะตบฮายาชิถูกหยุดไว้ได้พอดี ฉันเสียการทรงตัวเล็กน้อยและเซจนเกือบล้ม
ฉันพยายามทรงตัว แต่ท้ายที่สุดกลับล้มลงไปนั่งกับพื้น
“อิมาอิ ซาโตชิ?”
ฉันจำชายหนุ่มที่หยุดมือฉันได้ราง ๆ เขาคือเพื่อนของเออิจิ แม้จะไม่ได้สนิทกัน แต่เคยเจอกันบ้างในบางโอกาส
“มันจบแล้ว ทาจิบานะ คุณเพิ่งเปิดเผยทุกอย่างไปด้วยตัวเอง ต่อให้คุณจะอ้างว่าฮายาชิโกหก สถานการณ์ทุกอย่างก็ฟ้องคุณหมดแล้ว หยุดต่อต้านอย่างไร้ประโยชน์เถอะ มันน่าเวทนา”
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยการยั่วยุและการเหยียดหยาม ความอัปยศอดสูที่ถูกชายแทบไม่เคยคุยกันมาก่อนพูดเช่นนี้ ทำให้ความโกรธในใจของฉันลุกโชน
“เธอก็อยู่ฝั่งเดียวกับฮายาชิใช่ไหม!? หรือไม่ใช่? ใครเป็นคนชักใยอยู่เบื้องหลัง? เออิจิ? ครู? หรือมิตซึดะ? ใครกันที่พยายามทำลายฉัน!!”
ฉันตะโกนออกมาด้วยเสียงดัง หวังเปลี่ยนสถานการณ์ แต่นักเรียนรอบข้างกลับมองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ ไม่มีใครยืนอยู่ข้างฉันเลย ซ้ำยังหัวเราะเยาะฉันเบา ๆ เสียงกระซิบดังขึ้นจากกลุ่มคนที่มองอยู่
“นี่มันอะไรกัน? ทั้งที่แผนของฉันสมบูรณ์แบบแท้ ๆ ทำไมไม่มีใครเชื่อฉันเลย?”
“นี่แหละคือปฏิกิริยาที่ควรเป็น ทาจิบานะ คุณอิจฉาและหวาดกลัวในพรสวรรค์ของเออิจิจนถึงขั้นพยายามทำลายเขา นี่แหละคือความจริงเบื้องหลังเรื่องการใส่ร้ายเออิจิ”
“อย่าพูดจาเพ้อเจ้อ!!”
ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง แต่…
“หึ ๆ”
“ดูเหมือนสิ่งที่ฮายาชิพูดจะไม่ใช่เรื่องโกหกนะ”
“ก็เธอโมโหจนเงื้อมือจะตบคนอื่น คงจริงนั่นแหละ”
เสียงซุบซิบนินทาและหัวเราะเยาะของคนรอบข้างเหมือนน้ำมันราดลงบนกองเพลิงในใจฉัน ทุกคนมองฉันด้วยสายตาที่บอกว่าฉันผิด
“นี่แหละคือสิ่งที่เออิจิต้องทนจากคุณ ความอับอายที่เขาได้รับจากการถูกใส่ร้าย คุณรู้รึยังว่าคุณทำสิ่งที่โหดร้ายขนาดไหน?”
ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ทรุดตัวลงกับพื้น กอดหัวตัวเอง
“ไม่ใช่! ไม่ใช่!”
ฉันพูดปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่มีใครฟังหรือให้อภัยฉัน กลุ่มคนที่ล้อมรอบยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปอีก
“กรีดร้องไปเถอะ เดี๋ยวครูจะมาถึงที่นี่ อีกไม่นานนักเรียนหลายคนจะให้การยืนยันในสิ่งที่ฮายาชิพูด คุณแพ้ต่อคนที่คุณมองว่าเป็นแค่เครื่องมือไปแล้ว คุณใช้คนอื่นเพื่อประโยชน์ตัวเอง และตัดพวกเขาทิ้งอย่างไร้ปรานี คุณแตกต่างจากเออิจิโดยสิ้นเชิง”
“…”
ฉันจ้องอิมาอิด้วยสายตาเคียดแค้น ฉันรู้ว่าคำพูดต่อไปจะยิ่งทำลายศักดิ์ศรีของฉัน แต่เขากลับพูดต่อโดยไม่ลังเล
“คุณทำให้คนรอบข้างทุกข์ใจมาตลอด สุดท้ายคุณก็ล่มสลายเพราะสิ่งที่คุณทำ แต่เออิจิ เขาให้ความสุขแก่เพื่อนและคนรอบข้าง คนที่เขาช่วยไว้มีมากมาย และพวกเขาเชื่อมั่นในตัวเขา แม้ในยามที่ข่าวลือสกปรกเล่นงานเขา”
“…”
คำพูดของเขาเหมือนคมมีดกรีดศักดิ์ศรีฉันจนแหลกสลาย หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ฉันคงไม่อาจอยู่ในโรงเรียนนี้ได้อีก ฉันกำลังจะสูญเสียทุกอย่าง แต่ฉันก็ไม่สามารถพูดโต้ตอบอะไรได้
ได้แต่ทรุดตัวร้องไห้
ไม่นาน ครูทาคายานางิก็มาถึง ฉันมองไม่เห็นอะไรแล้วเพราะน้ำตาไหลเต็มหน้า
“มาคุยกันหน่อยเถอะ ทาจิบานะ”
เสียงนั้นเหมือนเสียงเรียกให้เดินขึ้นบันไดสู่แท่นประหาร
ฉันไม่อาจแก้ตัวอะไรได้อีกแล้ว ได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้ต่อรุ่นน้อง และเตรียมตัวถูกขจัดออกจากสังคม
นรกของฉันพึ่งจะเริ่มต้น….
