―มุมมองของหัวหน้าชมรมทาจิบานะ―
เรื่องนี้ฉันไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด
ฉันเป็นคนที่ถูกเลือก ฉันไม่ใช่คนแบบคอนโดะที่ทำผิดพลาด ฉันยังมีทางออก และฉันต้องทำให้ได้
แม้แต่ข้อความที่หลุดออกมาเมื่อครู่ก็ไม่ใช่หลักฐานชี้ขาด หากแค่นั้น ฉันก็สามารถบอกได้ว่าเป็นแค่เรื่องล้อเล่น ใครจะไปคิดว่าคอนโดะหรือชมรมฟุตบอลจะกลายเป็นผู้ก่อเหตุจริง ๆ?
“เจอแล้ว!”
ฉันพบเป้าหมายที่ตามหา หลังเลิกเรียน ฉันคิดว่าพวกเขาจะกลับบ้านเป็นกลุ่มเพื่อป้องกันการถูกรังแก แต่…
เธอคนนี้ดันอยู่คนเดียว พอดีเลย นี่แหละโอกาสสุดท้าย ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ฮายาชิ
“ฮายาชิ!”
ฉันเรียกเธอด้วยเสียงดังและแสร้งทำเป็นเป็นมิตร เสียงดังจนเพื่อนนักเรียนหลายคนหันมามอง เธอสะดุ้งและตัวสั่นเล็กน้อย
“ทาจิบานะ… หัวหน้าชมรมเหรอ?”
นักเรียนคนอื่นเริ่มสนใจเธอมากขึ้น นี่เป็นโอกาสของฉัน
“ช่วยฉันด้วย! ชมรมวรรณกรรมของเรากำลังจะถูกใส่ร้าย!”
ใบหน้าของเธอดูเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ แต่ฉันมองว่านี่คือจุดที่ฉันได้เปรียบ
เธอตัวสั่นเหมือนสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่หวาดกลัว เธอจะต้องยอมคล้อยตามฉันง่าย ๆ แน่
“ช่วยฉันด้วยเถอะ คำให้การของเธอที่อยู่ห่างจากชมรมจะเป็นหลักฐานที่เป็นกลางได้ ครูพวกนั้นกล่าวหาฉันว่าเป็นตัวการที่ยุยงให้รังแกเออิจิ พวกเขายังสงสัยว่าพวกเรามีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่ของใช้ส่วนตัวของเขาหายไปอีกด้วย”
ในตอนที่ฉันสั่งให้สมาชิกในชมรมทำบางอย่าง เธอเคยยืนตัวซีดเงียบ ๆ แต่ไม่ได้ห้ามอะไรเลย แม้เธอจะไม่ได้มีส่วนร่วมโดยตรง แต่เธอก็มีความผิดอยู่บ้าง และฉันต้องใช้ความรู้สึกผิดนั้นให้เป็นประโยชน์
ฉันลดเสียงลงจนเหลือแค่เธอที่ได้ยิน
“รู้ไหม? การที่เธอไม่หยุดยั้งพวกเขา ทำให้เธอมีความผิดไม่ต่างจากพวกเรา เธออาจโดนโรงเรียนลงโทษด้วยซ้ำ ดังนั้น เชื่อฟังฉันไว้เถอะ ฉันจะไม่ทำให้เธอเดือดร้อน”
ฉันตบไหล่เธอเบา ๆ ก่อนพูดเหมือนตักเตือน “โตเป็นผู้ใหญ่เสียทีนะ” น้ำตาคลอเบ้าของเธอยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่าฉันกำลังจะชนะ
ฉันเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น แสร้งทำเป็นพูดเพื่อเรียกความเห็นใจจากนักเรียนที่มองมา
“ฉันรู้ว่าการขัดคำสั่งครูมันน่ากลัว แต่ครูพวกนั้นแค่ต้องการแก้ปัญหานี้ให้เร็วที่สุด เพื่อให้ตัวเองไม่เสียหายเลยโยนความผิดให้เรา ขอร้องล่ะ ช่วยฉันด้วยเถอะ!”
ฉันทำตัวเหมือนเป็นเหยื่อผู้ถูกกระทำ เพื่อให้พวกเขาสงสาร
ในโลกนี้ ความจริงไม่ได้สำคัญ สิ่งสำคัญคือทำให้คนอื่นเชื่อว่าสิ่งที่เราพูดคือความจริง
“เอาล่ะ พูดออกมาเลย ฮายาชิ ยืนยันว่าพวกเราบริสุทธิ์สิ แค่เธอพูดปกป้องเรา คนอื่นก็จะเอนเอียงมาอยู่ข้างเรา”
ฉันยิ้มเยาะในใจ ขณะที่เธอเม้มปากและสะอื้น
“…อืม”
“ว่าไงนะ? พูดดัง ๆ หน่อยสิ”
ฉันกระตุ้นเธอ แต่แล้วเธอกลับร้องไห้และพูดออกมาเสียงดัง
“ฉันพูดแบบนั้นไม่ได้! เพราะฉัน… ฉันเห็นหัวหน้าชมรมทาจิบานะสั่งให้สมาชิกในชมรมทำลายของใช้และต้นฉบับของรุ่นพี่เออิจิ!”
ความเห็นใจจากนักเรียนคนอื่นพังทลายทันที สายตาเย็นชาจากรอบข้างหันมาที่ฉัน
“เธอพูดอะไร!?”
ฉันจ้องเธอด้วยสายตาที่บอกว่า เธอก็มีความผิดเหมือนกัน แต่เธอส่ายหน้าปฏิเสธ
“ฉันโกหกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว! ฉันไม่อยากทำแบบนี้ ฉันไม่อยากสกปรกเหมือนคุณ และฉันไม่อยากทรยศรุ่นพี่เออิจิที่ฉันเคารพอีก!”
ใบหน้าฉันซีดเผือด ก่อนจะโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
ฉันยกมือเตรียมจะฟาดเธออย่างแรง
