―มุมมองของทาจิบานะ―
ทำไม!?
ทำไมข้อความนั้นถึงยังอยู่!?
มันไม่มีเหตุผลเลย ฉันวางแผนอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ฉันลบข้อความพวกนั้นไปแล้ว แต่ทำไมข้อความที่ฉันส่งในวันนั้นถึงยังปรากฏอยู่?
ในข้อความ ฉันแนะนำให้คอนโดะกดดันเออิจิให้หนักขึ้นอีก โดยฉันยังส่งลิงก์ไปยังเว็บไซต์ที่มีวิธีการจัดการโดยละเอียดให้เขาด้วย…
“นี่คือข้อความที่เธอส่งไปใช่ไหม?”
ทาคายานางิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ฉันจำไม่ได้ค่ะ ไม่มีหลักฐานว่านี่เป็นข้อความที่ฉันส่ง และในมือถือของฉันก็ไม่มีข้อความแบบนี้ บางทีใครบางคนอาจปลอมแปลงข้อความนี้ขึ้นมา หรือไม่ก็อาจมีใครสักคนแอบอ้างชื่อฉัน ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ!”
ฉันปฏิเสธอย่างแข็งขัน แต่ทาคายานางิกลับถอนหายใจหนัก ๆ ราวกับเหนื่อยหน่าย
“เธอรู้ไหมว่าแอป SNS ที่เธอใช้มันมีระบบแปลกประหลาด แม้ข้อความที่ลบไปจะไม่สามารถกู้คืนได้ แต่ถ้าฝ่ายตรงข้ามซิงค์ข้อมูลก่อนข้อความจะถูกลบ หลักฐานก็จะยังคงอยู่”
เขาอธิบายราวกับเป็นการตัดสินใจแน่วแน่ว่าฉันผิด แผ่นหลังฉันเริ่มเย็นวาบ เหงื่อไหลลงมาช้า ๆ
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ทำ!”
ฉันตะโกนปฏิเสธด้วยเสียงดังขึ้น แต่ทาคายานางิไม่สนใจ
“คอนโดะเครียดจนระเบิดอารมณ์ใส่มือถือจนพัง และเขาไม่สามารถเข้าสู่ระบบ SNS เพื่อซิงค์ข้อมูลได้ นั่นคือเหตุผลที่ข้อความของเธอที่บงการอยู่เบื้องหลังยังคงอยู่ หยุดข้อแก้ตัวไร้สาระเสียที”(TLN:ประมาณว่า เครื่องคอนโดมันพัง ข้อความในแชทของเครื่องคอนโดะเลยไม่เป็นปัจจุบันที่ทาจิบานะลบข้อความไป)
“ฉันไม่ได้แก้ตัว! ในฐานะครู คุณควรจะเชื่อฉันสิ!”
ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจ!?
“ตำรวจจะเริ่มตรวจสอบข้อมูลใน SNS ต่อไป และหลักฐานที่มีอยู่ตอนนี้ชัดเจนมาก หากสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงหรือไม่ เดี๋ยวก็รู้”
ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องลบบัญชีทิ้ง…
“ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะ การลบบัญชีของเธอไม่มีประโยชน์หรอก”
คำพูดของเขาทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่จ้องกลับไปอย่างโมโห
“ทาจิบานะ ทางโรงเรียนให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก เธอจะต้องถูกพักการเรียนชั่วคราว เข้าใจไหม?”
“หยุดพูดไปเลย! ฉันไม่ยอมรับเรื่องนี้เด็ดขาด!”
“โตเป็นผู้ใหญ่เสียที ทาจิบานะ เธอหนีไปไหนไม่ได้แล้ว”
คำพูดที่เหมือนจะตักเตือนนั้นยิ่งทำให้ฉันโกรธจัด
“ก็ได้! ฉันจะพิสูจน์ว่าฉันบริสุทธิ์ และถ้าฉันทำได้ คุณคงสอนหนังสือต่อไม่ได้อีก จำคำนี้ไว้ให้ดี!”
ฉันข่มขู่เขาด้วยคำพูดที่รุนแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ทาคายานางิยังคงใจเย็น
“ครูควรเป็นแบบนั้นจริง ๆ นะ ฉันกำลังสอบถามสมาชิกชมรมวรรณกรรมคนอื่น ๆ และหากมีอะไรเพิ่มเติม จะติดต่อเธออีกที”
ไม่ไหวแล้ว! ถ้าฉันหาข้อแก้ตัวไม่ได้ ฉันต้องทำให้คนอื่นกลายเป็นคนร้ายแทน!
มัตสึดะกำลังถูกสอบสวน ถ้าอย่างนั้นคนที่ง่ายที่สุดก็คือฮายาชิ ฉันต้องสร้างสถานการณ์อะไรบางอย่างขึ้นมา
ฉันรีบออกจากที่นั่นทันที ราวกับนักล่าที่กำลังจ้องหาเหยื่อเล็ก ๆ
—————
“นี่ทาคายานางิเองครับ การพูดคุยกับทาจิบานะเสร็จสิ้นแล้ว เธอยังคงแก้ตัวและไม่ยอมรับอะไรเลย มัตสึดะล่ะ? อืม ยอมรับเกือบทั้งหมดแล้วสินะ เข้าใจแล้วครับ ทาจิบานะดูเหมือนจะหมดทางสู้และอาจพยายามเข้าหาฮายาชิหรือสมาชิกชมรมคนอื่น ๆ แบบไร้เหตุผล คงต้องเพิ่มความเข้มงวดในการดูแลป้องกันไม่ให้เกิดปัญหา”
จากที่ผมคาดการณ์ ทาจิบานะจะทำอะไรสักอย่างอย่างรีบร้อน มันจะเป็นเหมือนการทอยลูกเต๋าครั้งสุดท้ายที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แต่เธอไม่มีทางสำเร็จแน่นอน ในทางกลับกัน มันอาจนำไปสู่หลักฐานเด็ดขาดเร็วกว่าการสืบสวนของตำรวจด้วยซ้ำ
ฮายาชิอยู่ภายใต้การดูแลของอาโอโนะและสมาชิกคนอื่น ๆ อยู่แล้ว ครูที่เกี่ยวข้องก็คงระวังตัวอยู่ หากทาจิบานะพยายามเข้าหาอย่างผิดปกติ เธอจะติดกับเหมือนหนูที่เดินเข้ากรง
เพื่อความปลอดภัย ผมตัดสินใจตามเธอไปด้วย.
