—มุมมองของหัวหน้าชมรมทาจิบานะ—
ประตูค่อยๆ ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ผู้ชายที่ไม่น่าจะอยู่ตรงนี้กลับเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางมั่นใจ
“ทำไม… มิตสึดะคุงถึงอยู่ที่นี่?”
ฉันเผลอหลุดเสียงออกมาด้วยความตกใจ
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่น่ะเหรอ? ก็เพื่อจะตลบหลังพวกเธอไงล่ะ”
ร่างใหญ่โตของเขาสั่นสะเทือนเล็กน้อย ใบหน้าที่เคยดูไร้พิษสงเหมือนลูกสมุนของคนอื่น ตอนนี้กลับแสยะยิ้มร้ายกาจ และเมื่อความหมายของคำพูดเขาเริ่มซึมซาบเข้ามาในหัวของฉัน เลือดในกายเหมือนจะหยุดไหล
“ตลบหลังงั้นเหรอ?”
“ใช่แล้วล่ะ ฉันไม่เคยคิดจะทำตามแผนของเธอเลยสักนิด ตั้งแต่แรกแล้ว ฉันฟังเธอแค่พอเป็นพิธีเท่านั้น แต่ไม่ได้คิดจะทำจริงหรอก เพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอคิดจะโยนความผิดมาให้ฉัน ใครมันจะไปโง่เชื่อผู้หญิงแบบเธอกัน!”
เสียงหัวเราะหยาบคายของเขาดังก้องในห้องชมรม
“แต่… แต่นายบอกว่า ทุกอย่างสำเร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?”
มัตสึดะซังดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“ใช่ สำเร็จแล้ว ฉันส่งข่าวลือไปให้พวกลูกสมุนของคอนโดะว่าครูเริ่มสงสัยอิเคโนบุ เอริ แล้วพวกนั้นก็คงพากันไปหาเรื่องที่บ้านของเอริตอนนี้ แต่พวกนั้นไม่รู้หรอกว่าฉันแอบแจ้งตำรวจไว้ก่อนล่วงหน้า สุดท้ายก็ต้องติดกับดักที่ฉันวางไว้ไงล่ะ”
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ความคับแค้น และความรู้สึกด้อยค่า
“ทำไมถึงขายเพื่อนร่วมทีมตัวเองแบบนี้?”
“เพื่อน? พวกนั้นไม่ได้เป็นเพื่อนของฉันสักหน่อย คอนโดะกับพวกทำฉันเหมือนเป็นลูกน้อง ใช้แรงงานฉันมา 3 ปีเต็ม! ถ้าฉันยังได้ทุนกีฬาฉันอาจจะทนได้ แต่เพราะคอนโดะมันทำให้ทุกอย่างพังหมด แบบนี้จะไม่แก้แค้นได้ยังไงกัน!”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย พร้อมหัวเราะออกมาเหมือนคนเสียสติ
“…!”
“แล้วเธอก็โง่จริงๆ นะ ทาจิบานะ ทำไมถึงมาปรึกษาฉันล่ะ? คนที่เกลียดคอนโดะมาตลอดแบบฉันเนี่ย! เธอกับคอนโดะเป็นอะไรกันล่ะ? ถ้าเคยสนิทกัน ก็เป็นเป้าหมายของฉันเหมือนกันแหละ ขอบใจนะที่ยอมบอกแผนการทั้งหมดให้ฉันรู้เอง”
คำพูดของเขาทำให้ฉันตัวสั่นไปทั้งร่าง มันเหมือนเป็นคำตัดสินประหารชีวิต
“คิดจะทำอะไรกับพวกเรากันแน่?”
“ไม่ต้องกลัวไปหรอก ฉันไม่สนใจพวกเธอหรอก แค่ผู้หญิงที่มีเรื่องกับคอนโดะ ใครมันจะอยากยุ่งด้วย? ฉันแค่อยากเห็นพวกที่เคยดูถูกฉันพังพินาศแค่นั้นเอง!”
เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดึงเข้าสู่มุมอับ
ยังไม่จบ… ฉันยังไม่มีหลักฐานที่ชี้ชัดว่าฉันเกี่ยวข้อง ฉันยังพอหาทางหลุดออกจากเรื่องนี้ได้
“เฮ้ ทาจิบานะ เงียบไปเลยนะ ทำไมล่ะ? เธอที่เคยพูดจาฉลาดๆ หายไปไหน? หรือจะยอมแพ้แล้ว? เธอที่เคยได้รางวัลจากการเขียนนิยายหลายครั้ง ทำไมถึงไม่ทันฉันกันล่ะ? สุดท้ายก็ไม่มีพรสวรรค์จริงๆ ใช่ไหม?”
คำพูดนี้เหมือนตบหน้าฉันซ้ำในช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุด
“หยุดพูดซะ!”
ฉันตะโกนออกไปโดยไม่ทันคิด
“อ้าว โกรธเหรอ? แบบนี้มันก็ยิ่งชัดว่าเธอยอมรับความจริงแล้วล่ะสิ?”
เขายังยั่วยุด้วยคำพูดที่แย่ที่สุด ทำให้ฉันโกรธจนตัวสั่น
“บอกให้หยุดพูดไง!”
เสียงตะโกนของฉันดังไปจนถึงนอกห้อง แม้แต่ตัวฉันเองก็ยังตกใจกับเสียงของตัวเอง
“ชิ… ยิ่งกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย แต่ถ้าจะปิดปากเธอแบบนี้ มันคงไม่ช่วยอะไรล่ะ งั้นก็ ขอให้โชคดีล่ะ!”
เขาหันหลังเดินออกจากห้องไปพร้อมหัวเราะ
“ทาจิบานะ เธอมันก็แค่คนที่คิดว่าตัวเองควบคุมคนอื่นได้ แต่จริงๆ ก็ไม่มีอะไรนอกจากคนโง่ อย่างน้อยคนที่คิดแผนนี้ขึ้นมาก็ยังฉลาดกว่าหลายเท่า เธอมันก็แค่คนที่ขุดหลุมฝังตัวเอง”
เขาทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ก่อนจะจากไป ฉันได้แต่ยืนมองหลังเขาด้วยความโกรธที่ไม่มีที่ไป
ทันใดนั้น ครูหลายคนก็เข้ามาในห้อง และพวกเราถูกล้อมไว้…
TLN:ทำดีมาก
