—มุมมองของหัวหน้าชมรมทาจิบานะ—
ช่วงพักกลางวัน อิเคโนบุ เอริ ลาป่วยไม่ได้มาโรงเรียน
นี่เป็นโอกาสดี เพราะฉันได้ใช้มัตสึดะซังส่งคำสั่งไปยังมิตสึดะคุงแล้ว
ตอนนี้ สมาชิกบางส่วนของชมรมฟุตบอลที่เต็มใจทำตามคำสั่ง น่าจะมุ่งหน้าไปหาเธออยู่
ฉันได้นัดพบกับมัตสึดะซังที่ห้องชมรม
“หัวหน้า!!”
เธอเข้ามาหาด้วยสีหน้าซีดเซียว เต็มไปด้วยความกังวล
“เป็นยังไงบ้าง ได้รับข่าวจากมิตสึดะคุงหรือยัง?”
ฉันตั้งใจไม่ใช้โทรศัพท์ของตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้มีหลักฐานที่เชื่อมโยงถึงตัวฉัน
“ค่ะ พวกเขาเพิ่งติดต่อมาว่าทุกอย่างเรียบร้อย… แต่จะทำยังไงต่อดีคะ?”
ดูเหมือนเธอจะรู้สึกผิดและหวาดกลัว นี่เป็นเรื่องดี เพราะมันทำให้เธอกลายเป็นเครื่องมือที่ง่ายต่อการควบคุม
“พวกเขาส่งรูปถ่ายหรืออะไรมาให้หรือยัง? เธอได้ตรวจสอบแน่ชัดหรือเปล่า?”
“ยังค่ะ ตอนนี้พวกเขากำลังจะส่งมาให้…”
เมื่อได้รับข้อมูล ฉันจะต้องรีบกำจัดสองคนนี้ทิ้งทันที ก่อนที่ปัญหาของอิเคโนบุ เอริ จะกลายเป็นเรื่องใหญ่
แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีการติดต่อกลับมา เกิดอะไรขึ้น? หรือมีบางอย่างผิดพลาดจนพวกเขาไม่สามารถติดต่อได้?
อาจจะมีคนเห็นเหตุการณ์และพวกเขาโดนจับกุมตัวไป?
ฉันควรทำยังไงดี? ถ้าตัดพวกเขาทิ้งตอนนี้ก็คงปลอดภัย แต่ถ้ามิตสึดะคุงถูกจับกุม การกระทำของฉันอาจกลายเป็นที่สงสัยได้
ฉันขยับตัวไม่ได้ ตัดสินใจไม่ได้เลย…
ขณะที่พวกเรายืนนิ่งอยู่กับความลังเล ก็มีเสียงเคาะประตูห้องชมรมดังขึ้น
——————————
—มุมมองของอาโอโนะ เออิจิ—
ที่โรงอาหาร ผมได้มาพบกับอิจิโจซัง ฮายาชิซัง ซาโตชิ และเอ็นโด
ดูเหมือนว่าอิจิโจซังจะยึดที่นั่งไว้ให้พวกเราก่อน เพราะพวกเขามีคาบเรียนที่ต้องเปลี่ยนห้อง
“งั้นเรามาแนะนำตัวกันหน่อย ทุกคนได้รับข้อมูลเบื้องต้นแล้ว ซาโตชิกับเอ็นโดก็พร้อมจะช่วยเหลือ”
“ผมอิมาอิ ซาโตชิ ถ้ามีอะไรลำบากก็มาหาผมได้เลย แล้วเดี๋ยวเรามาแลกเบอร์ติดต่อกัน”
“ผมเอ็นโดะ คาซึกิครับ ไม่ต้องกังวลไปนะ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก เรามีเพื่อนที่พร้อมจะช่วย”
พวกเราจึงแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์และสร้างกลุ่มไลน์ขึ้นมา หากเกิดอะไรขึ้นก็สามารถแจ้งในกลุ่มได้ทันที แล้วใครที่สะดวกที่สุดจะรีบมาช่วย
นอกจากนี้ เราได้จัดตารางเวลาให้ฮายาชิซังไม่ต้องเดินทางคนเดียวทั้งตอนมาและกลับในช่วงสองสัปดาห์นี้
“ขอบคุณจริงๆ นะคะ ที่ทุกคนทำเพื่อฉันขนาดนี้”
ฮายาชิซังก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด
ผมกับอิจิโจซังตอบพร้อมกันว่า “ไม่ต้องขอบคุณขนาดนั้นหรอกครับ” และซาโตชิก็พูดเสริม
“ฮายาชิซัง เวลาเราลำบาก ขอให้พึ่งพาคนอื่นเถอะครับ ถ้าปล่อยให้ตัวเองรับมือคนเดียว วงจรความช่วยเหลือมันจะหยุดลง”
ฮายาชิซังทำหน้างงเล็กน้อยแล้วถามว่า “วงจร?”
“ใช่ครับ วงจร พวกเราที่อยู่ตรงนี้คงเคยได้รับความช่วยเหลือจากเออิจิมาก่อน ผมเองก็มีเรื่องตั้งแต่สมัยประถมที่ต้องขอบคุณเขา ครั้งนี้ผมดีใจมากที่เออิจิขอให้ผมช่วย ผมว่าการช่วยเหลือกันไปมาสร้างความเชื่อใจและมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ขึ้น ถ้าวันหนึ่งพวกเราต้องการความช่วยเหลือ ฮายาชิซังอาจจะเป็นคนที่ช่วยพวกเราก็ได้”
เมื่อทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ฮายาชิซังก็ยิ้มบางๆ พร้อมก้มหน้าลงและกล่าวขอบคุณพวกเราหลายครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
