หลังจากตัดสินใจกับหัวหน้าชมรมเสร็จแล้ว ผมเดินตรงไปยังห้องเรียนที่มีคาบว่าง
คาบแรกของวันนี้คือวิชาประวัติศาสตร์โลก ซึ่งผู้สอนคืออาจารย์ทาคายานางิ
—————
ด้วยการช่วยเหลือจากอิจิโจซัง เรื่องของฮายาชิซังก็ได้รับการรายงานต่อทางโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมจึงเลือกช่วงเวลานี้เพื่อติดต่อกับหัวหน้าชมรม
“ถึงจะหวังเล็กๆ ว่าการเจรจาจะสำเร็จ แต่ก็คงเป็นความคิดที่ง่ายเกินไป”
ผมรู้ดีว่าโอกาสสำเร็จมีน้อย การคืนต้นฉบับกลับมาไม่ใช่แค่การแก้ปัญหา แต่เป็นสัญลักษณ์เชิงเปรียบเทียบ
มันหมายถึงการที่เธอจะยอมรับความผิดและหยุดพฤติกรรมทำร้ายผู้อื่นด้วยความดื้อดึง
ผมหวังว่าอดีตเพื่อนร่วมชมรมที่เคยอยู่ด้วยกัน 2 ปี จะไม่กลายเป็น “อสูร” ที่ไร้ความรู้สึกแบบนี้
แต่สุดท้ายก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้
อดีตเพื่อนร่วมชมรมกลายเป็นสิ่งที่ไร้มนุษยธรรมไปแล้ว
พวกเขาไม่สามารถสัมผัสถึงความเจ็บปวดของผู้อื่นได้อีก
หรือบางทีอาจเป็นความจริงที่พวกเขาเก็บซ่อนเอาไว้มาโดยตลอด
สิ่งเดียวที่ชัดเจนคือ หากปล่อยไว้แบบนี้ เหยื่อก็จะมีแต่เพิ่มขึ้น
ย้อนกลับไปในวันเปิดเทอมฤดูร้อน ตอนที่ผมตกอยู่ในความสิ้นหวัง
ผมควรพูดบางสิ่งที่จำเป็น และควรขอคำปรึกษาจากผู้ที่เหมาะสม
ครั้งนี้ผมจะไม่ทำผิดพลาดซ้ำ
—————
“อ้าว อาโอโนะ อรุณสวัสดิ์”
ครูทาคายานางิทักทายผมด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ตามปกติ
สายตาของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความไว้วางใจและความเมตตา
“สวัสดีครับ ครูทาคายานางิ”
“เอาล่ะ ตามปกติ เรามาเริ่มกันเถอะ”
“อ่า… ครูครับ!”
“หืม? มีอะไรเหรอ?”
ผมมองเข้าไปในสายตาของเขา และบอกในสิ่งที่ควรพูดในวันนั้น เพื่อแสดงให้เห็นถึงความเชื่อใจในตัวเขา
“ขอโทษครับที่พูดก่อนเริ่มเรียน แต่ผมมีเรื่องอยากขอคำปรึกษาครับ”
อาจารย์ทากายานางิมองมาที่ผมเหมือนกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง ก่อนจะพยักหน้า
“พูดมาเถอะ อาจจะเป็นเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่าคาบเรียนก็ได้”
ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้น และเริ่มเล่าให้เขาฟัง
“คุณครูทากายานางิ ช่วยผมด้วยครับ ผมโดนกลั่นแกล้งจากสมาชิกชมรมวรรณกรรม และตอนนี้พวกเขากำลังเล็งไปที่รุ่นน้องแทนครับ”
ผมรู้ดีว่าเขาอาจจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ในตอนนั้นผมเป็นฝ่ายเงียบ และไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลือจริงจัง
แต่ครั้งนี้แตกต่าง ผมเลือกที่จะเชื่อใจผู้ใหญ่และขอความช่วยเหลืออย่างเปิดเผย
“อาโอโนะ มันเป็นหน้าที่ของครูที่จะปกป้องนักเรียนอยู่แล้ว ขอบคุณที่มาขอความช่วยเหลือ บอกฉันมาเถอะ เรื่องนี้ต้องยากมากสำหรับเธอ ฉันจะจัดการเอง”
น้ำเสียงหนักแน่นของเขาทำให้ผมมั่นใจว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
ผมเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง ทั้งเรื่องการกลั่นแกล้งที่เกี่ยวข้องกับต้นฉบับของผม
และความเชื่อว่าคำให้การของสมาชิกชมรมมีจุดที่ไม่น่าเชื่อถือ
“เข้าใจแล้ว ฉันจะจัดการเรื่องนี้อย่างเร่งด่วนที่สุด โรงเรียนจะดำเนินการเพื่อกดดันพวกเขาให้ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ในระหว่างนี้ อาโอโนะ เธอช่วยอยู่ข้างๆ ฮายาชิเหมือนที่อิจิโจหรือคนอื่นๆ อยู่เคียงข้างเธอ ในเวลาที่หัวใจอ่อนแอ การรู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียวสามารถช่วยให้ผ่านไปได้ ทางโรงเรียนก็จะให้การสนับสนุนและช่วยเหลือฮายาชิอย่างเต็มที่ ฉันได้แจ้งให้ครูประจำชั้นปีหนึ่งรับรู้เรื่องนี้แล้ว”
คุณครูตอบด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม
—————
—มุมมองของอาจารย์ทาคายานางิ—
อีกไม่นาน ชมรมวรรณกรรมจะถึงจุดแตกหัก
ด้วยคำให้การของอาโอโนะ พวกเขาจะถูกกดดันจนมีแนวโน้มที่จะเกิดการแยกตัว
การซ่อนหรือทำลายต้นฉบับของอาโอโนะนั้นไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เข้าข่ายลักทรัพย์หรือทำลายทรัพย์สิน
นอกจากนี้ การข่มขู่ฮายาชิผ่านบัญชีโซเชียลปลอมก็สามารถสืบหาได้
หากสามารถยืนยันตัวตนได้ พฤติกรรมนี้จะถูกจัดเป็นอาชญากรรมเต็มตัว
แต่แน่นอนว่า ทาจิบานะจะพยายามต่อสู้และหลบเลี่ยงความผิดจนถึงที่สุด
—————
“สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้ คือหลักฐานที่ทำให้ทาจิบานะหนีความผิดไม่ได้”
อาจารย์คิดทบทวนถึงกลยุทธ์ที่จะใช้ในการจัดการกับทาจิบานะอย่างเด็ดขาด
TLN:// เพิ่มแท็ก “จิตวิทยา”
