หัวหน้าชมรมดูมีท่าทีหวาดหวั่นเล็กน้อยก่อนจะยอมให้ฉันเข้าไปในห้องชมรม
ฉันแตะกระเป๋ากางเกงเบา ๆ เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนจะสูดลมหายใจลึกแล้วก้าวเข้าไป ข้างในห้องนั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกลับมายังที่ที่คุ้นเคย แม้จะเป็นเพียงเวลาไม่นาน แต่ความรู้สึกก็ยังคงชัดเจน
เรานั่งลงประจันหน้ากัน
“แล้วเรื่องที่นายอยากคุยคืออะไร?”
เธอกระตุ้นให้ฉันรีบพูดออกมา ความสัมพันธ์ระหว่างเราที่พังทลายไปแล้วทำให้การสนทนาเต็มไปด้วยความตึงเครียด
“คุณได้รับข้อความจากมัตสึดะซังหรือยัง?”
“ข้อความ?”
ดูเหมือนว่าเธอยังไม่รู้ ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับฉัน
“ใช่ ผมบอกเธอไว้ว่า ถ้าคุณยังคิดจะทำร้ายคนสำคัญของผมอีก ฉันจะไม่ยอมปล่อยไว้แน่”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความโกรธชัดเจน แต่เธอกลับถอนหายใจแล้วตอบกลับมาอย่างเยือกเย็น
“พูดอะไรเหลวไหล? อย่ากล่าวหาฉันมั่ว ๆ ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”
เธอยังคงยืนยันความบริสุทธิ์ใจ ซึ่งฉันเองก็คาดไว้แล้ว
“นี่เป็นคำเตือน และไม่ใช่เพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่ฉันอยากคุย”
ฉันตัดบทการปฏิเสธที่ไร้สาระของเธอ เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะถกเถียงกันไปมากกว่านี้
“….”
เธอจ้องมาที่ฉันโดยไม่พูดอะไร
“หัวหน้าชมรม ขอพูดตรง ๆ เลยนะครับ กรุณาคืนต้นฉบับของผมมา”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ ดูเหมือนว่าเธอยังไม่รู้ว่าฉันมีไพ่ตายอะไรอยู่
“พูดอะไรของนาย? ฉันบอกไปแล้วในตอนที่โรงเรียนทำการสอบสวน ต้นฉบับของคุณถูกขโมยไปตั้งนานแล้ว มันถูกขโมยจากห้องชมรมนี้โดยพวกชมรมฟุตบอลที่รังแกคุณ ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลย จะมาบอกให้ฉันคืนมันได้ยังไง?”
“งั้นหรือครับ? แล้วมันหายไปทั้งหมดเลยเหรอ?”
“ใช่ หายไปทั้งหมด ไม่มีเหลือเลย พอใจหรือยัง?”
เธอยังคงยืนยันอย่างมั่นใจ แต่คำพูดของเธอกลับเต็มไปด้วยความขัดแย้งในตัวเอง
“ผมไม่สามารถพอใจได้ครับ หัวหน้าชมรม เรื่องราวที่คุณสร้างขึ้นมามีความขัดแย้งมากมายแบบนี้ ผมจะยอมรับได้ยังไง?”
ฉันเลือกคำพูดที่จงใจโจมตีจุดอ่อนของเธอ ซึ่งทำให้เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องโต้ตอบกลับมา
“พูดอะไรของนาย!? ฉันพูดความจริงมาตลอด ทำไมวันนี้นายถึงได้พูดจากล่าวหาฉันแบบนี้?”
การที่เธอตอบโต้ด้วยความโกรธทำให้ฉันรู้สึกเศร้าใจในฐานะอดีตลูกศิษย์ เธอคงถูกกดดันจนมองข้ามความขัดแย้งง่าย ๆ แบบนี้
“ถ้าอย่างนั้น ขอถามหน่อยครับ ต้นฉบับของผมถูกเก็บไว้ยังไง? ผมจำได้ว่ามันถูกเก็บไว้ในแฟ้มใหญ่ร่วมกับต้นฉบับของคนอื่น ๆ และถูกเก็บอยู่ในตู้ที่ล็อกไว้ใช่ไหม?”
ต้นฉบับของชมรมถูกเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบในแฟ้มใหญ่ และถูกล็อกไว้อย่างดี
“นั่นมัน…”
“แปลกไหมครับ? ถ้าหากมีคนลอบเข้ามา เขาต้องหากุญแจ ต้องเปิดตู้ แล้วค้นหาในแฟ้มจำนวนมากเพื่อหยิบแค่ต้นฉบับของผมไปเพียงชิ้นเดียว โดยไม่มีความช่วยเหลือจากคนใน เป็นไปได้ไหมครับ?”
ฉันยกตัวอย่างจากการที่อิจิโจซังเคยช่วยเอาต้นฉบับของฉันกลับมา ซึ่งยังต้องอาศัยข้อมูลจากคนในเพื่อทำสำเร็จ
“นอกจากนี้ คุณบอกว่าต้นฉบับของผมไม่มีเหลือเลย ถ้าอย่างนั้น คนที่ขโมยไปต้องเจาะจงหยิบต้นฉบับของผมทั้งหมดไปเท่านั้น ทั้งที่มันไม่น่าเป็นไปได้เลยที่จะไม่มีเหลือสักชิ้น”
สีหน้าของหัวหน้าชมรมเริ่มซีดเผือดลงเรื่อย ๆ เธอพูดในสิ่งที่ทำให้ตัวเองจนมุม
“ไม่ใช่ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย อาจจะมีคนอื่นช่วยพวกเขาก็ได้ ถ้างั้นฉันก็เป็นฝ่ายถูกหลอกเหมือนกัน!”
เธอพูดอย่างรวดเร็วเพื่อแก้ตัว
“อย่างนั้นหรือครับ แต่ผมไม่อาจเชื่อใจคุณได้ หัวหน้าชมรม ผมขอเตือนอีกครั้ง คืนต้นฉบับของผมมา”
คำพูดนี้เหมือนเป็นการกล่าวหาเธอว่าเป็นผู้กระทำผิดโดยตรง และตั้งใจใช้มันกดดันเธอ
“พอได้แล้ว! บอกว่าไม่มี ก็คือไม่มี! ฉันรู้ว่านายกำลังจะได้เดบิวต์เป็นนักเขียนแล้วนี่ จะเอาอะไรอีก!? อย่ามาทำตัวหยิ่งยโสไปหน่อยเลย!”
ฉันมองเห็นหนังสือเล่มหนึ่งตกอยู่ที่พื้นข้างเท้าเธอ มันดูบิดเบี้ยวเหมือนถูกทำลาย
“หัวหน้าชมรม ถ้าคุณทำลายต้นฉบับของผมจริง ๆ คุณไม่สมควรเป็นนักเขียนอีกต่อไป การกระทำของคุณมันเป็นการปฏิเสธตัวเองอย่างชัดเจน”
“หยุดพูดได้แล้ว! ฉันไม่อยากฟังอะไรอีก! ออกไปจากที่นี่ ออกไปให้พ้นจากสายตาฉันเดี๋ยวนี้!”
การเจรจาล้มเหลวโดยสิ้นเชิง แต่ฉันยังต้องพูดในสิ่งที่สำคัญ
“เข้าใจแล้วครับ แต่สุดท้ายนี้ ผมขอพูดไว้ว่า ผมจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายคนสำคัญของผมอีกต่อไปเด็ดขาด”
