พวกเรายังคงเป็นเป้าสายตาของนักเรียนหลายคนเช่นเคย อีกไม่นานก็จะถึงโรงเรียนแล้ว ซึ่งทำให้คู่หูแปลกๆ อย่างพวกเรากลายเป็นจุดสนใจอย่างเลี่ยงไม่ได้
อีกฝ่ายคืออิจิโจ ไอ เด็กสาวที่ถูกขนานนามว่าเป็นคนสวยที่สุดในโรงเรียนและมีชื่อเสียงว่าเป็นอัจฉริยะ อีกฝ่ายหนึ่งคือผมอาโอโนะ เออิจิ ชายหนุ่มที่ถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลวที่ใช้ความรุนแรงใส่เพื่อนสมัยเด็กที่เขาเคยคบหาด้วย
คนรอบข้างมองผมด้วยสายตาดูถูก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะถูกการปรากฏตัวของอิจิโจข่มขวัญ หากพูดจาว่าร้ายหรือกลั่นแกล้งอะไร ก็อาจถูกไอดอลของโรงเรียนได้ยิน ซึ่งอาจทำให้พวกเขาไม่มีที่ยืนในโรงเรียนนี้อีกต่อไป
และยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าอิจิโจจะมีความสุขมากที่ได้อยู่ข้างๆ ผม เธอเดินเคียงข้างด้วยรอยยิ้มที่สื่อถึงความสุขที่เห็นได้ชัด แสดงให้เห็นว่ามันเป็นความตั้งใจของเธอเองที่อยากจะมาโรงเรียนกับผม
รอยยิ้มสดใสที่ทำให้ชายหนุ่มทุกคนต้องหยุดมอง ไม่มีใครกล้าขัดจังหวะความสุขของเธอ
“อ่า อีกไม่นานก็ถึงโรงเรียนแล้วนะ รุ่นพี่ วันนี้จะกลับบ้านด้วยกันอีกใช่ไหม?”
ผมคิดว่ามันเป็นความเมตตาของเธอ ที่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย เธออาสาเป็นเกราะป้องกันไม่ให้ผมถูกกลั่นแกล้ง เธอย้ำคำว่า “วันนี้อีก” เหมือนจะบอกให้คนอื่นรู้ว่าเมื่อวานเราก็กลับบ้านด้วยกัน
“ดีแล้วเหรอ?” ผมถาม
“พูดอะไรน่ะ? ฉันเป็นคนขอเองนะคะ!”
เธอจงใจพูดให้คนอื่นได้ยิน ผมคงไม่กล้าปฏิเสธการขอร้องนี้หรอก ที่จริงแล้วนักเรียนชายหลายคนต่างก็อยากอยู่ในสถานะนี้กับเธอ
“ฝากด้วยนะ” ผมตอบ
“งั้นรุ่นพี่ต้องเลี้ยงหอยนางรมทอดด้วยนะ!… ล้อเล่นค่ะ!”
ที่หน้าตู้เก็บรองเท้า พวกเราก็แยกทางกันไป เรานัดกันว่าจะเจอกันอีกครั้งที่นี่ตอนหลังเลิกเรียน
※
จากนี้จะเป็นการต่อสู้ลำพังของผม
ผมเตรียมใจเดินไปยังตู้เก็บรองเท้า อาจจะพบว่ารองเท้าหายไป หรืออาจมีหมุดหรือขยะถูกใส่ไว้ ผมจินตนาการถึงสถานการณ์เลวร้ายที่สุด
แต่ตู้รองเท้าของผมยังคงสะอาดเหมือนเมื่อวาน ไม่มีร่องรอยการถูกกลั่นแกล้ง
เมื่อผมกวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นหัวหน้าระดับชั้น อิวาอิ คอยเฝ้าดูแลอยู่ใกล้ประตูเข้าอาคาร
“อย่างนี้นี่เอง”
ดูเหมือนว่าคุณครูจะเฝ้าดูตั้งแต่เช้า เพื่อป้องกันไม่ให้มีใครมากลั่นแกล้งของใช้ของผม ใครจะกล้าทำอะไรในสายตาของหัวหน้าระดับชั้นกันเล่า
“อ้าว อาโอโนะ อรุณสวัสดิ์ ได้ยินจากอิมาอิแล้วใช่ไหม?”
“ครับ ได้ยินแล้วครับ”
หัวหน้าระดับชั้นยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น
“งั้นก่อนอื่นไปเจอครูทาคายานางิที่ห้องพักครูหน่อยนะ เขาเป็นห่วงตั้งแต่เมื่อวานแล้วน่ะ”
ผมคาดว่าจะถูกตำหนิที่แอบออกจากโรงเรียน แต่กลับไม่มีวี่แววเลย
“ครับ”
ถึงจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่คุณครูก็ยิ้มให้ผมอย่างพึงพอใจ
※
ผมเดินไปยังห้องพักครู เอาจริงๆ นะ ผมไม่ค่อยชอบที่จะต้องเดินเข้าไปที่นั่น มันทำให้เป็นจุดสนใจ และบางทีคุณครูบางคนก็อาจจะมองผมด้วยสายตาเย็นชา
“สวัสดีตอนเช้า อาโอโนะ”
เสียงคุณครูทาคายานางิที่รออยู่ข้างนอกห้องพักครูเรียกผม
“สวัสดีครับ ทำไมคุณครูถึงรอข้างนอกล่ะครับ?”
“อ๋อ ก็คิดว่าการเข้าไปในห้องพักครูคนเดียวในสถานการณ์แบบนี้คงอึดอัด เลยออกมารอข้างนอก”
แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่ผมรู้สึกได้ถึงความใส่ใจที่คุณครูมีต่อผม ผมรู้สึกขอบคุณมาก
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก มันเป็นการใส่ใจขั้นพื้นฐานน่ะ มาคุยกันดีกว่า จะให้คุยกันที่นี่หรือในห้องประชุมดี?”
ผมสงสัยว่าจะพาไปห้องปกครอง แต่เหมือนว่าคุณครูจะเดาความคิดของผมออก
“หรือว่าอยากไปห้องปกครอง? ที่นั่นบรรยากาศทำให้ครูดูมีอำนาจกว่า ครั้งนี้ครูอยากให้เราได้คุยกันในสถานะที่เท่าเทียมกันมากกว่า เลยไม่อยากใช้ห้องนั้น”
ผมรีบส่ายหน้า ผมไม่อยากคุยในที่ที่อึดอัดแบบนั้น
“ใช่ไหมล่ะ?”
แล้วเราก็เดินเข้าไปในห้องประชุม
“นั่งข้างๆ ครูจะดีกว่าไหม? จะได้คุยกันสบายๆ”
คุณครูยิ้มอย่างขบขัน เพื่อคลายความกังวลของผม
“ก่อนที่จะฟังเรื่องของเธอ ครูมีบางอย่างที่ต้องพูดก่อน”
คุณครูเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง ผมเองก็ตั้งใจฟังอย่างสุดกำลัง
“อาโอโนะ ครูต้องขอโทษจริงๆ ที่ครูไม่ได้สังเกตความผิดปกติของเธอเมื่อวาน ทำให้เธอต้องเผชิญความลำบากไปคนเดียว ถ้าครูได้สร้างสภาพแวดล้อมที่เธอสามารถเข้ามาปรึกษาได้ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมฤดูร้อน เรื่องมันคงจะไม่หนักขนาดนี้ มันคือความรับผิดชอบของครู ครูต้องขอโทษจริงๆ”
คุณครูโค้งศีรษะลง
TLN: ยอดวิวมีแววจะแตะ 20K แฮะ….เอาไงดีหว่า
