เช้าวันแห่งโชคชะตาก็มาถึง
ฉันบอกซาโตชิแล้วว่าจะไปโรงเรียนในวันนี้ แต่พูดตรง ๆ ว่ารู้สึกกลัวสุด ๆ
ฉันไม่อยากเจอความเกลียดชังแบบเมื่อวานอีกเลย
ฉันรีบกินขนมปังปิ้งพร้อมซุปคอนซอมเม่ ฝืนกลืนมันลงไปเพราะความเครียดทำให้รู้สึกปวดท้องและคลื่นไส้
ร่างกายก็อยู่ในสภาพแย่ที่สุดแล้ว
“ไปนะครับ” ฉันบอกแม่และพี่ชายที่กำลังทำงานอยู่ในครัว ก่อนจะเดินออกจากบ้าน แสงอาทิตย์เจิดจ้าทำให้ร่างกายรู้สึกหนักอึ้งกว่าเดิม
และที่หน้าบ้าน มีเด็กผู้หญิงในชุดเบลเซอร์ยืนรออยู่ ฉันนึกว่าคงเป็นมิยูกิ ความรู้สึกปฏิเสธผุดขึ้นมาทำให้เหงื่อเย็น ๆ ไหลไปทั่วแผ่นหลัง
แต่เมื่อเธอหันมา ความงดงามอย่างกับนางฟ้าก็ปรากฏตรงหน้า
ไม่ใช่มิยูกิ แต่เป็นเพื่อนคนสำคัญอีกคนหนึ่งของฉัน
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ รุ่นพี่” อิจิโจ ไอกำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน ฉันยืนอึ้งอยู่สักพักก่อนจะหันกลับไปแล้วปิดประตู
“เอ๋! ทำไมปิดประตูล่ะคะ? ฉันอุตส่าห์ตื่นเช้าเพื่อจะไปโรงเรียนพร้อมรุ่นพี่นะ” ไอกล่าวอย่างงง ๆ
“อ้าว ไอจังนี่เอง! มารับเขาไปโรงเรียนเหรอ ขอบใจนะจ๊ะ เอย์จิ รีบไปเถอะลูก ปล่อยให้ผู้หญิงรอน่ะมันเสียมารยาทนะ”
แม่เปิดประตูออกมาต้อนรับไออย่างกระตือรือร้น
“สวัสดีค่ะคุณแม่ของรุ่นพี่เอย์จิ! ขอบคุณสำหรับคำเชิญนะคะ แต่คราวนี้หนูจะจ่ายเงินค่ะ” ไอกล่าวด้วยรอยยิ้ม(TLN: ไม่ค่อยเข้าใจตรงนี้เหมือนกัน แต่ประโยคที่แม่ของเออิจิพูด นางน่าจะชวนไอมากินข้าวด้วยกันอีกมั้ง?)
แม่ของฉันยิ้มหวานแล้วพูดขึ้นว่า “จ้ะ งั้นไปเถอะนะ ฝากลูกเอย์จิของฉันด้วยนะ”
——————————
เราสองคนเดินไปตามเส้นทางไปโรงเรียน เริ่มเห็นนักเรียนคนอื่น ๆ เดินกันมาเรื่อย ๆ
ต้องขอบคุณไอที่มารับไปโรงเรียน ความกลัวในใจจึงเบาบางลง การเดินไปด้วยกันพร้อมกับพูดคุยกันเบา ๆ ทำให้ฉันสามารถยิ้มออกมาได้
เธอจริงจังกับเรื่องนี้มาก
“เอ่อ… แต่เธอแน่ใจนะว่ามาเดินไปด้วยกันแล้วเธอจะไม่ถูกกลั่นแกล้งไปด้วยหรือไง?” ฉันถามอย่างลังเล
ไอหัวเราะอย่างเบิกบานและตอบกลับมา “ไม่มีทางหรอกค่ะ ขอโทษที่พูดเองนะคะ แต่ฉันเป็นคนที่มีชื่อเสียงพอสมควรน่ะค่ะ ทั้งในกลุ่มผู้หญิงและผู้ชายเลยล่ะ”
จริงด้วย ฉันแทบไม่เคยได้ยินข่าวลือร้าย ๆ เกี่ยวกับเธอเลย ความจริงแล้วเธอเป็นคนที่ผู้หญิงหลายคนหลงรักและชายหนุ่มก็มักจะสารภาพรักกับเธอ ถึงเธอจะปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาแต่ก็จัดการได้ดีไม่มีใครโกรธเคือง
“ก็จริงนะ…” ฉันพึมพำเบา ๆ
“รุ่นพี่ควรใช้ประโยชน์จากสิ่งที่มีอยู่ให้มากกว่านี้นะคะ ถ้าเดินไปกับฉัน รุ่นพี่จะปลอดภัยขึ้นแน่นอน อย่างน้อยก็คงไม่มีใครกล้ามาพูดจาร้าย ๆ ต่อหน้ารุ่นพี่ค่ะ” ไอกล่าวด้วยความมั่นใจ
ระหว่างที่เราสองคนเดินไป โรงเรียน นักเรียนคนอื่น ๆ ที่เห็นเราต่างมองมาอย่างตกใจและเริ่มกระซิบกันเบา ๆ
“เฮ้ย นั่นอิจิโจ ไอนี่นา แล้วทำไมเธอถึงเดินกับเขาล่ะ?”
“ไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนั้นคือ ‘อาโอโนะ’ หรอกเหรอ? หรือว่า…”
“เป็นไปไม่ได้หรอก ดูสิ เธอกำลังยิ้มอยู่เลยนะ”
ไอยิ้มให้ฉันแล้วพูดขึ้นว่า “บางทีข่าวซุบซิบนินทาพวกนั้นอาจถูกกลบไปก็ได้นะคะ เพราะคนเราสนใจแค่ข่าวที่น่าสนใจเท่านั้นนี่คะ ข่าวรัก ๆ ใคร่ ๆ น่ะดึงดูดคนได้มากกว่าข่าวไม่ดีตั้งเยอะค่ะ”
“แต่ถ้าทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียง ฉันก็ไม่อยากทำแบบนั้นหรอกนะ” ฉันพูดอย่างกังวล
“รุ่นพี่เป็นคนใจดีจังนะคะ แต่ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ คนที่ไม่รู้จักตัวตนของเราแล้วคิดร้ายใส่เรา นั่นไม่ใช่คนที่เราต้องแคร์ค่ะ”
แม้จะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ฉันกลับรู้สึกขอบคุณในน้ำใจของเธอมาก
“พวกเรา…” ฉันพึมพำพร้อมกับความรู้สึกซาบซึ้ง
“ตอนนี้มันยังเร็วเกินไปที่จะร้องไห้นะคะ รอให้ทุกอย่างจบลงเมื่อไหร่ เราค่อยร้องไห้ด้วยกันนะคะ”
ด้วยซาโตชิที่ช่วยให้ฉันตัดสินใจจะกลับไปโรงเรียน และด้วยความมุ่งมั่นของไอที่ทำให้ฉันพร้อมเผชิญหน้ากับมัน
แม้ว่าจะเกือบหมดศรัทธาในผู้คน แต่ด้วยพวกเขา ฉันรู้สึกว่าฉันยังพอมีหวังในการเชื่อใจคนอื่นอีกครั้ง
TLN: อย่างที่คิด ตอนนี้แฮปปี้ดีแล้ว หลับฝันดี หลังจากนี้เนื้อเรื่องจะยังขึ้นๆลงๆอยู่ เพราะงั้นวันนี้ไว้แค่นี้แหละครับ
