—มุมมองของมิยูกิ—
หลังจากที่ทรุดตัวลงกับพื้นคอนกรีต หัวเข่าของฉันเป็นสีแดงเถือก แม้ว่ามันควรจะเจ็บปวด แต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลย
เพราะหัวใจมันตายไปแล้ว
ฉันเดินหนีออกมาจากร้านอาโอโนะคิทเช่นและกลับบ้าน ในวันนี้แม่ของฉันต้องออกไปทำงานกะกลางคืน
ถึงจะไม่อยากเจอใครตอนนี้ แต่ในบ้านแม่จะต้องอยู่แน่
“กลับมาแล้วค่ะ” ฉันทักทายสั้น ๆ แม่ที่กำลังดูข่าวทางทีวี หันมายิ้มตามปกติให้ฉัน
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ? วันนี้เรียนแค่ช่วงเช้าไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงกลับช้าล่ะ?”
คำพูดเหล่านั้นยิ่งทิ่มแทงใจที่บอบช้ำของฉันลึกลงไปอีก
“อ๋อ แค่แวะไปหาเออิจิมานิดหน่อย” ฉันตอบไปแบบหลอก ๆ การพูดโกหกแม่มันทำให้รู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก
“โธ่ ถ้ายังรักกันดีแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ตั้งแต่เล็ก ๆ หนูก็บอกเสมอว่าจะเป็นเจ้าสาวของเออิจิ โตขึ้นแล้วก็ยังรักษาคำพูดได้นะ”(TLN:????)
คำพูดที่ไม่ตั้งใจของแม่เหมือนอาวุธคมที่แทงลึกลงไปในใจ ฉันรู้สึกหวนคิดถึงช่วงเวลาอันแสนสุขที่ไม่มีวันหวนคืนมาได้อีกแล้ว
“ใช่ค่ะ แม่ไม่ต้องพูดเรื่องน่าอายแบบนี้สิ” ฉันตอบไปอย่างฝืน ๆ รอยยิ้มและคำพูดของแม่ที่เคยทำให้รู้สึกอุ่นใจกลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดลงในใจ
ใช่แล้ว ฉันรู้อยู่แล้ว ฉันรู้มาตลอด ตั้งแต่ที่เออิจิมาสารภาพรักเมื่อปีที่แล้ว ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่บนสวรรค์ ฉันฝันไปไกลว่าเราจะคบกันยาวนานจนถึงมหาวิทยาลัย สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน เรียนไปด้วยกัน ออกเที่ยวด้วยกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย และในวันข้างหน้า อาจมีบ้าน มีครอบครัว และเติบโตไปด้วยกัน…
“ขอโทษนะคะแม่ ใกล้สอบแล้ว ขอตัวไปอ่านหนังสือที่ห้องก่อนนะคะ”
“จ้ะ แม่ต้องออกไปทำงานแล้ว ข้าวเย็นแม่ทำแกงกะหรี่แช่ไว้ในตู้เย็นนะ อุ่นกินได้เลย”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอให้ทำงานอย่างปลอดภัยนะคะ” ฉันตอบขอบคุณและรีบวิ่งขึ้นห้องไป
ฉันไม่ได้ทรยศแค่เออิจิและครอบครัวเขาเท่านั้น แต่ยังทรยศแม่ด้วย ความหนักหนาของสิ่งที่ฉันได้ทำมาจนถึงตอนนี้ประดังเข้ามา ความสุขที่ฉันฝันไว้ไม่มีวันเป็นจริงอีกต่อไปแล้ว
ฉันล็อกห้องแล้วล้มตัวลงบนเตียง ความรู้สึกเกลียดตัวเองที่แปดเปื้อน ความโกรธที่ฉันมีต่อการกระทำของตัวเองทำให้ฉันกำหมัดแน่นจนเล็บกดลึกเข้าไปในฝ่ามือจนเลือดซึมออกมาบนผ้าปูที่นอน
เสียงเล็ก ๆ ในใจด่าฉัน
“น่ารังเกียจ! ทำไมถึงทรยศคนที่สำคัญขนาดนั้นล่ะ!”
ฉันเริ่มเกลียดตัวเองมากขึ้นทุกที ความเจ็บปวดที่เข่าก็เริ่มรู้สึกได้ในตอนนี้ จิตใจที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังกำลังพาฉันไปสู่ด้านมืด
มันสายไปแล้ว มันสายเกินไปสำหรับฉันที่จะถอยหลัง ฉันก็เจ็บปวดเหมือนกันนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรได้มากกว่านี้
เสียงในหัวฉันยังคงกล่าวโทษตัวเองอย่างต่อเนื่อง
“คิดจะหันกลับไปห่วงเออิจิตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”
“จะมาแกล้งทำเป็นคนดีตอนนี้ก็สายไปแล้ว”
“เธอคิดว่าตัวเองเป็นเหยื่อเหรอ? ที่จริงเอจิเจ็บยิ่งกว่าเธออีกนะ”
“นอกจากเธอจะเป็นคนทรยศแล้ว ยังทำให้เออิจิโดดเดี่ยวอีก เธอคิดว่าจะให้อภัยตัวเองง่าย ๆ แบบนี้เหรอ?”
หัวใจของฉันที่อ่อนแอกำลังจะพังทลาย
ฉันต้องการคำพูดปลอบโยนจากใครสักคน
ฉันจึงยื่นมือสั่น ๆ ไปเพื่อขอความช่วยเหลือ
ฉันส่งข้อความหาคอนโดะ รุ่นพี่ของฉัน
“รุ่นพี่คะ หนูอยากเจอค่ะ” ฉันบอกเขาเหมือนกำลังหาคนพึ่งพาอย่างสิ้นหวัง(TLN:…)
“มันเหลือทางเลือกแค่นี้แล้วนี่ คนแบบฉันมีแค่ทางนี้เท่านั้น!”
ฉันตัดสินใจจะปล่อยให้ตัวเองตกไปในความต้องการที่ไร้ค่า ค่อย ๆ ก้าวไปสู่สิ่งเลวร้ายลงไปเรื่อย ๆ
ฉันหยิบรูปของฉันกับเออิจิที่ถ่ายไว้ในวันเปิดเทอมออกมาจากโต๊ะ แล้วกอดมันไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้อย่างไร้เสียง ฉันน่าจะทิ้งรูปนี้ไปซะ แต่ถึงจะคิดแบบนั้น ฉันก็ไม่อาจทำได้เลย
