—มุมมองมิยูกิ—
ด้วยรอยยิ้มที่เหมือนปกติ แต่ดวงตาของเธอไม่ได้ยิ้มตามเลย
ฉันรู้ทันทีว่าแม่ของเออิจิมองฉันยังไงในตอนนี้
เป็นความโกรธและความผิดหวังที่ตรงไปตรงมา ฉันพยายามเดาว่า ทำไมความรู้สึกแบบนั้นถึงพุ่งตรงมาที่ฉัน หรือว่าเออิจิบอกเรื่องนี้กับเธอ?
“สวัสดีค่ะ คุณป้า” ฉันทักทายอย่างที่เคยทำ แม้จะรู้สึกกังวลใจลึก ๆ กับรอยยิ้มที่แฝงความรู้สึกสั่นสะท้านไว้
“สวัสดีจ้ะ หนูมาทำอะไรเหรอ?” ดวงตาที่เย็นชาและคำพูดที่ห่างเหินจากคุณป้าที่เคยใจดีทำให้ฉันอึ้งไป
ปกติถ้าเธอเห็นฉัน เธอมักจะยิ้มแล้วบอกว่า “รอแป๊บนะ จะไปเรียกเออิจิให้” แต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิม
“เออิจิ… เขาอยู่ไหมคะ?”
“อยู่ข้างใน แต่หนูมีธุระอะไรกับเขาหรือ?” คำตอบสั้น ๆ ที่เย็นชา ทำให้ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“ขอโทษนะจ้ะ ปกติฉันไม่ควรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเด็ก ๆ หรอก” ท่าทางห่างเหินของคุณป้าทำให้ฉันเกือบจะร้องไห้
“…คุณป้าหมายถึงอะไรคะ?”
“ลองถามตัวเองดูสิ จริง ๆ แล้วฉันรู้เรื่องที่หนูคบกับคนอื่นนอกจากเออิจิก่อนเขาจะรู้ซะอีกนะ”
คำพูดคมกริบแทงเข้ากลางใจฉัน เรื่องคบคนอื่น? ก่อนที่เออิจิจะรู้? ทำไมถึงรู้เรื่องนี้?
“ฉันเห็นตอนที่หนูเดินจับมือกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เออิจิที่ย่านการค้าน่ะ”
เสียงร้องในใจของฉันดังขึ้นมา ฉันเองก็รู้ดีว่าคุณป้าคนนี้เอ็นดูฉันเสมอมา แต่ฉัน…
“ถึงหนูจะยังเด็กและมีสิทธิ์เลือกความรักได้ แต่ไม่มีใครมีสิทธิ์เล่นกับความรู้สึกของอีกฝ่ายหรือทำลายมันหรอกนะ ถึงจะไม่ผิดกฎหมาย แต่ฉันคิดว่ามันผิดศีลธรรมมากกว่า”
ฉันก้มหน้าลง พยายามกลั้นน้ำตาไว้
“ขอโทษค่ะ”
“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ หนูเป็นเหมือนครอบครัวของฉัน ฉันขอเตือนว่าความรักคือสิ่งที่มีค่า อย่าทำลายความรู้สึกของอีกฝ่ายโดยไม่มีเหตุผล ต่อไปนี้ ขอให้หนูทำทุกอย่างให้ถูกต้องเถอะ”
“ขอฉันเจอเออิจิได้ไหมคะ”
เธอตอบกลับมาเสียงแข็ง “ไม่มีแม่คนไหนที่จะยอมให้ลูกของตัวเองอยู่กับคนที่ทำร้ายความรู้สึกของเขาหรอกนะ”
คำพูดเหล่านี้เหมือนคำพูดของแม่จริง ๆ ที่พูดออกมาจากใจ เพราะฉะนั้น ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลายไปในขณะที่เธอพูดออกมา
ฉันนั่งลงกับทางเดินข้างถนน น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“ฉันไม่อยาก… ไม่อยากเลย…” เสียงสะอื้นของฉันดังขึ้นราวกับเด็กทารกที่ร้องไห้ไม่หยุด
คุณป้ามองที่ฉันและกล่าวออกมาว่า “ขอโทษนะ แต่นี่มันอยู่หน้าร้าน ร้องไห้แบบนี้เป็นการรบกวนการทำงานของร้านนะ ช่วยลุกขึ้นด้วยเถอะ”
ก่อนที่เธอจะหันหลังไปโดยไม่สนใจฉันอีก แล้วพูดว่า “ลาก่อนนะ มิยูกิจัง”
ไม่ใช่ “แล้วเจอกันใหม่นะ” แบบที่เธอเคยพูด
ฉันไม่อาจขยับตัวได้ ราวกับว่าหัวใจของฉันแหลกสลายแล้ว
TLN: เจ็บเลยไหมล่ะ ทิ้งเองเจ็บเอง
