—มุมมองของหัวหน้าชมรมวรรณกรรม—
ฉันอ่านนิยายเรื่องนั้นไปเรื่อย ๆ ขณะที่เลื่อนหน้าจอ
แม้จะเพิ่งอ่านไปไม่นาน แต่เนื้อเรื่องก็ชัดเจนและเหมือนกับนิยายของเออิจิ นั่นหมายความว่านิยายนี้คือนิยายของเขา
แม้ว่าจะผ่านไปไม่นานหลังจากที่โพสต์ แต่มันกลับได้รับความสนใจและมียอดเข้าชมไม่ขาดสาย ความสามารถของเขาถูกเปิดเผยออกมาแล้ว นิยายนี้สนุกมาก ตอนที่อ่านครั้งแรก ฉันรู้สึกได้ทันที ฉันยังคงรู้สึกตกใจและอิจฉาที่หลังจากเขียนได้แค่ไม่นานกลับได้รับการยอมรับขนาดนี้ ความรู้สึกนั้นยังคงหลงเหลืออยู่และยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อเห็นผลลัพธ์เหล่านี้
ไม่! มันไม่ถูกต้อง! ทำไมเขาถึงได้รับคำชมล่ะ? ฉันทำทุกอย่างเพื่อทำลายเขาแล้ว ทำไมทุกคนถึงยกย่องเขา?
หลังอ่านจบ ฉันรู้สึกผิดที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าผลงานนี้ดีจริงๆ ฉันต้องยอมรับความพ่ายแพ้ในฐานะนักเขียน ยอมรับความจริงว่าแพ้ต่อเด็กปีหนึ่งที่เคยเป็นเพื่อนร่วมชมรมของตัวเอง ฉันเคยเป็นคนที่มีพรสวรรค์มากสุดในกลุ่มเดียวกัน แต่ตอนนี้เขาก้าวหน้าไปไกลกว่า ฉันรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
ไม่อยากเห็น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้ว่าคนอื่นๆ คิดยังไงกับเขา
—————
“นี่คือนิยายเรื่องแรกของเขาจริงเหรอ!? นักเขียนดาวรุ่งมาแล้ว!”
“ความสมบูรณ์แบบนี้ คงเป็นนามปากกาของนักเขียนมืออาชีพสินะ”
“คะแนนพุ่งสูงอย่างไม่ต้องสงสัยเลย”
“จำนวนการเข้าชมและคอมเมนต์ในเรื่องนี้ เหมือนงานเทศกาลเลยแฮะ”
—————
คอมเมนต์แทบทั้งหมดเป็นการยกย่องเออิจิ
สังคมกำลังให้การยอมรับเขาอย่างถูกต้อง และผลลัพธ์นี้มีความเป็นไปได้ที่สำนักพิมพ์จะสนใจ
นามปากกาของเขาคือ “เออิจิ” อย่างเรียบง่าย
ฉันไม่อยากยอมรับมัน ไม่อาจยอมรับความจริงนี้ได้ แล้วใครกันล่ะที่จะยอมรับมัน?
ทันทีที่คิดได้ ฉันเริ่มค้นหาผลงานที่เคยเขียนไว้มาตลอดแล้วอัปโหลดลงเว็บไซต์เดียวกัน
ตอนนี้ฉันจะต้องเอาชนะนิยายของเอนิจิให้ได้ หากไม่ทำอย่างนั้น เกียรติภูมิของฉันคงจะพังทลาย
ด้วยความเจ็บปวด ฉันตัดสินใจทุ่มเททุกอย่างที่เคยทำมาในชีวิตทั้งหมด
โดยไม่รู้เลยว่านี่คือทางเข้าสู่การล่มสลายของตัวเอง
—————
—มุมมองของเออิจิ—
มันดึกแล้ว ฉันจึงตัดสินใจพาอิจิโจซัง กลับบ้าน
หลังจากนั้น ทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข ช่วงเวลาแห่งความสุขเกิดขึ้นแล้ว ฉันคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันคงทำให้ทุกคนเหนื่อยใจมากแล้ว
“ขอบคุณมากนะอิจิโจซัง ที่ให้ผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ทุกอย่างสำเร็จได้เพราะฝีมือของรุ่นพี่เองนะคะ”
“ไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความสามารถของรุ่นพี่จริง ๆ สายตาของฉันไม่ได้มองผิดเลย”
เธอพูดพร้อมกับยิ้ม
“ขอบคุณมากจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอช่วยกู้ต้นฉบับกลับมา ฉันคงหยุดเขียนไปแล้ว”
“อย่างนั้นเหรอคะ? ถ้าได้ช่วยอะไรบ้างก็ดีใจค่ะ”
“คราวหน้าฉันจะพาเธอไปทานเค้กหรืออะไรที่อร่อย ๆ แล้วกัน ขอบคุณจริง ๆ นะ”
“จะบอกว่าเป็นเดทเหรอคะ? ดีจัง ถ้าอย่างนั้น ฉันจะใส่ชุดสวย ๆ ไปนะคะ”
การโดนแซวตรง ๆ ทำให้ฉันรู้สึกเขินมากจนหน้าร้อนขึ้น ตอนที่ฉันเงียบไม่พูดอะไรเธอก็พยักหน้าด้วยความพอใจและพูดต่อไป
“งานเลี้ยงมื้อค่ำสนุกมากค่ะ ฉันไม่คิดเลยว่าจะกลับมาอยู่ในโลกที่อบอุ่นแบบนั้นได้ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ ถ้าแค่กู้ต้นฉบับกลับมาอาจจะไม่พอค่ะ แต่… ฉันมีคำขอที่อยากจะขอรุ่นพี่ค่ะ ช่วยฟังหน่อยได้ไหมคะ?”
คำพูดของเธอทำให้รู้สึกถึงความเหงาที่แฝงอยู่ในตัวเธอ
สิ่งที่ฉันทำได้ในฐานะรุ่นพี่คือการตอบกลับให้เต็มที่
“แน่นอน”
“ช่วยทำให้ฉันมีความทรงจำที่ดีแบบวันนี้อีกเยอะ ๆ นะคะ ความทรงจำร่วมกันกับรุ่นพี่ค่ะ”
เธอพูดพร้อมกับน้ำตาคลอในดวงตา
“ได้สิ สัญญาเลย”
ไม่ต้องคิดอะไรมาก คำตอบหลุดออกมาจากปากทันที
“ขอบคุณค่ะ ฉันจะรอคอยทุกอย่างที่รุ่นพี่จะทำต่อไปค่ะ สัญญานะคะ?”
เธอยิ้มแล้วผูกปากสัญญากับฉัน มันเป็นช่วงเวลาที่แสนสุขที่ฉันอยากให้มันอยู่ตลอดไป ในขณะที่เราทั้งคู่รู้สึกเหมือนกันและแบ่งปันความรู้สึกเหล่านั้นไปพร้อมกัน เราก็ค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ
TLN: 100 ตอนแล้วค้าบเย้~~ วันนี้พักก่อนนะครับ ลงไปทั้งหมด 43 ตอนในวันเดียวเลย????
