TLN: ตั้งแต่บรรทัดนี้ จะใช้ “อาโอโนะคิทเช่น”(Aono Kitchen) แทน “ครัวอาโอโนะ” นะครับ ใช้คำว่าครัวอาโอโนะแล้วรู้สึกคำมันดูไทยไปหน่อย
แม่รีบทำความสะอาดห้องพักอย่างรวดเร็วเพื่อเตรียมต้อนรับเรา ถึงจะเรียกว่า “ห้องพัก” แต่ก็มีขนาดที่ใหญ่พอสมควร เป็นห้องที่ปูเสื่อทาทามิ มีโต๊ะตัวใหญ่และทีวี ตั้งแต่ยุคนี้เทคโนโลยีล้ำหน้าแล้ว ที่นี่ก็มี Wi-Fi ให้ใช้ฟรีสำหรับลูกค้า ทำให้สามารถดูวิดีโอบนมือถือได้อีกด้วย
แม่ชอบลองอะไรใหม่ ๆ จึงทำให้ร้านนี้รองรับการจ่ายด้วยเงินอิเล็กทรอนิกส์ มี Alexa เล่นเพลงพื้นหลัง และทีวีในห้องพักก็เปิด Netflix กับ YouTube ได้ ถือว่าสะดวกสบายมาก
ครั้งหนึ่งฉันเคยถามแม่ว่า “ทำไมถึงทำเป็นห้องแบบญี่ปุ่นล่ะ ในเมื่อร้านขายอาหารตะวันตก ก็น่าจะทำเป็นห้องแบบตะวันตกสิ” แม่บอกว่าห้องที่มีเสื่อทาทามิช่วยให้หลับพักผ่อนได้ง่ายกว่า
ห้องพักนี้ถึงจะมีบรรยากาศแบบบ้าน ๆ และไม่มีความโรแมนติกเท่าไหร่ แต่ก็เป็นห้องส่วนตัวเพียงห้องเดียวในร้าน ทำให้ฉันคุยกับอิจิโจได้อย่างสะดวก เพราะมีเรื่องที่ไม่อยากให้พ่อแม่ได้ยินเหมือนกัน
“ตามสบายเลยนะจ๊ะ อาอิจัง” แม่ยังคงเรียกอิจิโจด้วยชื่อเล่นอย่างสนิทสนม ทำให้ฉันแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ดีที่แม่กลับไปทำงานต่อทันที
แม่วางเมนูอาหารและน้ำไว้ให้
“แค่เห็นเมนูแฮมเบอร์เกอร์กับข้าวห่อไข่ก็มีความสุขแล้วค่ะ รุ่นพี่มีเมนูแนะนำไหมคะ?” อิจิโจถามด้วยความตื่นเต้น
“อืม งั้นเมนูพิเศษของที่นี่น่าจะดีนะ ข้าวห่อไข่เป็นเมนูหลัก มีมินิแฮมเบอร์เกอร์กับสปาเก็ตตี้นาโปลิตันให้ด้วย” นี่เป็นเมนูที่พ่อทำขึ้นมา เป็นการรวมสามเมนูยอดนิยมติดอันดับต้น ๆ ของร้าน ข้าวห่อไข่และแฮมเบอร์เกอร์ใช้ซอสเดมิกลาซที่ต้องหมักข้ามคืน ส่วนสปาเก็ตตี้ก็เป็นแบบดั้งเดิมราดซอสมะเขือเทศเข้มข้น ใส่ไส้กรอกมาด้วย เสิร์ฟพร้อมสลัดและซุป ซึ่งลูกค้าส่วนใหญ่จะสั่งเมนูนี้ตอนเที่ยง
เมื่อเห็นอิจิโจมีความสุขกับเมนูนี้ ฉันก็รู้สึกโล่งใจ เธอไม่ค่อยมีด้านที่ดูเหมือนเด็กมัธยมปลายทั่วไป แต่ตอนนี้ใบหน้าเธอกลับมีรอยยิ้มสดใส
ฉันเดินไปสั่งอาหารกับแม่แล้วกลับมานั่งที่เดิม แต่การอยู่เฉยๆ กับสาวสวยตรงหน้ามันทำให้ฉันรู้สึกประหม่าจนต้องหาเรื่องมาคุย
“ขอโทษนะที่สถานที่อาจจะดูบ้าน ๆ ไปหน่อยสำหรับเด็กผู้หญิงแบบเธอ”
“ไม่หรอกค่ะ ที่นี่ให้ความรู้สึกใหม่ ๆ เพราะบ้านกับห้องพักฉันไม่มีห้องแบบนี้เลย ห้องปูเสื่อทาทามิแบบนี้สนุกดีออกค่ะ”
“ดีแล้วล่ะ ที่นี่เป็นห้องพักของแม่กับพี่ชาย หลังจากช่วงบ่ายพวกเขาจะได้พักกันในนี้ก่อนร้านเปิดตอนเย็น”
“นั่นแหละค่ะ ทำให้มีบรรยากาศอบอุ่น ฉันไม่เคยไปบ้านคนอื่นแบบนี้ มันรู้สึกสดใหม่มาก”
“มันอาจจะดูน่าอายไปหน่อย ที่ห้องพักมีทีวีที่แม่เอาไว้ดูซีรีส์ฝรั่ง กับหนังสือทำอาหารของพี่ชายแล้วก็ของส่วนตัวผมเต็มไปหมด”
“นั่นถือเป็นเรื่องที่ดีแล้วค่ะ บ้านที่แสดงถึงเอกลักษณ์ของครอบครัวแบบนี้ ฉันว่าเป็นเรื่องน่าอิจฉานะ”
จากคำพูดของเธอทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงเบื้องหลังชีวิตที่ซับซ้อนในครอบครัวของอิจิโจ เด็กมัธยมปลายไม่ค่อยใช้คำว่า “บ้านเกิด” เท่าไหร่ อิจิโจน่าจะอยู่คนเดียวหรืออาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ต้องแยกจากครอบครัว แต่ฉันไม่ถาม เพราะเธอเองก็ไม่ได้มายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันมากนัก ทั้งที่มีโอกาสถามหลายครั้ง
เราใช้เวลา 10 นาทีพูดคุยเรื่องทั่วไปจนอาหารมาเสิร์ฟ เมนูยอดนิยมพร้อมเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว
“นี่จ้ะ อาอิจัง เมนูพิเศษ แถมชา หรือกาแฟหลังอาหารตามใจชอบเลยนะ”
วันนี้ซุปเป็นซุปหมูตุ๋นที่เป็นที่นิยม อิจิโจเลือกชาทำให้แม่ยิ้มปลื้มเพราะแม่เป็นคนชอบดื่มชาเหมือนกัน
แม่วางเซ็ตอาหารของฉันอย่างเงียบ ๆ ต่างจากตอนที่เสิร์ฟให้อิจิโจ เซ็ตอาหารของฉันคือข้าวแกงกะหรี่กับโคร็อกเกะ ซึ่งในแกงกะหรี่ก็มีซอสเดมิกลาซเช่นกัน
แม่บอกให้เรากินอย่างสบายใจ แล้วก็กลับไปทำงานต่อ อิจิโจเหลือบมามองฉันพร้อมกับแววตาที่บ่งบอกว่าอยากกินเต็มที่ ฉันพยักหน้าให้เป็นสัญญาณ เธอยิ้มอย่างดีใจแล้วเอ่ยว่า “ทานแล้วนะคะ” ก่อนจะเริ่มกิน
เธอเอาข้าวห่อไข่เข้าปาก แล้วพูดเบา ๆ ว่า “อร่อยจัง” ใบหน้าของเธอดูสดใสจนไม่เหมือนคนที่เพิ่งคิดสั้นมาก่อนหน้านี้
ใบหน้านั้นงดงามราวกับเทพธิดา การที่ได้พบเจอเธอทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณโชคชะตาอยู่บ้าง
—ห้องประชุมโรงเรียน (มุมมองครูทาคายานากิ)—
เราได้ประชุมด่วนเกี่ยวกับกรณีของอาโอโนะ มีทั้งฉัน หัวหน้าชั้นปี และครูมิตซึอิ พร้อมกับอาจารย์ใหญ่และรองอาจารย์ใหญ่ที่จะมาสมทบด้วย ฉันแจ้งเรื่องนี้กับอาจารย์ใหญ่ทันที
“ขอบคุณมากที่แจ้งทันที เรื่องแบบนี้ถ้าปล่อยไปจะเป็นปัญหาใหญ่ได้”
“ไม่เลยครับ ความจริงแล้วอาจเป็นเพราะการจัดการของชั้นเรียนผมที่ไม่ดีพอ ควรเตรียมให้เด็กมีสภาพแวดล้อมที่พร้อมจะปรึกษามากกว่านี้”
“ครูทาคายานากิได้ทำอย่างดีที่สุดแล้วละ” หัวหน้าชั้นปีอิวาอิช่วยปกป้องฉัน
“ใช่ อย่างที่อิวาอิบอก ตอนนี้เราควรกังวลกับปัจจุบันและอนาคตมากกว่า อาโอโนะกลับถึงบ้านปลอดภัยใช่ไหม” อาจารย์ใหญ่ถาม
“ค่ะ ฉันโทรหาผู้ปกครองและยืนยันว่าเขากลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว” ครูมิตซึอิตอบ
อาจารย์ใหญ่และรองอาจารย์ใหญ่ดูผ่อนคลายลงบ้าง
“ดี งั้นแผนเบื้องต้นเราคือให้อาโอโนะเป็นสำคัญ ปัญหานี้เราต้องหาทางแก้ไขเพื่อไม่ให้เขาต้องลาออกจากโรงเรียน”
TLN: กลับถึงบ้านเร็วก็ลงเร็วครับ+พอใจกับยอดโดเนทวันนี้ด้วย นี่แปลดองไว้อีก 3 ตอน เดี๋ยวจะทยอยลง ภายในวันนี้ นะครับ ถ้าถามว่าทำไมไม่ลงทีเดียว คือ เดี๋ยวมันไม่ค้างครับ ขอบคุณ????
