ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ — I Woke Up Piloting the Strongest Starship, so I Became a Space Mercenary - ตอนที่ 328 เป้าหมายใหม่และคำขอติดตามคุ้มกัน
- Home
- All Mangas
- ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ — I Woke Up Piloting the Strongest Starship, so I Became a Space Mercenary
- ตอนที่ 328 เป้าหมายใหม่และคำขอติดตามคุ้มกัน
ในท้ายที่สุดเกราะพลังจักรกลน้ำหนักเบา…… พวก นั่นชื่อยาวๆสุดๆ ผมแค่จะเรียกมันว่าเกราะนินจาแล้วกัน ไม่ว่าอย่างไร เกราะนินจาถูกส่งมาที่โรงแรมโดยไม่มีปัญหา คนดูร้านยังตื่นตัวโดยเหตุการ แต่ความเป็นมืออาชีพเขาเอาชนะได้ และเขาทำหน้าที่อย่างไม่มีปัญหา เขาแม้แต่ส่งข้อมูลบำรุงรักษาเกราะมาด้วย
เราบอกลาคนดูร้านที่ดูเหมือนปวดหัวและตัดสินใจตรงยาวกลับโรงแรมเราเลยไม่ได้เจอเหตุการณ์อะไรแปลกกว่านั้น
“ทำไมไปมีปัญหาทันทีหลังไปข้างนอกน้อยกว่าสองชั่วโมงล่ะ……?”
“อย่างที่คาดกับฮิโระซามะ……”
“หยุดพูดว่าฉันเป็นแม่เหล็กดูดปัญหาตลอดเวลาได้แล้วได้มั้ย? ฉันไม่ผิดที่เราเข้าไปมีปัญหาครั้งนี้ถูกมั้ยเล่า?”
เราแค่บังเอิญเจอปัญหาครั้งนี้เข้าใจไหม?
อึก อืม เหตุการก่อนหน้าหลายอย่างมันก็คล้ายๆกัน แต่แม้อย่างนั้นก็เถอะ
“แต่ท่านพูดว่าเธอเจอหุ่นยนต์ต่อสู้ ‘มีชีวิต’ ด้วยตัวเองนี่ นายท่าน นั่นน่าสนใจดีนะคะ”
เมย์ที่ได้ยินผมและคูกิเล่าเรื่องเหตุการณ์ก่อนหน้าแสดงความสนใจแบบไม่ปรกติในแมงมุมเหล็กนั้น
“นั่นหายากนะ คิดว่าบางอย่างแบบนั้นน่าสนใจเหรอเมย์?”
“ค่ะโดยเฉพาะ มันเรื่อง ‘คลื่นจิต’ ที่คูกิซามะพูดก่อนหน้านี้ ท่านตรวจจับมันไม่ได้จากดิฉันถูกต้องมั้ยค่ะ”
“ใช่ค่ะ หนูตรวจจับมันส่งออกมาจากท่านไม่ได้”
“เข้าใจแล้ว งั้นมันเป็นไปได้สูงที่แมงมุมเหล็กที่ท่านเจอเป็นสิ่งมีชีวิตด้วยซ้ำ กับความรู้ของดิฉัน ไม่มีสิ่งมีชีวิตคล้ายกันที่ทนการโจมีต่อเนื่องจากอาวุธเลเซอร์ระดับกองทัพได้ และนั่นก็เหมือนกันสำหรับอาวุธพลาสมาค่ะ”
“ถ้าเจ้านั่นเป็นสิ่งมีชีวิตจริงๆ งั้นมันจะเป็นการค้นพบใหญ่เลยล่ะ แค่มันมาจากไหนอยู่ดีล่ะเนี่ย……? ไม่ดีเลย ฉันรู้สึกไม่ค่อยจะดีเกี่ยวกับทั้งหมดนี้แล้วดิ”
“เฮ้! เธอหยุดทำแบบนั้นได้เปล่า!?”
ทันทีที่เอลม่าตะโกนบ่น เครื่องปลายทางข้อมูลพกพาผมดังเพลงสายเข้า ผมหยิบมันออกมาเงียบๆจากกระเป๋า ดูชื่อคนโทร และอดไม่ได้ที่จะมองเพดานยอมจำนน เอลม่าปิดหน้าด้วยมือขวา และมีมี่ยิ้มขมขื่น บางทีพวกเธอพอรู้แล้วว่าใครโทรมา เมย์ทำตัวเหมือนปรกติ และคูกิเท่านั้นที่ไม่เคยเข้าสถานการณ์แบบนี้เอียงหัวไปด้านข้าง
“……ฮัลโหล”
『ขอบคุณนะที่ทักทายกระตือรือร้นซะขนาดนั้น มันทำหัวใจอบอุ่นเลยล่ะ』
เท่าที่คนพอเดาได้แล้ว มันเป็นน.อ. เซเรน่า ร.น.บนสายที่โทรมา เสียงที่สะท้อนจากเครื่องปลายทางข้อมูลมันไร้ทำนองจนอดไม่ได้ที่จะบอกได้ว่าเธออารมณ์ไม่ดีสุดๆ
『อืมมันแต่มันไม่เหมือนว่าเราอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องระวังคำพูด ดังนั้นแหละฉันจะเข้าประเด็น ฉันเรียกไปทำงาน』
“ขอโทษแต่เรารับคำขอไม่ได้ตอนนี้เพราะยานยังบำรุงรักษาอยู่ ช่างแย่จริงๆเลยล่ะนะ”
『แน่นอนว่างานรอจนกว่าบำรุงรักษาเสร็จได้ เราเอาสถานการณ์นายมาคิดแล้ว เรายังไม่ได้ติดต่อสมาคมทหารรับจ้าง แต่ระดับสูงตัดสินใจว่าเราจะส่งคำขอด้วยเงินตอบแทนมากกว่าปรกติสามเท่าตัว นายจะรับถูกมั้ย?』
“มันไม่เหมือนว่าฉันต้องรับแน่นอนไปเลยเพราะมันไม่ใช่ภารกิจปรกติ ฉันมีสิทธิ์ใช้เหตุผลคัดค้านด้วยวีโต้?”
『นายจะรับ ถูกต้องไหม?』
“ไม่ไม่ เหมือนที่ฉันบอกมันไม่ใช่ภารกิจปรกติ ดังนั้นฉันมีสิทธิ์ปฏิเสธ–”
『นาย จะ รับ คำ ขอ ถูกมั้ย?』
“เป็นอะไรของเธอเนี่ยที่วนๆซ้ำคำเดิมอยู่นั่นแหละ!?”
น้ำเสียงไร้อารมณ์ไร้ทำนองของเธอน่ากลัวด้วย ดังนั้นหยุดได้เปล่าได้โปรดคุณนายครับ? หรือเธอบังคับมากกว่าปรกติ และผมกลัวเพราะผมรู้สึกเหมือนถูกหวยดวงซวยอีกแล้ว
ไม่มีสักเหตุการณ์ที่ผมหนีปัญหาได้เมื่อได้รับลางประเภทนี้ก่อนหน้า
“ไม่ว่ายังไง มาฟังก่อนละกัน ฉันจะเปลี่ยนเป็นโหมดภาพโฮโล ได้มั้ย?”
『ได้โปรดเชิญ』
พร้อมด้วยการตกลงการน.อ.เซเรน่าร.น. ผมเปลี่ยนการโทรจากเครื่องปลายทางข้อมูลพกพาสู่จอโฮโลที่ติดตั้งในห้องโรงแรม
ภาพของน.อ.เซเรน่าร.น.ที่บูดๆฉายจากจอโฮโล
“เธอเหมือนสุดอารมณ์บูดอีกแล้วอ่ะ……”
“แต่น.อ.เซเรน่าร.น.สามารถดูสวยไม่ว่าสีหน้าไหนเลยอ่ะถูกมั้ย……?”
“เธอเป็นผู้หญิงมีระดับนา”
สาวๆกระซิบใส่กัน ผมไม่แน่ใจว่าน.อ.เซเรน่าร.น.ได้ยินพวกเธอไหม แต่ผมปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ พวกเธอ อืม มันไม่เหมือนว่าพวกเธอว่าเสียๆหายๆอยู่ดี ผมเลยไม่คิดว่าจะมีปัญหาถ้าเธอได้ยินพวกเรา
“งั้น รายละเอียดคืออะไร?”
『นั่นเป็นความลับ?』
“ล้อเล่นเปล่าเนี่ย ฉันจะตัดสายนะ”
『ตอนนี้นั่นเป็นคำตอบเดียวที่ฉันให้ได้ ได้โปรดรอคำขอที่เราส่งไปผ่านสมาคมทหารรับจ้าง』
“ถ้าเป็นอย่างนั้น มีประเด็นอะไรที่ต้องโทรตอนนี้ด้วย? ถ้าเธอแม้แต่พูดเกี่ยวกับมันยังไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันสมควรจะตอบยังไง?”
『นายเข้าใจที่ฉันรู้สึกมั้ยเนี่ยเมื่อฉันถูกบอกให้กล่อมนายล่วงหน้าเพราะเราสนิทกัน』
น.อ.เซเรน่าร.น.ยิ้ม
แต่มันน่ากลัวเพราะตาเธอไม่ได้ยิ้มเลยแม้แต่เศษเสี้ยว
“เสียใจด้วย แต่เธอเป็นนาวาเอกแล้วนี่ถูกเปล่า? พวกเขายังมาผลักไสงานประเภทนั้นที่สำหรับเจ้าหน้าที่ยศต่ำกับเธอแม้ว่าหลังจากกเธอเลื่อนยศแล้วเหรอ?”
『นายเป็นผู้ได้รับดาวทอง ระดับทองคำขาว และวิสเคานต์จักรวรรดิกิตติมศักดิ์ ดังนั้นนายทรงพลังและมีอิทธิพลมากกว่าที่นายคิด มันแม้แต่ไกลไปจนแม้แต่เจ้าหน้าที่ยศสูงในกองทัพจักรวรรดิลังเลที่จะติดต่อนายไปเองและสร้างปัญหาเยอะๆโดยการมาผลักไสใส่ฉันที่ดันไป ‘เป็นเพื่อน’ กับนาย』
“อย่างนั้นเหรอ? อืม ฉันว่ามันดีกว่ามีใครก็ไม่รู้มาส่งบางอย่างแบบนี้กับฉัน”
『ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเข้าใจว่านายรับคำขอครั้งนี้แล้ว』
“นั่นมันคนละเรื่องเดียวกันเลย นาวาเอก”
『……』
“……”
ทั้งนาวาเอกและผมเงียบกริบ เรามองกันอย่างตั้งใจแบบไร้สีหน้า แต่ไม่สำคัญว่าเธอจ้องผมหนักแค่ไหน ผมจะไม่เปลี่ยนใจจนกว่าผมได้ยินรายละเอียดงาน
“ฉันไม่สนว่าลับไม่ลับ ฉันจะตัดสินไม่ได้ว่าฉันจะรับไม่รับจนกว่าฉันจะรู้รายระเอียดคำขอและรางวัลที่เสนอ นั่นแหละสามัญสำนึก”
มันไม่เหมือนว่าเราเหมือนทหารรับจ้างคนอื่นที่ไม่รู้ว่าพวกเขาจะได้อาหารดีๆมื้อที่ทำงานมาหรือไม่ เรามีเงินพอที่จะอยู่โรงแรมดีๆสองสามเดือนและเมื่อบำรุงรักษายานเสร็จ เราแค่เลือกระบบดาวเหมาะๆแล้วเดินทางไปที่นั่นได้ จากนั้นเราจะสามารถหาเงินได้มากเท่าที่ต้องการจากการล่าโจรสลัดอวกาศ มันไม่มีเหตุผลที่จะมารับคำขอลึกลับๆจากกองทัพที่เสี่ยงอะไรไม่รู้
『นั่นก็จริงอยู่ จริงๆแล้ว ฉันก็คิดอย่างนั้นด้วย』
“งัน นี่คุยเสร็จแล้วดิ”
『มันช่วยไม่ได้ ว่าแต่ นายรู้จักคดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้นในเขตค้าขายคนชั้นสูงโคโลนีนี่เปล่า?』
นี่เกี่ยวกับแมงมุมเหล็กตัวนั้นที่ผมสู้ก่อนหน้านี่หรือ? แม่ว่าไม่ใช่อย่างนั้น การได้ยินข้อมูลอะไรแบบนี้มันไม่ได้นำไปหาอะไรดีทุกรอบ
“เฮฮ๋…… อย่างนั้นเหรอ?”
ทิศทางการคุยเปลี่ยน ผมสงสัยว่าเรื่องแบบไหนจะเด้งออกมา
『มันดูเหมือนทีมยามระงับอาชญากรได้ในท้ายที่สุด แต่ตอนนั้น พลเมืองโคโลนีมากถึงเจ็ดคนถูกฆ่าแล้ว ฉันจะจำเป็นต้องเปลี่ยนประเด็นอีกนิดนึง มันดูะเหมือนยานค้นคว้าวิจัยที่กลับมาจากภารกิจสำรวจไม่นานนี้ที่ขอบโลกมาถึงท่ายานโคโลนีนี้ไม่กี่วันก่อนและดันไปพาของน่าสนใจหลายอย่างกลับมา และมันดูเหมือนของหนึ่งในของที่พากลับมาไปร้านใจเขตค้าขายคนชั้นสูง จากนั้นมีพลเมืองที่สุดท้ายถูกฆาตกรรมรวมถึงพนักงานของร้าน, เจ้าของร้าน, และลูกค้าบางคนที่ดันไปซื้อของอยู่เมื่ออาชญากรรมเกิดขึ้นและอยู่ในที่เดียวกัน』
“อึกมันเปลี่ยนเป็นบางอย่างลับๆล่อๆสุดๆไปเลย”
ผมสำคัญว่าหั่นแต่งมันสวยแค่ไหน เรื่องนี้น่าจะเกี่ยวกับยานค้นคว้าวิจัยนั้น และเมื่อพูดถึงมัน ก็พูดไปถึงขอบโลกด้วย ถ้าอย่างนั้น พูดอีกอย่าง เนื้อหาคำขอครั้งนี้ก็เกี่ยวกับขอบโลกด้วย
ขอบโลกเป็นแนวหน้าจักรวรรดิที่ไกลที่สุดและไม่นานนี้เพิ่งเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิ มันเป็นพื้นที่ของความพยายามขยายดินแดนของจักรวรรดิกรากัน มันก็เป็นบริเวณที่กฎหมายจักรวรรดิใช้งานแบบไม่เต็มๆ และผลลัพธ์ มันเต็มไปด้วยโจรสลัดอวกาศและสัตว์ประหลาดอวกาศอันตราย มีอันตรายอื่นเช่นการแทรกแซงลับๆจากประเทศไม่เป็นมิตร, สิ่งมีชีวิตต่างถิ่นที่ยังไม่ถูกค้นพบ (และเป็นไปได้ว่าไม่เป็นมิตร), และพวก ‘อาณาจักร’ นอกกฎหมาย
“เข้าใจล่ะ งั้นพวกเขาพยายามสร้างกองยานต่อต้านโจรสลัดอิสระเคลื่อนที่เพื่อส่งมันไปไกลถึงขอบโลกเพื่อก่อตั้งการควบคุมของจักรวรรดิให้ได้ในที่สุด และมากกว่านั้น พวกเขาสามารถเจอสมบัติโบราณต่างถิ่นน่าสนใจจบางอย่าง พวกเธอเลยก็ถูกบอกให้เก็บทุกอย่างอะไรก็ได้ที่ดูเหมือนมีค่าพอเก็บถูกต้องมั้ย?”
『แน่นอนว่านายมีจินตนาการสูงนะกัปตันฮิโระ สำหรับตอนนี้ มาแค่พูดว่าเจ้านายฉันเชื่อว่านาวิกโยธินจักรวรรดิหรือ ฉันนี่แหละ ได้คิดออกถึงวิธีที่จะใช้บางคนอย่างนายอย่างมีประสิทธิภาพ』
“อ๋อ”
ถ้าอย่างนั้น เธอจะบอกรายละเอียดมากกว่านี้ไม่ได้ อย่างไรก็ตาม ตัดสินจากกระแสการคุยกันเท่าที่เกิดขึ้น ถ้าผมตัดสินใจยอมรับคำขอ มันจะอยู่ใต้น.อ.เซเรน่าร.น.อีกครั้ง
อืมน.อ.เซเรน่าร.น.จะมากกว่าคุ้นว่าผมทำงานยังไง แล้วผมก็ชินกับสไตล์เธอด้วยเหมือนกัน
เธอน่าจะไม่สั่งผมให้ทำอะไรบ้าๆ…… ไม่หรอก จริงๆแล้วเธออาจจะทำ
ไม่ว่าอย่างไร พวกมันน่าจะมีเหตุผล ผมหวังว่า
“ฉันจะพิจารณามัน ที่เหลือขึ้นอยู่กับเงื่อนไข เพราะฉันสัญญาเธอจริงอยู่”
『สำหรับเวลานี้ ฉันจะแค่รับคำตอบนี้ ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัว』
น.อ.เซเรน่าร.น.ตัดสาย
“งั้น? นายจะรับงานเปล่า?”
“ฉันสงสัย เหมือนที่ฉันพูด มันขึ้นอยู่กับเงื่อนไขแหละ ถ้ามันจะได้อีเนลบานเบอะ ไม่มีเหตุผลที่ต้องแหลมหน้าปฏิเสธ”
ผมยักไหล่และตอบเอลม่า
ทำงานที่เราจะได้รับเงินค่าจ้างแม้ว่าเราแค่รอพร้อมและได้เงินมากขึ้นขึ้นอยู่กับงานที่เราทำแน่นอนว่าดีกว่าไปวิ่งตีก้นโจรสลัดอวกาศ
เพราะเราใช้เงินค่อนข้างเยอะระหว่างที่เราอยู่กันในโคโลนีนี้ มันไม่ได้เป็นความคิดแย่ที่จะหาเงินก้อนใหญ่ที่จุดนี้
“เราต้องเตรียมอะไรถ้าเราต้องไปที่ขอบโลกอ่ะฮิโระซามะ”
“ฉันไม่คิดว่าเราต้องกังวลเกี่ยวกับการเติมกระสุน, วัสดุโครงสร้างเกราะ, และอาหารจำนวนน้อยที่สุดระหว่างอยู่วันต่อวันเพราะเราจะทำงานให้กองทัพจักรวรรดิ แต่เราอาจขาดของใช้ประจำวันและของหรูถ้าสุดท้ายเราอยู่ที่นั่นนาน”
“อ๋อ งั้นขึ้นอยู่กับรายละเอียดคำขอหนูต้องปรึกษากับเมย์ซังและจัดหาจำนวนของที่จำเป็นให้เหมาะสม”
“ได้โปรดทำนะ”
“ฉันคิดว่าฉันจำเป็นต้องไปฝึกขับมดสิงโตให้เชี่ยว ฉันจะไม่อยากออกศึกโดยไม่ได้ซ้อม”
“อืม หนูจะ…… ออุ่ หนูจะทำอะไรดีล่ะ?”
มีมี่และเอลม่าชินกับการตัดสินใจอะไรๆเตรียมรับคำขอใหม่แล้ว แต่คูกิที่ค่อนข้างไม่มีประสบการณ์ตัดสินใจแบบนั้นไม่ได้ แน่นอนเธอจะทำไม่ได้ นั่นแค่ปรกติ
“อืมอยากฝึกเป็นพนักงานสื่อสารเพื่อไว้สนับสนุนมีมี่ทีหลังมั้ย?”
มีมี่มีแผนหาประสบการณ์รองนักบินในอนาคต
ท้ายที่สุดเธอจะเปลี่ยนจากพนักงานสื่อสารเป็นรองนักบิน เราเลยต้องการบางคนมาแทนตำแหน่งพนักงานสื่อสารที่ว่าง
อืมนั่นยังขึ้นอยู่กับความเข้ากันกับงานของคูกิ…… มีมี่เรียนเป็นพนักงานสื่อสารได้แค่ในระยะเวลาสั้นๆ แต่อาจไม่เป็นอย่างนั้นสำหรับคูกิ แล้วก็มีความเป็นไปได้ที่มีมี่จะไม่มีพรสวรรค์ในการเป็นรองนักบินเลย ในกรณีนั้น มันอาจเป็นไปได้ที่จะให้คูกิฝึกเป็นรองนักบินแทน โถ่ มีอะไรให้พิจารณาหลายอย่างเลยเนี่ย
จบเล่ม 10
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ
ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu