ปาฏิหาริย์รัก เทพธิดาจำแลง - ตอนที่ 463 เธอทำร้ายความรู้สึกของพี่!

เซียวส่ารู้สึกราวกับถูกชกหน้า เมื่อเห็นเฉียวเหลียงลงจากรถ หางตาเขาหรี่ลง เขาคำรามใส่ถังซี “ทำไมถึงไม่บอกพี่ก่อนหน้านี้ว่าเขาจะพาเธอไปส่งที่โรงเรียน! พี่รอเธอนานมาก! และตอนนี้พี่ก็ยังต้องเห็นเธอสองคนแสดงความรักต่อกันอีก!”  

ถังซียักไหล่ มองเขาอย่างไร้เดียงสา “เมื่อกี้ฉันไม่เห็นรถเขา และเขาก็ไม่ได้บอกฉันว่าเขาจะมา ฉันไม่รู้จริงๆ”  

“ไปให้พ้นหน้าพี่เลย” เซียวส่ากล่าวพลางโยนกระเป๋านักเรียนของถังซีให้เฉียวเหลียง แล้วขับรถออกไป  

เมื่อเห็นเซียวส่าจากไปด้วยความโกรธถังซีก็หัวเราะออกมา จากนั้นเธอก็เดินเข้ามาหาเฉียวเหลียง จูงมือเขา “ทำไมคุณถึงมาที่นี่”  

“ผมอยากไปส่งคุณไปโรงเรียน” เฉียวเหลียงโยนกระเป๋านักเรียนไปที่เบาะหลัง และเปิดประตูรถให้เธอ “คุณหลับสบายไหม”  

“ฉันนอนหลับมายี่สิบสี่ชั่วโมง ทานโจ๊กเป๋าฮื้อไปสองชาม ตอนนี้ฉันรู้สึกมีพลังเต็มเปี่ยม” ถังซีขึ้นรถและถามเขาว่า “แล้วคุณล่ะ หลับสบายไหม”  

รอยคล้ำบนใบหน้าเฉียวเหลียงไม่ชัดเจนเหมือนเคย  

เฉียวเหลียงพยักหน้า ขณะคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ และกล่าวว่า “ผมเพิ่งได้ข่าวจากปารีส คนตระกูลฉินพยายามทุกวิถีทางที่จะเอาตัวฉินซินหยิ่งออกจากห้องขัง คุณคิดยังไงเรื่องนี้”  

ถังซีขมวดคิ้ว เธอเกือบลืมฉินซินหยิ่งไปแล้ว เธอครุ่นคิดแล้วยิ้มมุมปาก “ไม่เป็นไรค่ะ เราไม่ต้องทำอะไร ท้ายที่สุดแม้เธอจะถูกตัดสินว่ามีความผิด แต่เธอก็จะติดคุกไม่นาน”  

เฉียวเหลียงพยักหน้า “ฉินซินหยิ่งอาจกลับมาประเทศจีนในอีกประมาณเดือนหนึ่ง คุณยอมรับเรื่องนี้ได้ไหม”  

“ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน” ถังซีนั่งเท้าคางมองเฉียวเหลียง “ฉันไม่คิดว่าฉันจะจัดการฉินซินหยิ่งได้ในครั้งเดียว แต่…” ถังซียืดตัวขึ้น มองตรงไปข้างหน้าโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ฉันจะเสียขวัญ ถ้าศัตรูของฉันเอาชนะได้ง่ายเกินไป เพราะฉะนั้นรอดูกันต่อไปค่ะ”  

เมื่อไปถึงโรงเรียนจู่ๆ เธอก็รู้สึกไม่อยากเสียเวลาในโรงเรียนอีกต่อไป เริ่มแรกเธออยากได้ประกาศนียบัตร จากนั้นเธอก็สนใจชีวิตในโรงเรียน แต่ตอนนี้เธอเริ่มมีภาระยุ่งยากมากมาย และแค่อยากจบชีวิตในโรงเรียนให้เร็วที่สุด  

ตอนนี้เธอต้องเดินทางไปมาระหว่างเมืองหลวงกับเมือง A ในขณะเดียวกันก็ต้องพยายามประสบความสำเร็จในแวดวงบันเทิง เธอจะยุ่งมากขึ้น และไม่มีเวลาไปโรงเรียน… แต่ยังมีเวลาอีกหลายเดือนกว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย…  

ดูเหมือนว่าเธอจำเป็นต้องคุยกับคุณครูใหญ่เกี่ยวกับปัญหานี้  

อย่างไรก็ตามเธอต้องประหลาดใจ เมื่อทันทีที่เธอเข้ามาในห้องเรียน นักเรียนทุกคนต่างก็ตกอยู่ในความเงียบ ถังซีเดินไปยังที่นั่งของเธอ เมื่อเธอได้ยินเสียงนักเรียนกระซิบกระซาบกัน  

 “เซียวโหรวหลอกคุณครูผู ให้ยอมอนุญาตให้เธอลาหยุด เพื่อที่เธอจะได้เดินทางไปปารีสได้ใช่ไหม”  

“เธอไม่ได้ไปรับการรักษาที่ต่างประเทศ แต่เพื่อไปเป็นนางแบบ”  

“แต่เธอก็ไปเป็นนางแบบหลังจากได้รับการรักษาแล้วได้นี่ แล้วอีกอย่างก็ไม่ได้มีผลต่อการเรียนของเธอสักหน่อย”  

“ใช่ เธอเป็นนางแบบได้เพราะเธอโดดเด่น ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่มีใบหน้าที่สวยงามอย่างนี้”  

“ไม่ นั่นไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเธอเป็นตัวแทนภาพลักษณ์น้ำหอมเมจิกบัตเตอร์ฟลาย! ฉันเคยสงสัยว่าตัวแทนภาพลักษณ์แสนสวยคนนั้นคือใคร ปรากฏว่าเป็นเธอ! เธอเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอเพราะต้องการเข้าสู่วงการบันเทิงหรือเปล่า”  

“โอ เธอเป็นเหมือนตำนานเลยล่ะ เมื่อหลายเดือนก่อนเธอยังอยู่ในชนบท! แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นตัวแทนภาพลักษณ์น้ำหอมเมจิกบัตเตอร์ฟลาย ยังไงก็ตามโฆษณาทางทีวีนั้นเปิดตัวตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อนไม่ใช่เหรอ เธอถ่ายโฆษณาทางทีวีนั้นหลังจากกลับมาหาครอบครัวไม่นานใช่ไหม”  

ถังซีนั่งลงบนที่นั่งของเธอ เมื่อหนิงเคอเข้ามากล่าวกับเธอด้วยรอยยิ้มว่า ”ผมดูวิดีโอที่พี่ชายผมส่งมาให้ เธอดูสวยงามมากเลยในวันนั้น”  

ถังซีมองหน้าหนิงเคอ “ขอบคุณนะ”  

หนิงเคอวางสมุดบันทึกไว้บนโต๊ะเรียนและกล่าวว่า “สมุดบันทึกบทเรียนที่เราเรียนไปในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เธอลองอ่านดูนะ”  

ถังซีมองดูสมุดบันทึกและรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ แม้เธอจะไม่ชอบการถูกเขาตามจีบ แต่สิ่งที่เขาทำก็ไม่น่ารำคาญ เธอยิ้มให้หนิงเคอ “ขอบคุณมากนะ ฉันจะอ่านอย่างละเอียด” จากนั้นเธอก็หยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเริ่มปิดอ่าน   

เมื่อเห็นท่าทีของทุกคนเผิงอวี้ก็ส่งเสียงตะคอก “หยุดเสแสร้งได้แล้ว เธอโกหกเพื่อให้เธอได้หยุดเรียน”  

ถังซีไม่สนใจเผิงอวี้ อ่านสมุดบันทึกต่อไป หลังจากอ่านไปหลายหน้าเธอก็รู้ว่าคุณครูสอนอะไรไปบ้าง เธอเก็บสมุดบันทึกและหยิบหนังสือเรียนออกมา พลางคิดว่าจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรให้คุณครูผูยินยอมให้เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยโดยตรงโดยไม่ต้องเข้าชั้นเรียน  

เผิงอวี้เกลียดถังซีเพราะถังซีไม่ได้มาเรียนหนังสือเท่าไรนัก แต่ผลการเรียนถังซีดีกว่าเธอ ซึ่งทำให้เธอดูเหมือนคนโง่ เธออดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ในเมื่อเธอไม่ชอบโรงเรียน แล้วยังมาโรงเรียนทำไม ออกไปให้พ้นจากโรงเรียนของเราเลย! ตอนนี้เธอมีชื่อเสียงแล้ว ง่ายจะตายที่เธอจะหาเงิน!”  

ถังซีเหลือบมองเผิงอวี้ ขมวดคิ้ว และกล่าวอย่างเย็นชา ”เธอก็เหมือนแมลงวันที่น่ารำคาญ เธอรู้ตัวไหมว่าเธอกำลังส่งเสียงดัง”  

เผิงอวี้โกรธคำพูดของถังซี เธอจ้องมองถังซีอย่างเคียดแค้น “เธอพูดอะไร!”  

“ฉันบอกว่าเธอเสียงดัง!” ถังซีมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อย่าสร้างความรำคาญ เห็นไหมว่าฉันไม่ได้อยากพูดกับเธอ ทำไมเธอถึงไม่หุบปาก และปล่อยให้ฉันอยู่เงียบๆ เชื่อฉันเถอะว่าการเป็นคนน่ารำคาญไม่ดีสำหรับเธอหรอก”  

“หยุดเทศนาใส่ฉัน!” เผิงอวี้ผุดลุกขึ้น จ้องมองถังซีอย่างเกลียดชัง  

ถังซียิ้มเยาะ “ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามายุ่งกับฉัน”  

เธอไม่อยากคุยกับเผิงอวี้ แต่ก็ยังยั่วโมโหหล่อนอยู่!  

“อย่ามาวางท่าแบบนี้ใส่ฉันเพียงเพราะพ่อเธอรวย!” เผิงอวี้จ้องหน้าถังซีและตะโกนว่า ”เธอมันไม่มีอะไรนอกจากเป็นนัง…”  

“เผิงอวี้ หุบปาก!” ผูกั๋วชิ่งได้ยินคำพูดของเธอเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องเรียน เขามองหน้าเผิงอวี้อย่างเย็นชา “ถึงเวลาเรียนแล้ว อย่าทะเลาะกับเพื่อนร่วมชั้น! นั่งลงและมีสมาธิกับการเรียนของเธอ”  

“และถังซี กรุณาออกมานี่”  

เผิงอวี้กำลังจะแก้ตัว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของผูกั๋วชิงเธอก็ยิ้มกริ่ม มองหน้าถังซีแล้วนั่งลง  

ถังซีลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้อง