“ผมไม่ชอบให้ใครขู่…” คนตัวโตยังแสดงความแง่งอนไม่เลิก
“พเยียรู้ค่ะ และพเยียก็ยอมให้คุณทำโทษ…”
มาร์คอสหรี่ตามองเขม็ง ก่อนจะเมินหน้าหนี พเยียใจเสียทันทีเพราะไม่คิดว่าสามีจะโกรธนานแบบนี้ ปกติแค่หล่อนพูดเพราะๆ ยิ้มหวานๆ ให้เขาก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้งแล้วนี่น่า แล้วนี่มันอะไรกัน โอ้พระเจ้ามาร์คอสคงไม่ได้โกรธหล่อนจริงๆ หรอกนะ หญิงสาวคิดอย่างตกใจ
“มาร์คอสคะ จะให้พเยียทำอะไรก็ได้… แต่อย่าโกรธพเยียเลยนะ”
“แล้วถ้าผมให้คุณเลิกวุ่นวายกับเรื่องของเจ้านายเก่าของคุณสักทีล่ะ คุณจะทำได้ไหม…?” คำพูดของมาร์คอสทำให้พเยียอึ้งไปนานเลยทีเดียว
“เห็นไหมว่าคุณก็ทำไม่ได้…”
คราวนี้เขาผลักหล่อนออกเต็มแรง จนเขาสามารถเป็นอิสระได้ เขากำลังจะเดินออกไปจากห้องนอน แต่เสียงของพเยียก็หยุดการเคลื่อนไหวเอาไว้ซะก่อน
“พเยียทำได้ค่ะ… พเยียรักคุณ…”
มาร์คอสค่อยๆ หันกลับมา เขาจ้องหน้าผู้หญิงที่วิ่งไปหยุดข้างหลังของตัวเองอย่างพิจารณา ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบซ่อนความรู้สึก
“แน่ใจนะว่าคุณทำอย่างที่พูดได้จริงๆ”
“พเยียทำได้จริงๆ ค่ะ ขอโทษนะคะมาร์คอส ขอโทษที่พเยียใส่อารมณ์กับคุณ… ทั้งๆ ที่คุณไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ พเยียขอโทษ”
หญิงสาวโผเข้ากอดร่างกำยำของสามีเอาไว้แน่น ภาวนาขอให้เขาไม่ผลักหล่อนออกห่าง และคำขอของหล่อนคงได้ผลเพราะตอนนี้มาร์คอสยืนนิ่งให้หล่อนกอดอยู่อย่างนั้น แถมตอนหลังๆ ยังกอดตอบหล่อนอีกต่างหาก
“ผมเชื่อคุณ… เพราะผมก็รักคุณเช่นกัน…”
คำพูดหวานฉ่ำของเขาทำเอาพเยียที่กำลังร่ำไห้กับแผงอกกว้างตกเงยหน้าขึ้นมองคนพูดทันที และก็ได้เห็นรอยยิ้มของเขา หญิงสาวยิ้มกว้างด้วยความโล่งอก ก่อนจะรีบเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบปากสามีทันที จูบโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว แต่เขาก็สามารถต่อกรกับหล่อนได้อย่างทัดเทียม ลิ้นเล็กบุกรุกเข้าไปในอุ้งปากใหญ่ เกี่ยวรัดซุกซนจนคนตัวโตเผลอตัวครางออกมา
“ทำแบบนี้… เดี๋ยวก็เสร็จผมทั้งๆ ที่ยังคิดแผนช่วยริก้าไม่ออกหรอก”
สาวน้อยแก้มแดงก่ำ แต่ก็หยุดการเคลื่อนไหวของปากและลิ้นลงทันที ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคนตัวโตอย่างเอียงอายระคนเคลือบแคลง
“คุณพูดว่ายังไงนะคะมาร์คอส…”
คนตัวโตยิ้มกว้าง กลับมาจ้องหน้าภรรยาด้วยความรักใคร่เช่นเดิม “ก็อย่างที่คุณได้ยินนั่นแหละ ผมจะช่วยไอ้หมอนั่นอีกครั้ง”
“อย่าเลยค่ะมาร์คอส… พเยียไม่อยากฝืนใจคุณ”
“ใช่ผมฝืนใจ… แต่ผมก็ยินดีจะทำ…” ปากร้อนระอุกดนิ่งลงบนหน้าผากมน หัวใจสาวพองโตคับอก
“เพราะผมรักคุณไงพเยีย… รักจนยอมทำได้ทุกอย่าง”
“โธ่… มาร์คอส พเยียรู้สึกผิดจังเลยคะ” หญิงสาวน้ำตาร่วง ความละอายใจโถมเข้าใส่ไม่ยั้ง
คนตัวโตฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาสีทองอร่ามเข้มจัดและเต็มไปด้วยเลศนัย “ถ้ารู้สึกผิด…”
เขาหยุดพูดแค่นั้นก็ดึงร่างอรชรให้เดินตามตัวเองไปยังเตียงนอนสี่เสากว้างขวาง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนหงายบนเตียงอย่างไม่มีพิธีรีตองใดๆ
“ก็ทำให้ผมมีความสุขสิ…”
พเยียเลิกคิ้วมองด้วยความแคลงใจ ก่อนจะหน้าแดงจัดเมื่อเข้าใจความหมายของสามี
“ด้วยปากของคุณ… พเยีย…”
“มาร์คอสน่ะ ลามกจัง…”
ปากต่อว่า แต่หญิงสาวกลับรีบกระโดดขึ้นไปบนเตียง แล้วก็รีบจัดการปลดเปลื้องกางเกงลำลองขายาวของสามีให้หลุดไปจากกายกำยำทันที จากนั้นก็ตามด้วยกางเกงในชาย
“ผมเป็นเฉพาะกับคุณคนเดียวเท่านั้นแหละ… เร็วเข้าทูนหัว ผมใจจะขาดอยู่แล้ว…”
แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนใช้ปากทำรักให้กับสามี แต่หล่อนก็ยังไม่เลิกอายเสียที แก้มสาวจึงแดงจัดจนแทบไหม้เกรียมแบบนี้
“มาร์คอส… พเยียอาย…”
“อย่าอายตอนนี้ทูนหัว… รักผมเถอะ… ผมรอคุณอยู่นะ”
เขาเร่งเร้า และก็จับศีรษะของภรรยาให้จมลงกับหน้าขาของตัวเอง และนั่นก็ทำให้พเยียต้องอ้าปากงับความใหญ่ยาวของสามีเข้าไปในอุ้งปากอย่างไม่มีทางขัดขืน
“โอ้ว… สุดยอดพเยียจ๋า…”
“ชอบไหมคะ…?”
“ชอบจ๊ะพเยียจ๋า… แต่พอก่อนทูนหัว… พอก่อน… ผมจะไม่ไหวแล้ว”
มาร์คอสครางลั่น เมื่อแม่สาวที่บอกว่าอายอย่างนั้นอย่างนี้อยู่เมื่อครู่เริ่มใช้ปากและลิ้นกับความแข็งชันของเขาอย่างชำนิชำนาญ แถมยังดูดเลียได้อย่างเร่าร้อนถึงใจอีกต่างหาก และเชื่อได้เลยว่าอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ไปเขาจะต้องแตกระส่ำภายในปากร้อนผ่าวของพเยียอย่างแน่นอน
เดนนิสต้องรีบบินด่วนมายังเซาเปาโลทันทีทั้งๆ ที่ยังไม่สร่างเมานัก เมื่อได้ยินเสียงร่ำไห้ของพเยียผ่านสายโทรศัพท์เข้ามาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
“เจ้านายคะ ช่วยพเยียด้วย… มาร์คอสทิ้งพเยียแล้ว…”
“ทำใจเย็นๆ ไว้พเยีย… คุณต้องคุยกัน…”
เขาใช้สติที่มีหลงเหลืออยู่น้อยนิดในตอนนี้ปลอบหล่อนออกไป แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้คู่สนทนาที่อยู่อีกซีกโลกหนึ่งหยุดร่ำไห้ได้เลยแม้แต่นิดเดียว แถมเจ้าหล่อนยังร้องดังมากขึ้นอีกต่างหาก
“เขาไม่คุยกับพเยียหรอกค่ะ เขามีคนใหม่แล้ว…”
“ว่าไงนะ? ไอ้หมอนั่นมันนอกใจคุณหรือ”
เขาไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับพเยียก็จริง แต่ด้วยความผูกพันที่ร่วมงานกันมานานทำให้เขาอดสงสารหญิงสาวไม่ได้ มาร์คอสทำเกินไปแล้วจริงๆ
“ใช่ค่ะ… มาร์คอสนอกใจพเยีย… เขา… เขา…” เสียงคร่ำครวญปานจะขาดใจของอดีตเลขาคู่ใจทำให้เดนนิสไม่สามารถทนนิ่งเฉยอยู่ได้
“นังแพศยาคนนั้นเป็นใคร? บอกผมมาพเยีย”
วูบหนึ่งเหมือนกับได้ยินเสียงหัวเราะดังแว่วเข้ามาในสาย แต่คงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ในเมื่อพเยียกำลังร้องไห้ร่ำครวญอยู่นี่น่า เขาคงหูแว่วไม่อย่างนั้นก็คงหูฝาดไปเอง
“บอกผมมาสิ…!”
“ริก้าค่ะ”
คำตอบของคู่สนทนานั้นทำให้เดนนิสแทบจะแข็งเป็นก้อนหิน มือใหญ่ที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่กำแน่นจนเจ้าอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในมือแทบจะแตกละเอียด ดวงตาสีฟ้าจัดลุกโชนด้วยเปลวเพลิง
“นาริกา…”
“ใช่ค่ะ นาริกาแย่งมาร์คอสไปจากพเยีย เจ้านายต้องช่วยพเยียนะคะ ต้องมาช่วยพเยีย…”
และคำขอร้องที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าของอดีตเลขาคู่ใจก็ทำให้เขาต้องบินข้ามน้ำข้ามทะเลมุ่งหน้าสู่เมืองเซาเปาโลของประเทศบราซิล ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะมาเหยียบเลยแม้แต่น้อย
นาริกา… เธอทำเกินไปแล้ว…
และขณะที่เดนนิสกำลังคลั่งแค้นจนแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือดนั้น คนที่โทรไปคร่ำครวญกับเขากลับกำลังสนุกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของสามีอย่างมีความสุข
“หมอนั่นเชื่อคุณจริงๆ หรือพเยีย… ผมเห็นคุณหลุดหัวเราะด้วยน่ะ”
“เจ้านายกำลังเมา สมองก็คงทำงานได้ไม่เต็มที่นัก พเยียคิดว่าเชื่อค่ะ และคงอีกไม่กี่สิบชั่วโมง เจ้านายก็จะมาถึงที่นี่ แล้วเราจะต้อนรับเขาอย่างดี…”
“แต่ผมว่ามันจะฆ่าคุณเอาน่ะสิ หากรู้ว่าคุณโกหกแบบนี้”
“ก็มันเป็นทางเดียวที่จะช่วยให้เจ้านายกับริก้าคืนดีกันนี่คะ… พเยียยอมเสี่ยงค่ะ”
แม้จะหวาดกลัวกับพายุอารมณ์ของเดนนิสอยู่บ้าง แต่พอนึกว่าตัวเองทำความดีแล้วพเยียก็ระบายยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะยื่นหน้าขึ้นไปจูบปากสามีเบาๆ
“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยพเยีย…”
คราวนี้เป็นคนตัวโตบ้างที่ยิ้มกว้าง และเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนแทนหลังจากอยู่เป็นเบื้องล่างมานานหลายชั่วโมง
“คุณขอบคุณผมด้วยปากของคุณไปแล้วนี่ครับพเยีย…”
“คุณจะทำอะไรคะมาร์คอส…”
พเยียอุทานเมื่อเห็นพ่อเจ้าประคุณเริ่มจูบต่ำลงไปยังหน้าท้อง และทำท่าจะต่ำลงไปอีกจนถึงในจุดที่อ่อนไหวที่สุดของกายสาว
เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้ม ดวงตาสีทองอร่ามเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ร้าย “ผมก็จะขอบคุณคุณบ้างยังไงล่ะ… ด้วยปากของผม…”
“ว้าว… มาร์คอส… อ๊า…”
และต้นขาของหล่อนก็ถูกจับให้อ้าออกจากกัน จากนั้นหน้าทั้งหน้าของมาร์คอสฝังลงกับเนินสาวของหล่อนอย่างแนบแน่นทันที หญิงสาวดิ้นพล่านเมื่อถูกสามีหนุ่มเอาคืนอย่างร้อนแรงและดุดัน ลิ้นของเขาละเลงเลีย ขณะที่นิ้วยาวใหญ่ดันเข้าดึงออกเป็นจังหวะสวาทยวนใจ
“มาร์คอสพอเถอะค่ะ พเยียไม่ไหวแล้ว… อ๊า…”
“ผมจะเอาคืน… จะทำให้คุณขาดใจเพราะลิ้นของผม…”
และหล่อนก็ขาดใจเพราะลิ้นของเขาจริงๆ เมื่อพ่อเจ้าประคุณทำหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพยอดเยี่ยมเหลือเกิน ทำเอาหล่อนตัวหงิกตัวงอด้วยความเสียวซ่านแทบแดดิ้น
“หวานเหลือเกินทูนหัว…”
“มาร์คอสคะ ได้โปรดเถอะ พเยียไม่ไหวแล้ว…”
สาวน้อยดิ้นพล่าน เลือดสาวในกายร้อนฉ่ารุนแรง หล่อนไม่สามารถทานทนต่อความเสียดกระสันที่เกิดขึ้นยามลิ้นแกร่งตวัดลงบนกลีบสาวของหล่อนได้อีกต่อไป มือบางจิกทึ้งศีรษะทระนงสุดแรงดึงรั้งให้เขาขึ้นมาทาบทับ และเมื่อทำได้สำเร็จสะโพกงามก็หยัดขึ้นรับแรงโถมกระหน่ำจากความแข็งแกร่งประดุจท่อนเหล็กเผาไฟของมาร์คอสด้วยความเต็มอกเต็มใจทันที
“ยอดเยี่ยมพเยียจ๋า… คุณร้อนแรงไม่เคยเปลี่ยนเลย…”
“ก็เพื่อคุณไงคะ มาร์คอส โอ้ว… ได้โปรดเถอะ เร็วเข้า…”
ความเร่งรีบของภรรยาทำให้มาร์คอสกระหน่ำเข้าใส่ร่างอรชรไม่ยั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความเร่าร้อนหนักหน่วง และเพียงไม่นานนัก ทั้งสองก็จูงมือกันขึ้นไปนอนอาบความสุขอยู่บนสรวงสวรรค์สมดั่งที่ดังใจเอาไว้
